Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Από το να βγάζω φαρμάκι για τον απέναντι, προτιμώ να τον κοιτάζω στοργικά. Ούτε αντιθεσμικός είμαι, ίσα-ίσα που όσο περνούν οι δεκαετίες μάλλον συντηρητικοποιούμαι. Κατανοώ όλο και περισσότερο την αξία της παράδοσης, αντιλαμβάνομαι την σημασία της σταθερότητας και καταλαβαίνω ότι συχνά είναι δυσκολότερο (και σοφότερο) να διατηρήσεις ένα κτίσμα παρά να του βάλεις δυναμίτη να το ανατινάξεις στο όνομα του άγνωστου καινούριου. Θέλω να πω, έχω επαρκή προσόντα να κρίνω ακριβοδίκαια και δίχως εξαλλοσύνες την ζωή και την προσφορά της θανούσης βασιλίσσης.

Βέβαια, η υπομονή δεν είναι μέσα στα προτερήματα μου. Και κατά τη λαϊκή σοφία, το πολύ το Κύριε ελέησον, το βαριέται κι ο παπάς. Όπερ, όλα καλά με την μακαρίτισσα την Ελισάβετ B’, αλλά δεν της χρωστάω και τίποτα να την βλέπω μέρα-νύχτα μπροστά μου και γύρω μου. Δεν ευθύνεται η ίδια, θα πείτε, αλλά τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης που έπεσαν σε ένα πρωτοφανή παροξυσμό μόλις αναγγέλθηκε ο θάνατος της. Εντάξει, αλλά σε αυτή την περίπτωση ας μην χλευάζουμε τους Βορειοκορεάτες που κλαίνε ομαδικά στις πλατείες αν ανεβάσει πυρετό ο Κιμ Γιονγκ Ουν. Στο κάτω-κάτω, αυτοί έχουν και δικαιολογία. Αν δεν κλάψουν θα χάσουν το κεφάλι τους. Εμείς που το κάνουμε από μόνοι μας, τι δικαιολογία έχουμε άραγε;

Σκέφτομαι πως όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η Μεγάλη Βρετανία πνέει τα λοίσθια. Δεν είναι καν η σκιά του παλαιού κραταιού αυτοκρατορικού εαυτού της, είναι η σκιά της σκιάς του. Και γίνεται αυτός ο παγκόσμιος σάλος επειδή άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο η υπέργηρη διακοσμητική του βασίλισσα. Σκεφτείτε δηλαδή τι θα γινόταν αν ο ήλιος συνέχιζε να μην δύει ποτέ μέσα στα σύνορα της αυτοκρατορίας, σαν κάποτε. Τι θα κάναμε;

Ξέρω τον αντίλογο αγαπητοί μου. Όταν μια ραγάδα στον γλουτό της Καρντάσιαν απασχολεί επί πενθήμερο τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης, θα απαιτήσουμε μέτρο και αυτοσυγκράτηση όταν εκπνέει ένας τέτοιος μυθοποιημένος θεσμός; Εντάξει, αλλά από την Πέμπτη, όπου κι αν στρέψω το κεφάλι μου, η Ελισάβετ Β’ με κοιτάζει. Μόνο ο ανακριτικός προβολέας της λείπει, να μου τον χώσει στην μούρη και να με ρωτήσει αυστηρά γιατί δεν την αγάπησα.

Ίσως είμαι από τους ελάχιστους κατοίκους αυτού του πλανήτη, που ξεκίνησε να βλέπει το «Τhe Crown» και το σταμάτησε στην μέση λόγω αδιαφορίας. Δεν κατάφερα ποτέ να ταυτιστώ με την γλυκειά κοπελίτσα που η σκληρή μοίρα αποφάσισε ερήμην της να την κάνει βασίλισσα και να την φυλακίσει σαν μαραζιάρα μέσα στα χρυσάφια και τα βελούδα του Μπάκιγχαμ. Πιστεύω ακραδάντως ότι η γιαγιά μου ο Δόμνα που σηκωνόταν στις 3 τα ξημερώματα να πάει για τα καπνά, είχε πιο παραγωγική ζωή από δαύτην. Ξέρω φυσικά ότι την Ιστορία δεν την γράφουν οι Δόμνες των καπνοχώραφων, αλλά οι Ελισάβετ των παλατιών. Έχω επίγνωση. Αλλά τουλάχιστον επιτρέψτε μου, να διαθέτω προσωπική αξιολόγηση και αναλόγως να κατευθύνω την λύπη ή το μπούχτισμα μου. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News