Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι θα περάσει το απόγευμα της Δευτέρας σε εκδηλώσεις: Πρώτα σε αυτήν που τιμά τη Μαριέττα Γιαννάκου και στη συνέχεια θα μεταπηδήσει στην άλλη –την διακεκαυμένη κατά πολλούς– που τιμά τον Κώστα Σημίτη. Προσωπικά, είμαι βέβαιος ότι εύκολα η Μαριέττα θα πήγαινε σε εκδήλωση για τον Σημίτη και ο Σημίτης σε εκδήλωση για τη Μαριέττα, αλλά αυτό δεν θα αποδειχθεί ποτέ. Τώρα, το μέγα θέμα που έχει προκύψει είναι η παρουσία του Κυριάκου στην εκδήλωση που τιμά τον «αντίπαλο» της παράταξης.

Αν και ήδη η Αννα Διαμαντοπούλου, συνδιοργανώτρια της εκδήλωσης για τον πρώην Πρωθυπουργό, είπε ότι πρόκειται απλώς για πράξη αβρότητας και πολιτικού πολιτισμού δίχως άλλο πολιτικό νόημα, διάφορα σκουξίματα ακούστηκαν αμέσως από τα κατάβαθα της νεοδημοκρατικής λαϊκής Δεξιάς. «Τι δουλειά έχει ο Κυριάκος εκεί; Δέχεται δηλαδή ότι ο Σημίτης ήταν άξιος πρωθυπουργός και τιμά το έργο του;» ρωτάνε.

Αυτά, βέβαια, είναι βλακείες. Οποιος έχει μια καλή κουβέντα να πει για τον Σημίτη, δεν σημαίνει ότι αυτομάτως απορρίπτει τον Κώστα Καραμαλή, διότι αυτό καταλαβαίνουν οι πούροι Δεξιοί της ΝΔ. Σαχλαμάρες. Ο Κώστας Σημίτης, όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν πολιτικοί που σημάδεψαν τις γενιές τους και σφράγισαν με τις πράξεις τους τη μοίρα της χώρας τους και του λαού της.

Και όλοι οι σημαίνοντες πολιτικοί άνδρες είναι σαν τους ορεινούς όγκους, έχουν πανύψηλες κορφές και πολύ βαθιά φαράγγια. Αποτιμώντας τη σημασία της εν γένει παρουσίας τους, οι νεότερες γενιές πολιτικών ανδρών ούτε οικειοποιούνται το ύψος των κορυφών που οι παλιότεροι έφτασαν ούτε δικαιολογούν το βάθος της χαράδρας στην οποία μπορεί κάποια στιγμή να ξέπεσαν. Πώς να το εξηγήσω καλύτερα; Οταν τιμούμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δεν τιμούμε και τη «βία και νοθεία» του, όταν τιμούμε τον Ανδρέα, δεν δοξάζουμε την περίοδο της Δήμητρας, όταν τιμούμε τον Σημίτη, δεν δικαιολογούμε τον Μαντέλη και τον Ακη.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ναι, ο Μητσοτάκης σε πολλά από τα χαρακτηριστικά της σημερινής πολιτικής του παρουσίας βρίσκεται (τηρουμένων των χρονικών αναλογιών) σε σοβαρότατη συνάφεια με τον Κώστα Σημίτη. Κατά μία έννοια, ο Σημίτης πάλεψε εκσυγχρονισμούς που τότε ήταν μειοψηφικοί στην ελληνική κοινωνία, ενώ τώρα, που τους παλεύει ο Κυριάκος, είναι πλέον ώριμοι να περάσουν και να εμπεδωθούν. Και βέβαια, πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στον Σημίτη, αλλά λαϊκισμό όχι. Τον σιχαινόταν όσο τον σιχαίνεται σήμερα και ο Κυριάκος.

Εντάξει, η λαϊκή Δεξιά μίσησε τον Σημίτη όσο λίγους αντιπάλους της, αλλά μη θαρρείτε ότι αγαπά πολύ περισσότερο τον Κυριάκο σήμερα. Στο στομάχι τής κάθεται, απλώς είναι τόσο ισχυρός, που κανένας δεν τολμά να τα βάλει μαζί του. Φυσικά, πηγαίνοντας στη συγκεκριμένη εκδήλωση, ο Μητσοτάκης δεν απαρνιέται την παράταξή του ούτε την Ιστορία της. Αυτά είναι ανοησίες.

Αλλά και η παρουσία του εκεί δεν είναι απλή ιστορική αβροφροσύνη. Αν δεν το έχετε καταλάβει, ο Κυριάκος δεν έχει τσιμπήσει μόνο το μεγαλύτερο κομμάτι του Κέντρου, έχει αγκαλιάσει και ολόκληρο το εκσυγχρονιστικό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας. Κάποτε λέγανε εκσυγχρονιστής και φτύνανε, τώρα όσοι μιλούν για μεταρρυθμίσεις, τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας εννοούν και είναι πλειοψηφία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News