Επί της οδού Μεσογείων, κοντά στην πεζογέφυρα της Κατεχάκη, υπάρχει ένα βενζινάδικο. Τις περισσότερες ημέρες μένει ανοιχτό μέχρι αργά τη νύχτα. Συνήθιζα να περνάω από εκεί μετά τις 10 το βράδυ, στην επιστροφή από τη δουλειά. Το ίδιο έκανα και μια χειμωνιάτικη ημέρα πριν από μερικά χρόνια, ίσως ήταν το 2018, μπορεί και νωρίτερα. Τις βραδινές ώρες εργαζόταν εκεί ένας σκουρόχρωμος άνδρας, με καταγωγή ίσως από το Πακιστάν. Καθόταν μέσα στο κατάστημα και από την τζαμαρία χάζευε τα φώτα των αυτοκινήτων που διέσχιζαν με ταχύτητα τη Μεσογείων.

Τον έβλεπα συχνά και μία μέρα δεν κρατήθηκα, αποφάσισα να τον ρωτήσω. «Δεν φοβάσαι εδώ; Ειδικά τα βράδια. Ξέρεις, είναι απέναντί σου…». Με κοίταξε στα μάτια, ύστερα χαμήλωσε το βλέμμα και μου έκανε νόημα με το χέρι σαν να μου λέει «έτσι κι έτσι». Στην απέναντι πλευρά της Μεσογείων έστεκαν ακόμη τα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής. Οι οπαδοί της είχαν γεμίσει τους γύρω δρόμους με τα εμετικά συνθήματά τους. «Εξω οι ξένοι», «Ελλάς ή Τέφρα», «Μίλα ελληνικά ή ψόφα». Ενας άνθρωπος που δούλευε καθημερινά περικυκλωμένος από ρατσιστικά συνθήματα και απειλές, υπό το βλέμμα των καραφλών αναβολιασμένων παλικαράδων που τον κοίταζαν από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Η Χρυσή Αυγή έκλεισε τα γραφεία της στην περιοχή πριν από περίπου έναν χρόνο. Το κτίριο παραμένει άδειο μέχρι σήμερα. Οι περαστικοί αρκετές φορές περνούν από το σημείο κοιτώντας προς το κτίριο που κάποτε μόλυνε με το μίσος του την περιοχή.

Θυμήθηκα τον άνδρα από το βενζινάδικο βλέποντας το συγκλονιστικό βίντεο της ανακοίνωσης της απόφασης του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή. «Η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση» ακούγεται από τα μεγάφωνα. Ακολουθούν παροξυσμός, φωνές, ουρλιαχτά, άναρθρες κραυγές. Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας γίνεται ένα ποτάμι που πλημμυρίζει συναισθήματα και σε αυτό εκβάλλουν χιλιάδες ιστορίες.

Ιστορίες τόσο κοντινές μας. Τότε που κάποιος αποφάσισε να αλλάξει δρόμο επειδή φοβόταν να περάσει μπροστά από μία παρέα μαυροφορεμένων κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Τότε που κάποιος άλλος άκουσε ότι μαχαίρωσαν τον φίλο του τον Παύλο στο Κερατσίνι. Τότε που ένας μετανάστης γρονθοκοπήθηκε σε λεωφορείο. Τότε που οι δρόμοι γέμιζαν με συνθήματα μίσους. Τότε που δολοφόνησαν τον Λουκμάν που πήγαινε με το ποδήλατό του στη λαϊκή. Τότε που άκουγες ότι ένας παλιός φίλος από το σχολείο έγινε χρυσαυγίτης. Τότε που δεν ήξερες αν ο διπλανός σου ήταν χρυσαυγίτης. Τότε που στη γειτονιά σου δεν ένιωθες πια ασφαλής. Τότε που απέστρεφες το βλέμμα για να μη δεις πάλι τα μούτρα τους έξω από κάποια τοπική οργάνωση. Τότε που ένας άνθρωπος εργαζόταν τρομαγμένος σε βενζινάδικο, με τους φασίστες να τον κοιτούν υποτιμητικά από το απέναντι πεζοδρόμιο της Μεσογείων.

Ηταν οι ιστορίες των ανθρώπων που ούρλιαζαν σήμερα κατά την ανακοίνωση της απόφασης έξω από το Εφετείο. Ηταν και ο συσσωρευμένος φόβος χιλιάδων που ένιωθαν να απειλούνται απλώς περπατώντας στον δρόμο. Ηταν σίγουρα η ανάγκη για δικαίωση της οικογένειας και των φίλων κάθε θύματος της ρατσιστικής βίας.

Η Χρυσή Αυγή είναι και με τη βούλα της Δικαιοσύνης εγκληματική οργάνωση. Η οργάνωση-κόμμα όπως τη γνωρίσαμε δεν είναι πια εδώ. Οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι της, από την άλλη, συνεχίζουν να περπατούν ανάμεσά μας. Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που μπορεί να γίνει από αύριο. Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News