Πότε πρωτογνωρίσαμε τον Σάμπυ Μιωνή; Πριν δέκα χρόνια, τον Μάιο του 2010, όταν έγινε το ρεσάλτο των ισραηλινών κομάντο στα πλοία του «στόλου ελευθερίας» που αποπειράθηκε να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στη Λωρίδα της Γάζας. Τότε μείναμε εμβρόντητοι βλέποντας στις τηλεοράσεις μας τον εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού με τη χαρακτηριστική καφέ στολή, να μιλά άπταιστα ελληνικά. Σε εκείνον τον ρόλο, ο Μιωνής ήταν ψυχρός, σκληρός και ακριβολόγος, εκπαιδευμένος προφανώς από τις υπηρεσίες της χώρας του. Υπερασπιζόταν άλλωστε μια στρατιωτική επέμβαση με εννιά νεκρούς ακτιβιστές και 60 τραυματίες που είχε προκαλέσει διεθνή σάλο. Ο Παππάς λοιπόν και ο Παπαγγελόπουλος, θα ‘πρεπε να γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιοι τύποι δεν πέφτουν σε παραλήρημα. Μάλλον οδηγούν σε παραλήρημα όσους τα βάζουν μαζί τους.

Δεν τα ‘βαζαν άλλωστε με κανένα αγροτόπαιδο που ψάρωνε μπροστά στο μεγαλείο υπουργών, υφυπουργών και εκδοτών μικροεφημερίδων. Το Κολέγιο Αθηνών τέλειωσε, στο πανεπιστήμιο Brandeis των ΗΠΑ σπούδασε με υποτροφία, ως διαχειριστής επενδύσεων της αμερικάνικης τράπεζας DLJ άρχισε την καριέρα του. Ούτε προσπαθεί κανείς να τσιμπήσει 300 χιλιάρικα για (ανύπαρκτα) δικαστικά έξοδα, από κάποιον που με τη δική του εταιρεία (CMA) είχε φθάσει να διαχειρίζεται αμοιβαία κεφάλαια τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οποιος αφελής αποτολμήσει κάτι τέτοια, μοιάζει με το πρόβατο που τρίβεται στην γκλίτσα του τσομπάνη ή με τον λαγό που εν μέσω κυνηγετικής περιόδου σείει την φτέρη που τον κρύβει.

Τέλος πάντων, όλη αυτή η ιστορία που βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι προφανώς μια τρανταχτή απόδειξη κατάχρησης εξουσίας και παρακρατικής λειτουργίας δημοσίων προσώπων. Πάνω απ’ όλα όμως, είναι ένας ύμνος στην προσωπική βλακεία. Δύο (τουλάχιστον) υπουργοί και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι παρεπηδημούντες της συριζαϊκής εξουσίας (πολιτικής και δικαστικής) πήγαν μόνοι τους και έπεσαν στο στόμα του λύκου. Ο μικρομεγαλισμός τους, η περιφρόνηση θεσμικών λειτουργιών και η αίσθηση παντοδυναμίας (σε συνδυασμό με την βεβαιότητα ατιμωρησίας), τους οδήγησαν σε πλήρη άγνοια κινδύνου. Ο Παππάς και ο Παπαγγελόπουλος επιβεβαίωσαν την σοφία της κρητικής παροιμίας «όσα σου κάνει η κεφαλή σου, δεν σου τα κάνει ο κόσμος όλος».

Οι τέσσερις-πέντε αλλεπάλληλες εκδοχές του Νίκου Παππά για την υποκλαπείσα συνομιλία του με τον Μιωνή, μέχρι να καταλήξει στη δήθεν νουθεσία ενός παραληρούντος, αποτελούν το κύκνειο άσμα του άλλοτε πανίσχυρου υπουργού. Ο Τσίπρας στο Πολιτικό Συμβούλιο τον κάλυψε τόσο όσο. Ο αρχηγός θα είναι λεκτικά δίπλα στον παλιό του φίλο στη δικαστική περιπέτεια που έπεται, ο Νίκος όμως δεν θα ξανακυβερνήσει ποτέ. Σιγά-σιγά θα σβήσει από το κάδρο. Η εφεξής πραγματική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι του, θα είναι να περάσει ο καιρός και να ξεχαστεί πλήρως η ύπαρξη του. Ο Παπαγγελόπουλος (που θα είναι πιο προσεκτικός από τον Νίκο στις εκδοχές του, αν βγουν δικές του συνομιλίες) έτσι και αλλιώς τα ‘χει φάει τα ψωμιά του.

Τα πολιτικά λάθη είναι αναμενόμενα, γίνονται και συγχωρούνται. Οι τακτικές υποχωρήσεις, οι συμβιβασμοί, οι κωλοτούμπες, είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι και συν τω χρόνο ξεχνιούνται. Η σφραγίδα της προσωπικής βλακείας όμως μένει ανεξίτηλη. Το «πού πας ρε Καραμήτρο;» συμπυκνώνει εν τέλει τον απολογισμό της πενταετίας τους. Και στο περιθώριο μένουν κάποιες μικρές χαζές ερωτήσεις, που θα περιμένουν τα συνέδρια της Αριστεράς του μέλλοντος για να απαντηθούν τελεσίδικα, σαν την μετά μισό αιώνα δικαίωση του Βελουχιώτη. Για παράδειγμα: «πώς, σε κάποιον που βρίσκεται σε παραλήρημα και του λες κατευναστικές βλακείες που δεν εκφράζουν τις πεποιθήσεις σου, καταλήγεις να τον πιέζεις να ενοχοποιήσει τη Μαρέβα;»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News