Με τη «λίστα Βαξεβάνη», συμβαίνει κάτι πραγματικά μυστήριο. «Κουφό» θα το έλεγαν οι πιτσιρικάδες στη γλώσσα τους. Δημοσίευσε μια σειρά από τρανταχτά ονόματα, δεν προσκόμισε (επί του παρόντος) κανένα ενδεικτικό ή αποδεικτικό στοιχείο ότι αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά παρακολουθούνταν, πλην άπαντες θεωρούν αυτή τη λίστα δεδομένη. Η αντιπολίτευση την αναγόρευσε ήδη σε μέγα σκάνδαλο, η δε κυβέρνηση απλώς προσπαθεί να βγάλει από το κάδρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αρα, αποδέχεται και αυτή τη «λίστα Βαξεβάνη» ως έγκυρη, απλώς υποστηρίζει εμφατικά ότι ο Πρωθυπουργός δεν είχε την παραμικρή σχέση με αυτές τις παρακολουθήσεις.

Εδώ εγείρονται πολλαπλά ερωτήματα. Για να αποδέχεται η κυβέρνηση (εμμέσως πλην σαφώς) την εγκυρότητα μέρους ή ολόκληρης της λίστας, τότε κάτι ξέρει. Ενδεχομένως κάτι φοβάται. Αλλιώς θα διαρρήγνυε τα ιμάτια της για την απουσία αποδείξεων επί της λίστας αυτής καθ’ αυτής και δεν θα περιόριζε τις καταγγελίες της στην έλλειψη αποδείξεων για πρωθυπουργική εμπλοκή. Ο ισχυρισμός ότι οι παρακολουθήσεις είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο, οπότε δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι δεν γίνονταν και στην Ελλάδα από κάποιους ιδιώτες, δεν στερείται μεν βάσης, πλην πολιτικά είναι εξαιρετικά αδύναμη. Δεν αρκεί για να καθησυχάσει ή να καταλαγιάσει το δημόσιο αίσθημα.

Πρόβλημα όμως έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι υιοθετεί πλήρως και αυτός τη λίστα, θεωρώντας περιττή την προσκόμιση αποδείξεων ή, έστω, ενδείξεων από αυτόν που την δημοσιοποίησε. Οπως διατείνονται τα στελέχη του στα τηλεοπτικά πάνελ, ο δημοσιογράφος δικαιούται να δημοσιοποιεί ό,τι πέφτει στα χέρια του και το βάρος της απόδειξης βαρύνει είτε τον κατηγορούμενο είτε τη Δικαιοσύνη.

Να με συμπαθάνε, αλλά εγώ αλλιώς ήξερα τη δημοσιογραφία. Ο δημοσιογράφος συνοδεύει τις αποκαλύψεις του με στοιχεία και αν δεν υπάρχουν αναγνώσιμα στοιχεία, τις συνοδεύει με μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν άμεση γνώση. Αλλιώς, κάθε δημοσιογράφος θα μπορούσε να κατηγορήσει κάποιον για δολοφόνο και θα εναπόκειται στον κατηγορούμενο ή στη Δικαιοσύνη να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει κάπου κρυμμένο ένα πτώμα.

Ομως το αλλόκοτο και το παράδοξο της συριζαϊκής θέσης που ενοχοποιεί άνευ στοιχείων, απαιτώντας από τον «ένοχο» να φέρει αποδείξεις της αθωότητάς του, ακυρώνονται από την αυτοενοχοποίηση της ίδιας της κυβέρνησης. Εκεί ο ποιητής και ο πολιτικός συντάκτης σηκώνουν τα χέρια ψηλά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News