Περπάτησε με άνεση πάνω σε ψηλοτάκουνες γόβες… Ωωω! Χαρά στο κουράγιο των ποδιών της. Κάθισε ανασηκώνοντας αυτόματα το ένα πόδι σε ένα ιδιότυπο «ένα πάνω στο άλλο» με ευλυγισία και έτσι έμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια. Ωωω! Γέφυρα έκανε το μυαλό μου με ένα από τα πρώτα επεισόδια της «Κεραίας» μου. Είχε τίτλο η «Ευλογία του γήρατος».

Κύριος συνομιλητής μου ο Κωνσταντίνος Τζούμας και πλειάδα άλλων. Τι δεν είχε πει! «Τέλος, τελείωσε, τελειώνει, μπορεί και να τελειώσει», τόσο πονηροχαριτωμένα που είχε πει το «μπορεί» παίζοντας το χέρι του ως «κουπεπέ» για μωρά. Λες και υπήρχε περίπτωση να μην μπορεί… Τελείωσε, αγαπημένε μου, Κωνσταντίνε. Εσύ στα σύννεφα πια του ουρανού. Πάντα τελειώνει.

Μα πόσο ενδιαφέρον το τέλος όπως αχνοφέγγει, από μια ηλικία και μετά, με χρώματα μαγευτικού ηλιοβασιλέματος και ένα «Γρηγορείτε» ησυχο-ανήσυχο… Αυτό είναι το συναίσθημα ακριβώς. Δέος και έγχρωμη μελαγχολία. Δέος, ευγνωμοσύνη για όσα έζησες, για το εδώ (όποιο «εδώ») που έφτασες, για τον κόπο που κατέβαλες για όλα. Ηρωική περίπτωση ο κάθε άνθρωπος. Και έγχρωμη μελαγχολία, όχι γκρι…Εγχρωμη. Γιατί θες, θέλει η ψυχή σου ακόμα. Ενα «θες» που βουίζει ωραία.

Θες να τιμήσεις τη ζωή που σε περιβάλλει, όχι αυτή που έτρεχες να αποκτήσεις. Δεν σε νοιάζουν πια τα υλικά αλλά, άλλα ποθεί η ψυχή σου. Είναι λες και ξαφνικά, αφού χαμήλωσες ταχύτητα, βλέπεις καθαρότερα τι σε περιβάλλει. Νιώθεις ότι με την ταχύτητα των κάθε είδους στόχων και το κυνήγι αμοιβών (κάθε είδους), αδίκησες το «μπροστά στα μάτια σου». Δεν ήρθαμε, ρε φίλε, να κάνουμε καριέρα. Τώρα, αλίμονο, αν δεν το λες αυτό. Και ψυχανεμίζεσαι βαθύτερους στόχους.

Και όλη η τέχνη είναι το τι θα βάλεις στη θέση των παλιών σου σβελτοσυνηθειών. «Το να παρατηρείς μια λεμονιά να ανθίζει δεν είναι μικρό πράγμα» είχε πει η 85χρονη Μαίρη Γαλάνη Κρητικού που κολυμπάει όλον τον χρόνο. Οσο ο χρόνος κοντοζυγώνει, θες πιο πολύ τη γνώση. Χαράμι πάνε τα «γράμματα» στους νέους. Κι ας παραπονιέσαι ό,τι «Δεν κρατάει το μυαλό μου». Τα θέατρα πλημμυρίζουν κυρίως από γυναίκες μιας ηλικίας. Τα ταξίδια είναι ζωτικής σημασίας.

Μελετήστε αναλογία ανδρών γυναικών «μιας κάποιας ηλικίας» σε ταξίδια. Πλάκα έχει. Θαρρείς οι γυναίκες ξέρουν να μεγαλώνουν. Στάζει από μέσα τους δειλά δειλά, όπως ακριβώς η μαστίχα στο δέντρο ένα, «Ετσι μ’ αρέσει». Δικαιωματικό, μακράς προσφοράς σε πολλά πολλά πεδία. Εχει τεράστια διαφορά από το «Ετσι γουστάρω». Ελαφρομαγκιές για άλλες ηλικίες. Και υπάρχει και ένα ακόμα που με μαγεύει. Η αχόρταγη φιληδονία στη γοητεία του πνεύματος. Και η αλλαγή διόδου.

Οπως επίσης χαμηλώνει η ανάγκη του σώματος για τακτικό σεξ. Νομίζαμε (τουλάχιστον η δική μου γενιά) ότι τους άνδρες κατευθύνει πολύ περισσότερο από τις γυναίκες η ανάγκη του σώματος. Ψέμα. Και στα δύο όντα η ανάγκη είναι ίδια. Κατευθύνει αχόρταγα, χρονοκαθυστερεί πρόστυχα αποφάσεις, επιδρά. Εν τέλει, σε τραβάει από τη μύτη. Μα τι ευλογία το χαμήλωμα της ταχύτητας και σε αυτό; (Και ας το βαρυπενθούν οι άνδρες χρονοτριβώντας επόμενο στάδιο).

Πλέον δεν σε νοιάζει ή, μάλλον, σε νοιάζει αλλιώς. Εχεις πιο επιλεκτική είσοδο. Η διείσδυση αλλάζει πόρτα εισόδου. Θα περάσει από το κεφάλι. Αναγνωρίζεις και παραδίδεσαι στη γοητεία περισσότερο από ποτέ. Και στη χαρά, όχι στο πάθος. Η χαρά είναι δικαίωμα. Ανθρωπος που «σε ηλικία» έχει χαρά ζωής, είναι η μέγιστη χαρά της ζωής. Θέλετε και άλλα; Σε αγαπάς. Σε παρατηρείς. Σε νοιάζεσαι. Ακούς, τιμάς το μέσα σώμα σου περισσότερο. Ενα ένα τα όργανά σου.

Λες και δεν ζούσες μαζί τους, λες και δεν είχατε γεννηθεί μαζί. Μόνο όταν μεγαλώνεις αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο της «συμβίωσής» σας. Πρώτη φορά τα ευχαριστείς που σε έβγαλαν τόση διαδρομή. Θυμάμαι… Θυμάμαι… Σε κείνη την «Κεραία» ότι είχαμε κλείσει το επεισόδιο με μια φράση: «Από μια στιγμή και μετά, δεν φοβάσαι να πεθάνεις. Λυπάσαι να πεθάνεις». Αυτά και άλλα πολλά, πολλά, πολλά, σκέφτηκα και ήθελα να σας τα γράψω. Τα καταθέτω χωρίς να αντέχω να περπατώ πια σε τακούνια. Χαρά στο κουράγιο των ποδιών όποιων τα μπορούν. Τις ζηλεύω;

ΥΓ. Το πιο αστείο βαρίδι για κάθε ηλικία, αλλά κυρίως στους «Μιας κάποιας ηλικίας», είναι ο ναρκισσισμός.

ΥΓ. 2 Κωνσταντίνος Τζούμας, Αθηνά Μπίνιου, Αννα Κουρουπού, Γιώργος Χρούσος, Μαίρη Γαλάνη Κρητικού, Κώστας Γείτονας, Εύη Χατζηανδρέου, Αθηνά Γιαννοπούλου. Μας είχαν τιμήσει στο επεισόδιο «Η ευλογία του γήρατος». Τους το χρωστάω. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε στην Αγία ERTFLIX, στον πρώτο κύκλο επεισοδίων μας.

ΥΓ. 3 Και αν αναρωτιέστε το «πότε» αυτού που γράφω ως «Μια κάποια ηλικία», θα σας πω την απάντηση του Γ. Χρούσου «Το γήρας αρχίζει την επομένη της γέννησής μας». Εγώ όμως νομίζω ότι το «από μια ηλικία» αρχίζει όταν ξεκάθαρα το νιώθουμε ότι αρχίζει. Προς τι η όποια εθελοτυφλία; «Ας ζήσουμε και για όσους δεν ζουν» είχε πει ο Χάρης Ασλανίδης στο επεισόδιο «Φιλία». Α γεια σου!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News