Την περασμένη Τετάρτη, η αστυνομία παρενέβη στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός» και απέκλεισε την πρόσβαση τοποθετώντας τσιμεντόλιθους. Η αστυνομική επιχείρηση, στο κτίριο που ανήκει στο Δημόσιο, αντιμετωπίστηκε επιχειρησιακά και υπηρεσιακά ως εκκένωση κατάληψης. Το βράδυ του Σαββάτου, όταν η χώρα έβλεπε Eurovision, πλήθος κόσμου αφαίρεσε τους τσιμεντόλιθους και κατέλαβε εκ νέου το κτίριο.

Το κτίριο του 1933, που βρίσκεται στην περιοχή του Ψυρρή, λειτουργεί από το 2011 ως αυτοδιαχειριζόμενος χώρος πολιτισμού. Έχει φιλοξενήσει εκατοντάδες εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, προσφέροντας καλλιτεχνικό βήμα σε ανθρώπους και σχήματα που δεν επρόκειτο ποτέ να αποκτήσουν πρόσβαση στον χώρο του εμπορικού θεάματος. Και εξ όσων θυμάμαι, δεν έχει καταγραφεί ποτέ ως εργαστήριο παρασκευής μολότοφ, ορμητήριο μπαχαλάκηδων κ.λπ. Αντίστοιχοι χώροι καλλιτεχνικής έκφρασης υπό αυτοδιαχειριζόμενα σχήματα λειτουργούν σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως ψηφίδες ενός μωσαϊκού πολιτιστικής ποικιλομορφίας. Οταν τσιμεντώνεις ένα χώρο αυτής της μορφής, το μήνυμα που στέλνεις είναι, το λιγότερο, αποκρουστικό. Οχι επειδή «τα κτίρια ανήκουν σε αυτούς που βρίσκονται μέσα», όπως βλακωδώς υποστήριξε ένα πανό. Αλλά επειδή οι τσιμεντόλιθοι σε έναν χώρο πολιτισμού, πέρα από δηλωτικοί της αντίληψης από την οποία εκπορεύτηκε η απόφαση, μας προσβάλλουν όλους.

Ασφαλώς και υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ της της εκκένωσης. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το Δημόσιο, μέσω της Εταιρείας Ακινήτων του Δημοσίου, οφείλει να υπερασπίζεται την περιουσία του, ενώ και το κτίριο δεν ικανοποιεί απαιτήσεις ασφάλειας, η χρήση του εγκυμονεί κινδύνους για όσους εισέρχονται κ.λπ.

Ομως εδώ μιλάμε για μία ιδιαίτερη περίπτωση, στην οποία οφείλουν να εγκύψουν το υπουργείο Πολιτισμού και ο Δήμος Αθηναίων. Διότι δεν είναι και απολύτως βέβαιο ότι η ενδεχόμενη χρήση του κτιρίου από το Δημόσιο θα δημιουργήσει κοινωνικό όφελος αντίστοιχο αυτού που παράγει τώρα το «Εμπρός». Τι είναι, στα αλήθεια, περισσότερο ωφέλιμο για την πόλη; Ενα ακόμα δημόσιο κτίριο ή ένας χώρος που παράγει πολιτισμό και επιτρέπει σε καλλιτέχνες του εμπορικού περιθωρίου να εκφραστούν;

Σε ένα πιο ανοιχτόμυαλο περιβάλλον, οι αρμόδιοι φορείς θα διευκόλυναν τη λειτουργία του «Εμπρός» προτείνοντας, ενδεχομένως, τη μεταστέγασή του και την ανάπτυξη συνεργειών με θεσμικούς φορείς χωρίς να υπονομεύεται ο αυτοδιαχειριζόμενος χαρακτήρας. Ας πάρουν, για παράδειγμα, καμιά ιδέα από το Βερολίνο. Οταν βάζεις το «νόμος και τάξη» απέναντι από την τέχνη, αυτό που προκύπτει είναι είτε τραγωδία είτε φαρσοκωμωδία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News