Aρα ο Πάιατ είναι μαζί μας. Καλό αυτό, αν και από τον καλοδεχούμενο φιλελληνισμό του Πάιατ θα προτιμούσα ένα κολλητιλίκι του Τραμπ με τον Κυριάκο, έστω και με τον Αλέξη. Καθότι ο αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα έχει το θεσμικό του βάρος, αλλά οι προσωπικοί έρωτες ή οι κουμπαριές ανάμεσα σε πρόσωπα (έστω και ελαφρώς ανισόρροπα) συχνότατα αποδεικνύονται ισχυρότερα και αποτελεσματικότερα από θεσμούς με ζωή δεκαετιών ή και αιώνων.

Βεβαίως, οι δηλώσεις Πάιατ δεν αντανακλούν την προσωπική γνώμη του διπλωμάτη που πρώτα πήρε την Ουκρανία απ’ τους Ρώσους και έπειτα κατέβηκε στα Βαλκάνια όπου στο άψε σβήσε μαγείρεψε τη «λύση» του Μακεδονικού. Υποτίθεται ότι η δήλωσή του ήταν αναγγελία της επίσημης θέσης των ΗΠΑ επί του μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης, ύστερα από νομική επεξεργασία που έκανε επ’ αυτού το νομικό τμήμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Η θέση που διατύπωσε ήταν τόσο ξεκάθαρα υπέρ των ελληνικών θέσεων, που ούτε ο νομικός σύμβουλος του Δένδια δεν θα τη διατύπωνε καλύτερα. «Τα κατοικημένα ελληνικά νησιά δεν έχουν απλώς επήρεια, αλλά πλήρη επήρεια στις θαλάσσιες ζώνες». Κοντολογίς, οι Αμερικανοί δεν αποδέχονται την εξαφάνιση του Καστελόριζου, της Κάσου, της Ρόδου ή της Κρήτης που υποστηρίζουν οι Τούρκοι μέσω του «μνημονίου» τους με τον λίβυο κατσαπλιά. Μιλάμε για ελληνικό διπλωματικό θρίαμβο, το λοιπόν.

Εντάξει λοιπόν, μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό που υποστήκαμε φαίνεται ότι ξυπνήσαμε και κάτι καταφέρνουμε. Λίγο οι Ευρωπαίοι με τα ψηφίσματά τους, λίγο οι Αμερικανοί με τις δηλώσεις της διπλωματικής τους γραφειοκρατίας, αναγνωρίζεται σιγά σιγά το δίκιο μας στον διεθνή χώρο. Προσέξτε, δεν λένε ότι η Ελλάδα έχει δίκιο (διότι τότε θα τρέχαμε να κατοχυρώσουμε πάραυτα ΑΟΖ και 12 μίλια), λένε πάντως ότι η Τουρκία έχει άδικο. Σημαντικό, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι.

Και αφού κερδίσαμε αυτό το σημαντικό, ανατρέχω στις δηλώσεις δύο κατά τεκμήριο σοβαρών και ενημερωμένων ανθρώπων. Η μία της Ντόρας, πριν λίγες ημέρες, η άλλη του ναύαρχου Αποστολάκη, πριν λίγους μήνες. Ηταν ταυτόσημες, και ας ήταν η Ντόρα υπουργός Εξωτερικών της ΝΔ και ο Αποστολάκης υπουργός Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ: «Αν χρειαστεί να πολεμήσουμε, θα είμαστε μόνοι μας». Και αν χρειαστεί να πολεμήσουμε, δεν θα βρούμε απέναντι μας τους Μαροκινούς, ούτε τους Λιβανέζους ούτε τους Λίβυους. Τους Τούρκους θα βρούμε.

Αν, λοιπόν, τους βρούμε (πράγμα που απευχόμαστε άπαντες), εμείς σε ποιον θα απευθυνθούμε εκείνη την κρίσιμη στιγμή; Στην Ευρωπαϊκή Ενωση των ψηφισμάτων; Θυμίζω την παλιά ρήση του Χένρι Κίσινγκερ «σ’ αυτή την Ενωμένη Ευρώπη που μου λέτε, αν χρειαστεί να σηκώσω το τηλέφωνο για μια κρίσιμη απόφαση της στιγμής, ποιον θα πάρω;» Μήπως θα απευθυνθούμε στις ΗΠΑ, των οποίων οι νομικές υπηρεσίες (του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) μάς δίνουν δίκιο; Θα το σηκώσουν εκεί στο Στέιτ ή θα χρειαστούν μερικά εικοσιτετράωρα ώσπου να ξαναμελετήσουν νομικά το θέμα, υπό το φως των νέων δεδομένων;

Ο Τούρκος που θα ‘χει οδηγήσει το γεωτρύπανό του εξήντα μίλια κάτω από την Ιεράπετρα και παραλλήλως θα χει φορτώσει με κομάντος τα φουσκωτά του στο Κεσάν, απέναντι απ’ το Καστελόριζο, θα σηκώσει και αυτός το τηλέφωνο. Αυτός θα τον βρει αμέσως τον Τραμπ. Εμείς είμαστε σίγουροι ότι ο Τραμπ, πριν μιλήσει με τον Ερντογάν, θα πάρει στο κινητό τον Πάιατ να τον συμβουλευτεί ή θα χειριστεί μονάχος του την κατάσταση παρέα με τον κολλητό του τον Ταγίπ, που έχουν και κάτι κοινές οικογενειακές δουλειές δισεκατομμυρίων;

Οπότε πού καταλήγουμε; Πως όσο πιο πολύ χαιρόμαστε για τις διπλωματικές μας επιτυχίες και για τη διεθνή απομόνωση της Τουρκίας, τόσο πιο εντατικά πρέπει να προετοιμαζόμαστε να βιώσουμε την εθνική μας μοναξιά την κρίσιμη στιγμή. Και όσο πιο σφοδρά απευχόμαστε μια σύγκρουση, τόσο πιο πολύ θα πρέπει να φορτώνουμε με οβίδες και καύσιμα τις φρεγάτες μας. Με ετοιμοπόλεμους φαντάρους τα νησιά μας, επίσης. Το καθοριστικό δωδεκάωρο στο οποίο θα παιχτούν όλα (πριν αναλάβουν πάλι οι διεθνείς διαπραγματευτές), δεν πρέπει να μας βρει να κοιμόμαστε. Για να μην ξυπνήσουμε με άσχημα τετελεσμένα που δεν αναστρέφονται με τηλεφωνήματα.

Σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να παλέψουμε με όσα έχουμε. Παραλλήλως όμως, δεν δικαιούμαστε να αφήσουμε την επόμενη γενιά δίχως τα απαραίτητα όπλα, τα οποία πρέπει να παραγγελθούν σήμερα. Με ό,τι σημαίνει αυτό. Εκτός αν ακυρώσουμε το project του Ελληνικού στη σημερινή του μορφή και το δώσουμε ανάθεση στον Ντόναλντ. Τότε κάτι μπορεί να γίνει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News