Μπορείς να περιγράψεις με ακρίβεια μια μυρουδιά; Σχεδόν ακατόρθωτο. Το ίδιο ισχύει και για την ατμόσφαιρα μιας εποχής. Αλλά θα το προσπαθήσω. 

Το σπίτι μας ήταν στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το άγαλμα της Θεάς Αθηνάς ήταν προέκταση του μπαλκονιού μας. Στο μεγάλο πλάτωμα που υπήρχε μπροστά της, αγόρια έπαιζαν με πάθος ποδόσφαιρο όλες τις ώρες. Και τι άλλο να παίξουν τ΄αγόρια; Πέρασαν πολλά χρόνια για να ανακαλύψουμε ότι υπήρχαν και άλλα αθλήματα. Μετά κρεμούσαν στο δωμάτιό τους μια αφίσα ή του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού. Στα δικά μου μάτια, που ήμουν απολύτως άσχετη ποδοσφαίρου και ο πατέρας μου το ίδιο… Σιγά μην είχε χρόνο ο μπαμπάς μου για τέτοια… Οι ποδοσφαιριστές έμοιαζαν με νανάκια, όπως τους έβλεπα να ποζάρουν, οι μισοί όρθιοι οι μισοί χαμηλωμένοι, που ωστόσο τους ονόμαζαν «γίγαντες». Ανάμεσά τους βέβαια και ο Μίμης Δομάζος.

Ολοι γνωρίζανε ή αναγνωρίζαμε τον Μίμη Δομάζο. Αρχηγός. Κάθε Κυριακή το σύμπαν, στην κυριολεξία «το σύμπαν», του κόσμου όλο άλλαζε. Όσοι δεν ήταν στα γήπεδα ήταν κολλημένοι με ένα ραδιοφωνάκι στο αφτί. Οι περιπτεράδες άκουγαν ραδιοφωνάκι και σου έγνεθαν αντί να σου μιλήσουν, ενώ αγόραζες μια σοκολάτα «Σεράνο», οι θυρωροί, όλες οι πολυκατοικίες είχαν θυρωρούς, σου έγνεφαν «καλημέρα» και από τα αυτοκίνητα μέσα, (μα πόσοι να είχαν αυτοκίνητα τότε; Σιγά μην είχαν!) άκουγες από το ραδιόφωνο σύνδεση με ποδοσφαιρικό αγώνα. Κατά μαγευτική σύμπτωση, την ώρα που επιστρέφαμε από την μονοήμερη εκδρομή μας στη Βουλιαγμένη, το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας σχολούσε. Πίσω από το γήπεδο ήταν το Αναμορφωτήριο Θηλέων. Υπήρχε τότε Αναμορφωτήριο Θηλέων. Τα κάγκελα στα παράθυρα με φόβιζαν, μου πονούσαν την καρδιά. Τα γράπωναν στα χέρια κορίτσια και συνομιλούσαν με τα αγόρια του γηπέδου. Το θυμάμαι σαν τώρα. Μια φορά είχα δει και ένα κορίτσι να ανοίγει την μπλούζα της και να δείχνει τα βυζάκια της και τα αγόρια του γηπέδου παραληρούσαν. Εκείνα τα χρόνια, σκέψου, ακόμα και τα τσοντοπεριοδικά έβαζαν αστεράκια επάνω στα βυζιά των γυναικών, άρα οι άνδρες αυνανίζονταν αστέρια. Εκείνο, λοιπόν το θέαμα εκείνης της κοπέλας μου έμεινε για πάντα. «Γιατί αυτά τα κοριτσάκια είναι εκεί μέσα;» ρωτούσα τη μαμά μου που ήταν στο μπροστά κάθισμα. «Κάτι κακό έκαναν» απαντούσε κοφτά και η απάντησή της μου κούρδιζε ακόμα πιο πολύ την περιέργεια.

Οι άνδρες λοιπόν, της Κυριακής του γηπέδου, ήταν επίσης στα μάτια μου άλλου είδους άνδρες. Έφτυναν ακατάσχετα, μαζεύοντας ηχηρά ροχάλα χρρρρρρ πτού! Έβριζαν χριστοπαναγίες ή κυρίως «πανακόλες» και δεν ήξερα τι είναι η «πανακόλα». Το «μαλάκας» δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα. Κι έτσι καταλάβαινα ότι η ομάδα είχε χάσει.

Αν όμως είχε κερδίσει, πάλι το καταλάβαινα γιατί ήταν χαρούμενοι πολύ και το όνομα που άκουγες ήταν του Μίμη του Δομάζου ως γίγαντα, μια σταλιά ανθρωπάκι. Όλα αυτά τα εισέπραττα ή μέσα από το αυτοκίνητο της επιστροφής ή από το μπαλκόνι του σπιτιού μας. Αγέλες ανδρών. Που επίσης κατουρούσαν παντού, σε κάθε γωνία. Χωρίς ντροπές. Κι αυτό μου έκανε εντύπωση. Και το βράδυ όλοι συντονίζονταν στην τηλεόραση για να ακούσουν «Αθλητική Κυριακή» τον Γιάννη Διακογιάννη. Που αντίθετα με όλη αυτή την ατμόσφαιρα εκείνος εξέπεμπε έναν πολιτισμό εκλεκτό, ντελικάτο. Έχω τη φωνή του στα αφτιά μου! Έχω και τη φωνή των ραδιοφώνων στα αφτιά μου. Αφού δεν σκάμπαζα από ποδόσφαιρο ήταν ακόμα πιο μαγευτικές οι διακυμάνσεις του ήχου. Σαν κύμα… Ξεκινούσε από αργά «Και τώρα η μπάλα», μετά ανέβαζε στροφές ότι κάτι τεράστιο πάει να γίνει «ΚΑΙ τρέχει…» με τονισμένο εφαλτήριο το «Και», οπότε έβλεπες άνδρες να αργοσηκώνονται slow motion για να πιάσουν το γκόλ στο όρθιο και μετά… Αχ μετά!… Αστοχούσε η μπάλα οπότε έβριζαν ενώ κάθονταν. Αν όμως έμπαινε Γκολ! ΓΚΟΛ!!!! Ηχούσε όλη η Αλεξάνδρας! Τι Αλεξάνδρας, μωρέ; Ηχούσε το σύμπαν όλο! Και πάντα άκουγες το όνομα του Μίμη  Δομάζου! «ΚΑΙ ΓΚΟΟΛΛ!». Υπήρξε δε και ένα αγώνας-σταθμός. Με τον Ερυθρό Αστέρα 3-0. Σκέψου! Κι εγώ ακόμα το έλαβα υπ’ όψιν. Τόσο που είχαν εκστασιαστεί! Περπατούσαν αγέλες που δεν έφτυναν αλλά φώναζαν «ΦΕΡΤΕ ΜΑΣ ΤΟΝ ΑΓΙΑΞ!». Είχαν πάρει φόρα δηλαδή να ξεσκίσουν τον ΑΓΙΑΞ! Δεν το κατάφεραν αλλά… «Πόσες ομάδες έφτασαν ως εκεί; Μόνο αυτοί» παρηγορήθηκαν όλοι. 

Ο Μίμης ο Δομάζος, ο γίγαντας, είχε παντρευτεί την Βίκυ Μοσχολιού. Και αυτό το γνώριζα. Άλλωστε συχνά τα περιοδικά, το «Ρομάντζο», το «Ντομινό» είχαν φωτογραφίες τους. Αλλά η Βίκυ τότε, το τονίζω το «τότε», δεν μου έλεγε τίποτα. Στην εποχή του σέικ στις ντισκοτέκ αλλά και στις λαϊκές πίστες… Οι τραγουδίστριες, πρωτοστατούσης της Μαρινέλλας, λικνίζονταν, ίσως σαν αντίδραση στην καρέκλα που τις κρατούσε ακίνητες για μουσικά χρόνια σε πίστες που κυριαρχούσαν άνδρες επίσης καθιστοί… Η Βίκυ Μοσχολιού και όρθια παρέμενε ακίνητη. Δωρική. Σαν να έλεγε ψαλμό σε εκκλησία, ό,τι και να τραγουδούσε. Με ένα τόσο δα χαμόγελο, τόσο δα, και άνοιγε ένα τσακ το στόμα και έβγαινε μια φωνή!… Πέρασαν χρόνια, ήρθε ο «Αααλήτη δίχως αγάπη με δίχως μάνα και δίχως σπίτι» και ένα σωρό άλλα… Μεγάλωνα, μεγάλωνα, μεγάλωσα. Την λάτρεψα. Την έκλαψα! Α ρε Βικάρα! Η απόλυτη! Γνήσια μέχρι το τελευταίο λεπτό της. Τόσο νέα που έφυγε, γαμώτο! Η Βίκυ σε ήθελε ώριμη ακροάτρια, μωρέ.

Κάποτε το ζευγάρι Δομάζος-Μοσχολιού χώρισαν. Εμεινε ο Αλ Μπάνο με τη Ρομίνα αχώριστοι για να έχουμε κάτι να ονειρευόμαστε. Και να σας αποκαλύψω κάποια θηριωδία εποχής; Γιατί και αυτή μου έμεινε στη μνήμη. Στα γήπεδα φώναζαν το όνομα της Βίκυς και το επώνυμο κάποιου που πίστευαν ότι ήταν το τρίτο πρόσωπο για να πικάρουν τον Δομάζο. Βλέπετε; Τα γήπεδα έχουν δικούς τους κανόνες «ηθικής» ανηθικότητας. Πολλές φορές σκεφτόμουν πόσο δύναμη ψυχής και αυτοκυριαρχίας πρέπει να διαθέτει έναν ποδοσφαιριστής για να βγάλει πέρα την καφρίλα!

Εν πάση περιπτώσει, το ζευγάρι χώρισε αλλά κι εμείς μετακομίσαμε στα νότια προάστια. Έχασα επαφή με την ατμόσφαιρα γηπέδου της Αλεξάνδρας. Μα και μεγάλο μέρος των Αθηναίων μετακόμιζαν σιγά σιγά σε προάστια. Κάποτε εκείνα τα μυθικά ονόματα παρέδωσαν. Κάποτε το γήπεδο ερήμωσε. Κι ας έζησε τόσες και τόσες δόξες. Έμεινε μια μεγάλη φωτογραφία τους ενάντια στην μπίχλα που την περιέβαλε. Εγκατάλειψη, βρώμα. Μόνο ένα ταβερνάκι «Το τριφύλλι» έμεινε στο πίσω μέρος του να τηγανίζει κεφτέδες εσαεί. Ήρθαν και τα Δικαστήρια. Άλλαξε το σύμπαν της παιδικής μας ηλικίας. Όσο για το πάρκο…. Τι να στα λέω; Θλίψη. Από αποκατάσταση σε αποκατάσταση το κατέστρεψαν και ούτε μπορώ να μετρήσω πόσο χρήμα ξόδεψαν όλοι για να το καταστρέψουν!

Τον Μίμη τον Δομάζο τον «έχασα» από το οπτικό μου πεδίο. Μέχρι που τον είδα πρόσφατα στην τηλεόραση, στην εκπομπή «Στούντιο 4», αν θυμάμαι καλά. Αν εξαιρέσεις τα μαλλιά του, ήταν ίδιος. Ολόιδιος! Θυμάμαι, λοιπόν, ότι εν μέσω της συζήτησής για τα κατορθώματά του στα γήπεδα προσπάθησαν οι παρουσιαστές να του εκμαιεύσουν μια κουβέντα για τη Βίκυ Μοσχολιού και την κοινή ζωή τους. Και εκείνος, ιπποτικά και δίκαια στα ενήλικα μάτια μου, τους περιέλουσε. Γύρισε το μάτι του. «Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε. Είμαι παντρεμένος. Είμαι με τη γυναίκα μου χρόνια. Δεν μπορώ να μιλάω γι΄αυτά». Τους το έκοψε.

Ο Μίμης Δομάζος ακολουθώντας την μοίρα των ανθρώπων πέθανε. Γέμισε το διαδίκτυο με φωτογραφίες ενός λαμπρού παρελθόντος. Γέμισε και φωτογραφίες του ως γαμπρός με τη Βίκυ Μοσχολιού. Ωστόσο έζησε ερωτευμένος με τη  γυναίκα του για σαράντα χρόνια. Αυτή τη γυναίκα, αυτή τη σχέση υπερασπίστηκε. Αυτή που ήταν δίπλα του μέχρι το τελευταίο του λεπτό. Σωστά που φέρθηκε στη συνέντευξη! Ιπποτικά, δίκαια. Ωραίος ο Μίμης Δομάζος. Ως το τελευταίο λεπτό. Αυτοκυρίαρχος. Αρχηγός της ζωής του. Ενδιαφέρον και στα δικά μου μάτια που δεν σκαμπάζω από ποδόσφαιρο. 

ΥΓ: Τα συλληπητήριά μου στη σύζυγο και στα παιδιά του. Στις τρεις πολύτιμες για εκείνον κόρες του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News