Ελλάδα και Τουρκία βαδίζουν παράλληλα σε εκλογές την άνοιξη, γεγονός που δημιουργεί εύλογη ανησυχία για μια κλιμάκωση της έντασης με βάση εκλογικές σκοπιμότητες. Μητσοτάκης και Ερντογάν, όμως, μέσα από τις διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές τους, αποδεικνύουν πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνονται το εθνικό αλλά και το εκλογικό συμφέρον.

Από τη μια μεριά είναι ο Ερντογάν, που επιχειρεί να εργαλειοποιήσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές για να κερδίσει έδαφος στις εκλογές. Με ευθείες απειλές προς την Ελλάδα, με εθνικιστικές κορώνες και με εκβιασμούς εντός του ΝΑΤΟ, ο τούρκος πρόεδρος θεωρεί ότι θα βοηθηθεί για την επανεκλογή του. Στο μεταξύ, επιχειρώντας να κερδίσει στο εσωτερικό, απαξιώνεται ολοένα και περισσότερο στο εξωτερικό. Η απήχηση του Ερντογάν στη διεθνή κοινότητα είναι πλέον απογοητευτική για ηγέτη μιας μεγάλης χώρας, που αποτελεί σημαντική περιφερειακή δύναμη.

Η Ευρώπη του κουνάει συνεχώς το δάχτυλο, οι ΗΠΑ τον έχουν στον πάγο για τα F16 και ο έγκυρος διεθνής Τύπος τον έχει διαρκώς στο στόχαστρο. Ενδεικτικό το τελευταίο τεύχος του Economist, με την τουρκική σημαία στην πρώτη σελίδα, υπό τον τίτλο: «Η επαπειλούμενη δικτατορία». Πρόκειται για ένα αφιέρωμα στην Τουρκία και τον Ερντογάν, τον οποίο χαρακτηρίζει ως έναν «νταή, που οδηγεί τη χώρα του στη δικτατορία» και απειλεί με εδαφικές διεκδικήσεις τη Συρία, την Ελλάδα και την Κύπρο.

Από την άλλη μεριά βρίσκεται ο Μητσοτάκης. Πάει κι αυτός σε εκλογές, γνωρίζει καλά ότι η εθνική συσπείρωση απέναντι σε μια επιθετική Τουρκία μπορεί να του αποφέρει εκλογικά οφέλη, αλλά κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να κατέβουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης και να μην υπάρχει χώρος για εθνικιστικές κορώνες. Είναι ενδεικτική η τελευταία δήλωσή του, από το Νταβός, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάει σε πόλεμο με την Τουρκία. Κυρίως, όμως, αυτό που μετράει, είναι η νέα πρόσκληση που απευθύνει ο Μητσοτάκης στον Ερντογάν για διάλογο και συνυπογραφή Συνυποσχετικού Ελλάδας – Τουρκίας για την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης των δύο μόνων πραγματικών ελληνοτουρκικών διαφορών (υφαλοκρηπίδα και καθορισμός ΑΟΖ). Την ώρα που ο Ερντογάν οδεύει σε εκλογές απειλώντας, ο Μητσοτάκης πορεύεται τείνοντας χείρα φιλίας. Και, για να είμαστε δίκαιοι, στη γραμμή Ερντογάν στοιχίζονται προεκλογικά τα περισσότερα πολιτικά κόμματα στην Τουρκία και στη γραμμή Μητσοτάκη τα περισσότερα πολιτικά κοπανάτε στην Ελλάδα.

Οι διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές Ερντογάν – Μητσοτάκη στέλνουν ξεκάθαρα μηνύματα που δεν περνούν απαρατήρητα σε Αμερική και Ευρώπη. Η Ελλάδα εμφανίζεται ως παράγοντας ασφάλειας και σταθερότητας και εκπέμπει εθνική αυτοπεποίθηση. Η Τουρκία, από την άλλη, κάνει ό,τι μπορεί για να συντηρήσει την ένταση και έχει εξελιχθεί σε παράγοντα αστάθειας για την ευρύτερη περιοχή, απειλώντας ακόμη και τη συνοχή του ΝΑΤΟ, με το παζάρι που κάνει για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας.

Αυτό που απασχολεί τους περισσότερους σε σχέση με την ελληνο-τουρκική ένταση είναι κατά πόσον αυτή θα κλιμακωθεί στην προεκλογική περίοδο. Είναι φανερό ότι η στάση της Ελλάδας καθιστά εξαιρετικά δύσκολο για τον Ερντογάν να επιχειρήσει οποιαδήποτε κλιμάκωση, έστω κι αν θεωρεί ότι τη χρειάζεται για εσωτερική προεκλογική κατανάλωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News