Τα επιχειρήματα που μπορεί κάποιος νουνεχής να χρησιμοποιήσει εναντίον της «ιδέας» του Ιερώνυμου για δημοψήφισμα σχετικά με τον γάμο των ομοφύλων είναι πλείστα και προκύπτουν εύκολα. Ενα, το βασικότερο, το ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όταν είπε ότι «στην Ελλάδα τα ζητήματα των δικαιωμάτων δεν λύνονται με δημοψηφίσματα».

Υπάρχουν όμως και άλλα αρκετά επιχειρήματα, πιο «πιασάρικα» για τον μέσο άνθρωπο. Για παράδειγμα, «αν επρόκειτο για θρησκευτικό γάμο, θα είχε κάθε δίκιο η Ιερά Σύνοδος να ζητήσει δημοψήφισμα ανάμεσα στους πιστούς, όμως στον πολιτικό γάμο τι δουλειά έχει η Εκκλησία;». Πλην, δεν είναι αυτό το θέμα.

Ο νόμος θα περάσει έτσι κι αλλιώς, διότι πρόκειται για αναγνωρισμένο ανθρωπιστικό δικαίωμα, διότι πρόκειται για υλοποίηση συνταγματικών επιταγών ισότητας που δεν μπαίνουν ούτε σε ζύγια ούτε σε κάλπες. Το θέμα είναι μήπως η καθ’ ημάς ανατολική Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Ελλαδική Εκκλησία έκανε ένα πελώριο βήμα προς τα πίσω και βρεθήκαμε ξάφνου στην εποχή των υπογραφών για τις ταυτότητες. Μήπως, αυτοβούλως ή υπό την πίεση σκληροπυρηνικών δεσποτάδων και φονταμενταλιστών ηγουμένων, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μεταμορφώθηκε μέσα σε μια νύχτα σε μακαριστό Χριστόδουλο.

Δεν θα προσυπέγραφα εύκολα μια τέτοια πιθανότητα. Ο Ιερώνυμος έχει βρεθεί και άλλες φορές ανάμεσα στις μυλόπετρες των σκληροπυρηνικών της Ιεραρχίας και ενός κόσμου που αλλάζει τόσο γρήγορα και καθοριστικά ώστε οι εκκλησιαστικές διδαχές να μοιάζουν μπροστά του αστειότητες. Εχει επίσης ισορροπήσει άπειρες φορές ανάμεσα σε ανυποχώρητους ιδεαλιστές και σε ρεαλιστές, ανάμεσα σε βιαστικούς και σε οπαδούς των αργών προσεκτικών βημάτων.

Ενδεχομένως και τώρα, αυτό το πυροτέχνημα περί δημοψηφίσματος να εντάσσεται σε αυτή την περίπλοκη τέχνη της ισορροπίας, στην οποία η εκκλησιαστική ιεραρχία μας –ως γνήσιος απόγονος της βυζαντινής παράδοσης– διαπρέπει. Αν υποθέσουμε ότι συμβαίνει αυτό, τότε κάτι άλλο στη μέση θα υιοθετηθεί στο τέλος.

Ναι, δεν θα δεχόμουν εύκολα ότι ο Ιερώνυμος έγινε ξάφνου Χριστόδουλος. Εξάλλου, το είπε στην ίδια δήλωση, «η Εκκλησία δεν θα πάρει τα όπλα». Δεν θα έβαζα όμως στοίχημα ότι η ηγεσία της Εκκλησίας, στριμωγμένη από σκληροπυρηνικούς εντός της και ριζοσπάστες απέναντί της, δεν θα κάνει δύο ή τρία βήματα πίσω από αυτήν που ξέραμε την τελευταία δεκαετία ως Ελλαδική Εκκλησία.

Θέλω να πω, μια δημόσια και ευγενική αιτησούλα για δημοψήφισμα σήμερα, μια απαίτηση για τα θρησκευτικά στο σχολείο αύριο, μια αναβάθμιση του γενικού ρόλου της Εκκλησίας, τέλος πάντων, σε έναν επίφοβο κόσμο που αλλάζει τόσο ραγδαία, ώστε κάποιος πρέπει να του βάλει φρένο.

Εξάλλου, τι φοβούνται οι έξαλλοι αντιεκκλησιαστές; Οσο θα υπάρχει ο Ιερώνυμος η κατάσταση δεν θα εκτραχυνθεί ποτέ. Ναι, μόνο που από κάτω τα φονταμενταλιστικά λουλούδια θα ανθίζουν. Και όταν θα υπάρξει η ανάγκη για διάδοχη κατάσταση, να δείτε τι θα βγει στον αφρό και τι θα κάνει αυτό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News