Είμαι σίγουρη ότι αν πεις σε μια αίθουσα σύνταξης ψυχαγωγικής εκπομπής «ας πούμε κάτι για το Εθνικό Θέατρο που ανεβάζει “Βασιλιά Ληρ”», θα σε κοιτάξουν ειρωνικά. «Από πού κι ως πού να μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο;» θα σου απαντήσουν, το πιθανότερο.

Μια θεατρική παράσταση δεν υπάρχει περίπτωση να μπει στη σκαλέτα μιας εκπομπής, έτσι, για την τιμή των όπλων της τέχνης. Το πολύ πολύ να αναφερθεί στα βιαστικά, στο τέλος μιας συνέντευξης. Αν, για παράδειγμα, είχαν καλεσμένο τον Λεωνίδα Κακούρη, που έως πρότινος πρωταγωνιστούσε στη συγκεκριμένη παράσταση, στο τέλος θα τον ρωτούσαν: «Μιλήστε μας και για την παράσταση όπου πρωταγωνιστείτε». Και εκείνος θα προσπαθούσε να χωρέσει όλες τις πληροφορίες στα λιγοστά δευτερόλεπτα τηλεοπτικού χρόνου που είχαν απομείνει.

Ο τσιγκούνης για την τέχνη τηλεοπτικός χρόνος γίνεται προκλητικά γενναιόδωρος όταν μπαίνει η κιτρινίλα στη μέση. «Ο Λεωνίδας Κακούρης αποχώρησε ξαφνικά από την παράσταση του Εθνικού». Τώρα μάλιστα. Τώρα το θέατρο αποκτά ένα ενδιαφέρον για όλους αυτούς τους κυνηγούς του κουτσομπολιού στη μικρή οθόνη, αλλά και στο διαδίκτυο.

Είναι λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι η τέχνη γίνεται προσφιλές θέμα συζήτησης στα media όταν έχει ένα γκόσιπ παρασκήνιο για να πιαστούν και να συζητήσουν. Δεν συμβαίνει με όλα τα media, αλλά οπωσδήποτε με αρκετά και οπωσδήποτε με εκείνα που αποκαλούνται ψυχαγωγικά, χωρίς να επιτελούν επί της ουσίας κανένα ψυχαγωγικό λειτούργημα.

Ενας ηθοποιός, λοιπόν, αποχώρησε από μια παράσταση. Γνωστός ηθοποιός, έτσι; Αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να ανοίξουν το θέμα. Αυτό που γίνεται στη συνέχεια αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Ντετέκτιβ ρεπόρτερ προσπαθούν να ανακαλύψουν τι συνέβη, θεωρίες αναλύονται στα πάνελ για το τι μπορεί να έγινε, χωρίς να είναι βέβαιο ότι έτσι έγινε, κυνηγούν τον Λεωνίδα Κακούρη για μια δήλωση και αν δεν βρίσκουν το ίδιο, κυνηγούν τους συναδέλφους του.

Ενα κλίμα μυστηρίου με φήμες για την αποχώρησή του καλλιεργείται στον τηλεοπτικό και διαδικτυακό ιστό, παίρνει διαστάσεις κουτσομπολίστικης χιονοστιβάδας, με ερωτήματα που τίθενται και αναλύονται χωρίς να υπάρχει λόγος ούτε να τεθούν ούτε να αναλυθούν: τσακώθηκε ο πρωταγωνιστής με τον σκηνοθέτη της παράστασης Γιάννη Χουβαρδά; Εγινε κάτι με κάποιον συνάδελφό του; Ηρθε σε ρήξη με το θέατρο; Κάποιο οικονομικό θέμα στη μέση, ίσως; Το χειρότερο σενάριο είναι πάντα το καλύτερο, και εκείνο που επιλέγεται για να αναλυθεί στον τηλεοπτικό (κοπανιστό) αέρα.

Η ανακοίνωση από το γραφείο Τύπου του Εθνικού Θεάτρου ήταν, βέβαια, ξεκάθαρη και αναφερόταν σε μια αποχώρηση που έγινε για προσωπικούς λόγους, καθώς και για άμεση αντικατάσταση του ηθοποιού από έναν άλλον. Συμβαίνουν αυτά στο θέατρο, βασικά συμβαίνουν παντού. Πολλές φορές η εξήγηση είναι απλή και δεν κρύβει πίσω της κανέναν τσακωμό, κανένα σκοτεινό παρασκήνιο. Αν δεν κρύβει, όμως, πρέπει να το δημιουργήσουμε. Για να έχουμε να λέμε.

Δυστυχώς, γύρω από αυτή την κίτρινη νοοτροπία η μιντιακή ψυχαγωγία χτίζει το οικοδόμημά της. Φτιάχνει σαπουνόπερες για να γεμίζει τον χρόνο της, παίρνει ανθρώπους από πίσω με κάμερες για να ρωτήσει τα πιο ευτελή, τους κάνει πρωταγωνιστές μιας γκόσιπ φαντασίωσης και μιας γκόσιπ καταδίωξης, όπως έκανε τον Λεωνίδα Κακούρη τώρα.

Ο ίδιος προχώρησε σε μια δήλωση μέσω του πληρεξούσιου δικηγόρου του, λέγοντας ότι «στην πολυετή παρουσία μου στον χώρο ουδέποτε έδωσα λαβές για σχόλια που δεν σχετίζονταν αποκλειστικά και μόνο με την καλλιτεχνική πορεία μου, και δεν θα ήθελα η παρούσα αφορμή να αποτελέσει εξαίρεση. Κατ’ επέκταση, και επικαλούμενος την ευαίσθητη κατάσταση στην οποία έχουμε βρεθεί εγώ και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου και, κυρίως, τα ανήλικα τέκνα μου, θα ήθελα να παύσει άμεσα η αναπαραγωγή οποιουδήποτε γεγονότος που αφορά την ανωτέρω αποχώρηση ή τα όποια σενάρια έχουν δημιουργηθεί γύρω από αυτή».

Καλά κάνει ο άνθρωπος και δεν λέει περισσότερα. Σε αυτό το ασόβαρο σίριαλ κιτρινίλας δεν θέλει να παίξει, πώς να το κάνουμε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News