Οταν βλέπω τον Σαμαρά να εφευρίσκει αφορμές για να γκρεμίσει τον Mητσοτάκη, όπως έκανε κάποτε και με τον πατέρα του, αναρωτιέμαι: η Ντόρα πώς του γλίτωσε αυτουνού;

Οταν ακούω διανοούμενους της ελληνικής Αριστεράς να θλίβονται με τον θάνατο του Σινουάρ, μπερδεύομαι. Δηλαδή, εκείνος που άρχισε το μακελειό σκοτώνοντας 1.200 άμαχους είναι ήρωας, αλλά αυτός που το τελειώνει κάνοντας το ίδιο, είναι εγκληματίας πολέμου;

Οταν βλέπω αλαλάζοντες Τσιπρικούς και Κασσελακικούς να αλληλοστέλνονται στην ίδια Επιτροπή Δεοντολογίας, με τις ίδιες κατηγορίες και με το ίδιο αίτημα για διαγραφή, απορώ. Εκείνα τα ταλαίπωρα μέλη της Επιτροπής, δεν θα καταλήξουν στα ψυχοφάρμακα;

Οταν διαβάζω ότι εκατοντάδες γιατροί συνταγογραφούσαν μανιακά μέσα στην άγρια νύχτα χιλιάδες φάρμακα, χαμογελώ. Εμένα ο γιατρός μου, εν ηρεμία ων, μου είχε δώσει μια μοναδική συνταγή και πάλι ο φαρμακοποιός μου δεν μπόρεσε να βγάλει τα γράμματα του. Τις χιλιάδες μεταμεσονύχτιες συνταγές, ποιος ήρωας φαρμακοποιός κατάφερε να τις ξεδιαλύνει και να τις εκτελέσει;

Οταν βλέπω τον Αυτιά να κάνει ρεπορτάζ στην λαϊκή των Βρυξελλών για ελληνικό κανάλι, απορώ. Γιατί όταν ήταν παρουσιαστής φαγώθηκε να γίνει ευρωβουλευτής; Για να τρώγεται μετά, ως ευρωβουλευτής, να ξαναγίνει παρουσιαστής;

Οταν ο Βελόπουλος βγαίνει στα μικροκάναλα, ξοδεύοντας τον μισό χρόνο σε πολιτική δήθεν ανάλυση και τον άλλο μισό πουλώντας μαντζούνια, μπερδεύομαι. Τι –κατά το ΕΣΡ- είναι αυτό που παρακολουθούμε δηλαδή; Πολιτική εκπομπή με στοιχεία τηλεπώλησης ή εκπομπή τηλεπωλήσεων με ολίγη πολιτική μαγιονέζα;

Οταν ακούω τους εργοδότες να διαμαρτύρονται ότι δεν βρίσκουν εργαζόμενους και τους εθνοφοβικούς να ουρλιάζουν ότι γεμίσαμε παράνομους μετανάστες, αναρωτιέμαι: εκείνη η Τεχνητή Νοημοσύνη που ξαναφτιάχνει τον κόσμο μας από την αρχή, πότε θα εφεύρει επιτέλους τον μετανάστη, του οποίου τα εργατικά χέρια θα είναι εδώ και θα δουλεύουν, αλλά το υπόλοιπο κορμί του θα βρίσκεται πέρα, μακριά από μας;

Παρακολουθώντας την κηδεία της Βάσως Παπανδρέου, δεν μπόρεσα να μην φιλοσοφήσω. Εκείνη –φθαρτή ούσα– έφυγε, αλλά μια φράση της θα παραμείνει άφθαρτη και λειτουργικότατη στον αιώνα τον άπαντα, ειδικά εν Ελλάδι. Δικό της ήταν το «συντροφικά μαχαιρώματα».

Οταν ακούω τον νικητή Ανδρουλάκη να δηλώνει ότι έμαθε από την κριτική που του ασκήθηκε και ότι εφεξής θα αλλάξει, σκέφτομαι: Εκείνος ο σοφός λαός, που έβγαλε το «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε την γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του», μπούρδες έλεγε τελικά;

Οταν βλέπω δεσποτάδες και παπάδες με εξαπτέρυγα και καλυμμαύκια να κάνουν λιτανείες για την λειψυδρία στα χωράφια, προσπαθώ να θυμηθώ. Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός ή άλλος ήταν που είχε κάνει το θαύμα της αφαλάτωσης των υδάτων;

Οταν βλέπω τα ρεπορτάζ για τον οδηγό που κατέβασε από το αστικό λεωφορείο τον νεαρό με το γατάκι, θυμάμαι την παραφθορά μιας βιβλικής ρήσης: «Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου, μα πιο θαυμαστά τα ζώα σου».

Οταν ακούω και βλέπω τον Κασσελάκη να κάνει περιοδείες ως (μη) υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, προβληματίζομαι. Να του διηγηθώ εκείνο το παλιό ανέκδοτο που καταλήγει στο «πού πας ρε Καραστέφανε;» ή να τον αφήσω στην πλάνη του;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News