Πάρτε ένα αερόστατο, ανεβείτε τόσο ψηλά ώστε να βλέπετε τα σύνολο της χώρας, φορέστε και ακουστικά συνδεμένα με το predator (που είναι της μοδός) ν’ ακούσετε τι λέγεται από κάτω και προσπαθήστε να αποκτήσετε μια συνθετική εικόνα για την χώρα. Θα έχει ενδιαφέρον, παρά το γεγονός ότι η τελική σας εικόνα θα είναι δυο παράλληλων τρένων που τρέχουν με ταχύτητα αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το ένα προς το μέλλον και το άλλο προς το παρελθόν.
Η οικονομία, ο μόνιμα μεγάλος έλληνας ασθενής, αυτή την φορά είναι στο τρένο που τρέχει προς το μέλλον. Αν ακούσετε διεθνείς επενδυτικούς οίκους, διευθύνοντες πολυεθνικών εταιρειών και οικονομικά think tanks, οίκους αξιολόγησης και καταμετρητές της ανεργίας, θα ακούσετε να μιλούν σχεδόν για ένα οικονομικό θαύμα κάποιου παλιότερου σκράπα της ανάπτυξης και της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Την ίδια στιγμή, στο ανάποδο τρένο που τρέχει προς τα πίσω κατοικοεδρεύουν οι «δώσε-δώσε-δώσε επιδόματα» και οι «δεν φτάνουν-δεν φτάνουν τα επιδόματα». Οι «κόψε-κόψε φόρους» και οι «αύξησε-αύξησε συντάξεις», έτσι, δίχως πρόγραμμα. Οι «φέρε-φέρε fuel pass», οι «μείωσε-μείωσε ΦΠΑ» κι ας έλεγαν τα ανάποδα πριν μόλις πέντε χρόνια. Αυτοί που συγχέουν το παγκόσμιο πληθωριστικό κύμα με μια δήθεν πανεθνική, βαθιά και δραματική ανθρωπιστική κρίση, χειρότερη –λένε- απ’ αυτή του 2010-2019.
Στο τρένο προς το μέλλον θα δείτε τον εντυπωσιακό ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους, μέγα επίτευγμα ζητούμενο για δεκαετίες. Κι από τα φωτισμένα παράθυρα του αντίθετου τρένου θα δείτε εκείνους που έχουν βγάλει τα ντουφέκια και προσπαθούν να σκοτώσουν –με άσχετες δικαιολογίες- πολιτικά όλους τους πρωτεργάτες αυτού του μετασχηματισμού, επειδή αυτοί δεν έχουν τέτοιους στις τάξεις τους. Η άτιμη η κατσίκα του γείτονα που πρέπει να ψοφήσει για γίνουμε ίσοι, ως πότε θα μας τυραννά;
Στο ένα τρένο επιβαίνει μια Ελλάδα της εθνικής αυτοπεποίθησης, εξοπλισμένη και με διεθνείς συμμαχίες πια, που αντιστέκεται με επάρκεια στον αφηνιασμένο της απέναντι όχθης. Και στο απέναντι που τρέχει προς τα πίσω, αλαλάζει ένας αχταρμάς του «και δεν θέλω εξοπλισμούς και θέλω δώδεκα μίλια τώρα» ή του «και με τον Πούτιν και με την διεθνή ειρήνη», του «και φυλάξτε τα σύνορα και δεν υπάρχουν σύνορα». Δίχως καν να σκέφτονται τι θα είχε επισυμβεί, αν τον καιρό που αυτοί κυβέρνησαν είχε αποτρελαθεί ο απέναντι, τότε που οι φαντάροι μας δεν είχαν σφαίρες και τα υποβρύχια μας δεν είχαν τορπίλες.
Στο ένα τρένο δουλεύουν αυτοί που ξέρουν ότι η πολιτική σταθερότητα σε ανώμαλους διεθνείς καιρούς είναι το μόνο φάρμακο που μπορεί να μας διασώσει και στο απέναντι εκείνοι που ξερογλείφονται για ακυβερνησίες και πολιτικές ανωμαλίες μέσα στη θύελλα. Κι ανάμεσα στα δύο τρένα, να πηδάνε σαν μαϊμούδια, διάφοροι αόρατοι θύλακες που αρνούνται την ανοικτή πολιτική και την έννομη τάξη, θαρρώντας ότι η εξουσία εξασφαλίζεται με υπόγειες δράσεις και κοριούς.
Θα πείτε ότι όλες οι χώρες έτσι είναι και ότι πάντα η Ελλάδα αυτή την εικόνα εξέπεμπε. Για κάθε Τρικούπη υπήρχε ένας Δηλιγιάννης και για κάθε Βενιζέλο ένας Κόντε-Θεοτόκης. Την ίδια στιγμή που η μια παράταξη έσκαβε τον Ισθμό της Κορίνθου, η άλλη είχε τον Τσελεπίτσαρη (γκουγκλάρετε) να επιστρατεύει την «μαρίδα» και να ασχημονεί μονοτσάρουχος, έχοντας το έτερο βρωμερό τσαρούχι του περασμένο πάνω στην γκλίτσα του. Έτσι πορευόμασταν πάντα, έτσι πάμε και τώρα. Ναι, μόνο που όταν επικρατούσε το τρένο προς το μέλλον, κάτι πετυχαίναμε. Όταν κυριαρχούσε αυτό που έτρεχε προς τα οπίσω, κλαίγαμε μετά και οδυρόμασταν.