Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού είναι άξιο μελέτης πολιτικού λόγου. Εδειξε ότι διατηρεί ανοιχτούς διαύλους, απευθείας με τον λαό και δεν έχει αφεθεί σε κύκλο αυλοκολάκων να του μεταφέρουν τα νέα ως «Μπερλίνες» των παιδικών μας χρόνων. Με ενδιαφέρει πολύ ο λόγος, οι λέξεις, εν τέλει η συμπεριφορά. Με ξεκάθαρο αλλά και συναισθηματικό τρόπο, μας μετέφερε τη δυσάρεστη αλήθεια.

Οπως επίσης με αδιαπραγμάτευτο τρόπο όρισε τη διαχωριστική γραμμή Κράτους – Εκκλησίας, όπως κανένας δεν είχε τολμήσει προηγουμένως. Τόσο έντιμα και αποφασιστικά, που το φθηνό αλισβερίσι των προηγούμενων με το παπαδαριό καταγράφεται μέσα μας, ως κάποιες «πτου» σχέσεις, που δεν θέλουμε καν να θυμόμαστε, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούμε και να τις σβήσουμε από το παρελθόν μας.

Θα έλεγα, ενήργησε με «Κυριάκειο» τρόπο. Αφόπλισε τον «αντίπαλο», με τόση ευγένεια και σεβασμό, που από «αντίδικο» τον ανακήρυξε συνομιλητή, που απλώς του αποστέρησε ό,τι επιχείρημα θα μπορούσε να προτάξει.

«Ο,τι ισχύει για τις δημόσιες συναθροίσεις, ισχύει και για τις εκκλησίες. Σήμερα, δεν δοκιμάζονται τα πιστεύω μας αλλά η πίστη στην υγεία του ανθρώπου. Γι’ αυτό και τα θρησκευτικά καθήκοντα πρέπει κι αυτά να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα… Ξέρω ότι η πίστη αρχίζει, συχνά, εκεί που τελειώνει η επιστήμη. Ομως η πίστη που χρειαζόμαστε τώρα είναι ότι θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την κρίση».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μειώνει, αφοπλίζει. Κυρίως όσους πάνε να χρησιμοποιήσουν όπλο με λάθος, με επικίνδυνο τρόπο, και εναντίον του ίδιου του εαυτού τους – χωρίς να το αντιλαμβάνονται.  Η Εκκλησία συχνά αυτοκτονεί.

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα σημείο στο διάγγελμά του όπου θέλω να σταθώ. Ενα σημείο που σε μένα έλυσε και ένα «προσωπικό» μυστήριο. Ενώ ελπίζω στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ποτέ δεν έβαζα στη λίστα των προτιμήσεών μου τον πολιτικό άνδρα Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Πάντα, για παράδειγμα, νιώθω περήφανη για την εμπιστοσύνη μου στον Στέφανο Μάνο, τον ρεαλιστή, έντιμο, ειλικρινή, πρακτικό αγωνιστή, που δυστυχώς δεν γνωρίζουμε πόσα του χρωστάμε… Αρα, δεν έρεπα προς λαϊκιστές. Ωστόσο… Ξέρετε, το λειτούργημα του πολιτικού για μένα δεν σταματάει στο να μεταφέρει την αλήθεια με τόλμη και θάρρος. Αλλά το να μελετήσει την κατάλληλη χρονική στιγμή και κυρίως να βρει τον τρόπο που θα τη μεταδώσει ή και θα την επιβάλει, μετρώντας όμως όλες τις παραμέτρους ώστε να ολοκληρωθεί το εγχείρημα του, π.χ. Κωνσταντίνος Καραμανλής και ΕΟΚ.

Πάντα με διασκεδάζει και με μελαγχολεί ο τρόπος που σκαρφίστηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας για να βάλει στη διατροφή του χειμαζόμενου τότε λαού του, την πατάτα: έβαλε φύλακες να φυλάνε το εμπόρευμα, ως κάτι -και καλά!- πολύτιμο αλλά και παράλληλα τους δασκάλεψε να κάνουν τα στραβά μάτια σε όσους (και προέκυψαν πολλοί) αποτολμούσαν να κλέψουν, για να δοκιμάσουν, τι διάολο είναι αυτό το «πολύτιμο». Ακου, τι σκαρφίστηκε! Ανάρπαστες έκτοτε οι πατάτες!

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έλεγε πάντα αλήθειες, με τρόπο όμως ως να απευθύνεται σε ώριμους ενηλίκους. Ο λόγος του έμοιαζε να καταλήγει σε ένα… «Αν δεν καταλαβαίνετε, κακό της κεφαλής σας»… Ως μη, ο ίδιος, «πάσχων». Μια… Πώς να την πω; Απεμπλοκή του ιδίου. Καταλάβετε τι εννοώ;

Στο διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, με συγκίνησε ιδιαίτερα η απευθείας «συνομιλία» του με τους ανήλικους πολίτες της χώρας. Πρώτη φορά Πρωθυπουργός ενεργεί έτσι. Μου έφερε στη μνήμη τον Λεωνίδα Κύρκο, που είχε καταλήξει μια ομιλία του με μια φυσαρμόνικα. Ο Λεωνίδας Κύρκος έλεγε στυγνές αλήθειες με τρυφερότητα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε στους μαθητές κατά πρόσωπο, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, τρυφερότητα, αλλά πιο πολύ από αυτό… Με εμπιστοσύνη ότι μπορούν να ενεργήσουν ώριμα ως μεγάλοι.

Ναι, ετούτη η γενιά, μπορεί και να γεννιέται απευθείας ενήλικη. Και η μέχρι προσφάτως πολιτική σκηνή «μπούληδων» προσπαθούσε απεγνωσμένα να τους κρατάει ανήλικους για να τους νταντεύει-κυβερνάει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε κάθε τοποθέτησή του δείχνει ότι επιζητάει, όχι να κυβερνήσει, αλλά να συνομιλήσει, να πείσει και τον πιο μικρό πολίτη της χώρας. Στην πορεία μας προς την ενηλικίωση, μπορεί και να είναι ο πιο δυνατός μας κρίκος.

Δύναμη σε όλους μας για τα αδιανόητα που έρχονται.

ΥΓ. 1: Αναμφισβήτητα δεν έχουν όλοι, στο κυβερνητικό σχήμα της ΝΔ, την ικανότητα να ακολουθήσουν τον βηματισμό, αλλά πρωτίστως να συμπλεύσουν με τις αρχές και τον τρόπο του Πρωθυπουργού. Η κυβέρνηση (όπως δυστυχώς και το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό ) φαίνεται να πάσχει δραματικά από πολιτικό δυναμικό. Τόσο που ξέπεσε η πολιτική, κατεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι ως τα υπόγεια του λαϊκισμού, ποιος «αθώος» αίματος να χαρίσει τις δυνάμεις του; Αυτό κι αν είναι δράμα, στο δράμα!..

ΥΓ. 2: Αναμένω τα συνήθη σχόλια «τόσο γλείψιμο, κυρία Βιτάλη!». Προσπαθώ απεγνωσμένα για μια θέση «τακτοποίησης», αλλά δεν μου βγαίνει στα 30 χρόνια που γράφω. Τι πλάκα που έχετε! Μερικοί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News