Σε μια βραδιά που διέθετε από τη μία τους συμβολισμούς και τα πρόσωπα της λεγόμενης «καραμανλικής συνιστώσας» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και από την άλλη ξέφυγε, σε πολλά σημεία της, σε εξάρσεις που θύμιζαν σύναξη μικρού ακροδεξιού κόμματος, στήθηκε την περασμένη Δευτέρα η «δίκη του Μητσοτάκη» στο Πολεμικό Μουσείο.

Ποια ήταν η αφορμή για τη «δίκη»; Ενα βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν τρία χρόνια και στα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία περιγράφεται ως «εξαντλημένο στον εκδότη» –δεν υπήρξε έστω μια ανατύπωση για να τηρηθούν τα προσχήματα με μια εκδήλωση για επανέκδοση. Σαν να έπρεπε βιαστικά και άγαρμπα να στηθεί ένα βήμα για να μιλήσουν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής ως εισαγγελείς με κατηγορούμενη την πιο σταθερή κυβέρνηση που είχε η χώρα εδώ και 15 χρόνια.

Και ποιο το κύριο θέμα για το οποίο έγινε (η πολιτική) κριτική από τους δύο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη; Μήπως ένα από αυτά στα οποία εστιάζουν καθημερινά οι πολίτες; Εστίασαν δηλαδή οι δύο πρώην πρωθυπουργοί στην Υγεία και την Παιδεία; Ή μήπως στα χάλια του «βαθέος» κράτους;  Οχι. Δεν εστίασαν εκεί –λογικό υπό μία έννοια, το βαθύ κράτος και δικό τους δημιούργημα είναι, όπως και του ακροατηρίου τους.

Πέρα από μια παράγραφο της ομιλίας του κ. Σαμαρά ο οποίος αναφέρθηκε στην ακρίβεια και ζήτησε «μέτρα ουσίας», όπως «η μείωση του ΦΠΑ» (που ζητάει και ο Κασσελάκης), και πέρα από τη μάλλον κοινότοπη αποστροφή του κ. Καραμανλή για τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων στον ευρωπαϊκό Νότο, οι ομιλίες των δύο εστίασαν σε άλλα θέματα.

Οι δύο βασικές αιχμές που έμειναν από τη βραδιά ήταν να καταργηθούν η Συμφωνία των Πρεσπών και ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Και όλα αυτά επειδή η ΝΔ πήρε 28,3%. Σε ευρωεκλογές. Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Σαμαράς έκαναν βήματα πίσω, για να πάρουν φόρα, στο γήπεδο μιας «ακραίας Δεξιάς» που καμία σχέση δεν έχει με τη φιλελεύθερη ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά. Πήραν φόρα και όντως χτύπησαν με σφοδρότητα.

Σύμφωνοι, οι ομιλίες δεν τσουβαλιάζονται με βάση το περιεχόμενο (του κ. Καραμανλή ήταν σαφώς πιο μετριοπαθής, θα την έλεγες ως και θεσμική σε σύγκριση με αυτή του κ. Σαμαρά περί woke, Famagusta και κενών βουλευτικών εδράνων) αλλά συντονίστηκαν ως δύο εκδοχές του ίδιου κατηγορητηρίου στην ίδια «δίκη». Ο κ. Καραμανλής, σαφώς λιγότερο φλύαρος –πώς θα μπορούσε άλλωστε, μετά από τόσα χρόνια αφωνίας;– νομιμοποίησε λεκτικά και εξωλεκτικά (με το ύφος και τους συμβολισμούς) τις αιχμηρές, αν όχι ακραίες, καταγγελίες του κ. Σαμαρά, στον οποίο επιτράπηκε –καθώς αυτός ήταν άλλωστε ο στόχος– ο πρωταγωνιστικός ρόλος σε αυτή τη νύχτα στο Πολεμικό Μουσείο.

Είναι, βέβαια, να απορείς για το πώς ένιωθε ο κ. Σαμαράς όταν μιλούσε για τη Novartis και βλέποντας στην αίθουσα, στις πρώτες μάλιστα σειρές, μέλη του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «ιερατείου» που έστησαν αυτή την ιστορία.

Ενας ουδέτερος και λιγότερο φορτισμένος παρατηρητής θα σημείωνε πως οι δύο πρώην Πρωθυπουργοί αφέθηκαν να αφήσουν στην άκρη χαρακτηριστικά των θητειών τους που αξιολογούνται ως θετικά και από ψηφοφόρους εκτός της ΝΔ. Για παράδειγμα, αυτοί οι παρατηρητές δεν είδαν πουθενά ότι ο κ. Καραμανλής κυβέρνησε με έναν σχετικά μετριοπαθή πολιτικό λόγο, ούτε το γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς πιστώνεται την εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή.

Είδαν όμως πολλές αρνητικές πτυχές της πολιτικής τους πορείας που οδήγησαν σε περιπέτειες και σε αποσταθεροποίηση. Μια τέτοια αποσταθεροποίηση, όπως αυτές του παρελθόντος, πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία αυτή τη στιγμή, εν μέσω μεγάλων κρίσεων που κυκλώνουν τη χώρα. Αλλά τι άλλη υπηρεσία προσφέρουν τέτοιες εκδηλώσεις πέρα από το να δημιουργήσουν ένα ρήγμα στα ύφαλα μιας κυβέρνησης που για την ώρα αποτελεί τη μοναδική –καλή, κακή, δεν είναι το ζητούμενο εδώ– λύση διακυβέρνησης της χώρας;

Διότι οφείλει κανείς να αναγνωρίσει μια πραγματικότητα: ότι πέρα από τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένα άλλο κόμμα που να μπορεί να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας. Οταν, λοιπόν, τα άλλα δύο κόμματα που έχουν κυβερνήσει, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται σε φάση εσωτερικών εμφυλίων, η «δίκη του Μητσοτάκη» που στήθηκε στο Πολεμικό Μουσείο, κινδυνεύει να δείξει ότι δεν είχε σκοπό άλλο παρά να δημιουργήσει εσωτερικό πρόβλημα στο τρίτο κόμμα εξουσίας, στην ΝΔ που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα πράγματα —και μάλιστα με φρέσκια λαϊκή εντολή, άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και χωρίς αντίπαλο.

Η «δίκη (και καταδίκη) του Μητσοτάκη» στο Πολεμικό Μουσείο —«ένοχος» φυσικά ο «κατηγορούμενος»— είχε τρία ξεκάθαρα σκέλη: το πολιτικό, το προσωπικό και το θλιβερό.

—Το πολιτικό σκέλος εστίαζε στους κινδύνους για την Πατρίδα. Εκτός από την πάντα επικίνδυνη Τουρκία, οι ομιλητές σήμαναν τον συναγερμό για την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία. Ωστόσο ο «συναγερμός» αυτός δεν συνάδει με την εντύπωση της πλειοψηφίας των πολιτών (πλην Ακροδεξιών) που λέει ότι στην Αμυνα και την εξωτερική πολιτική ο Μητσοτάκης τα πάει καλά. Με άλλα λόγια, ότι η εικόνα της χώρας και η θέση της στην Ευρώπη και το διεθνές στερέωμα έχει ενισχυθεί.

—Το προσωπικό σκέλος ήταν ορατό στο επίπεδο της πικρίας. Δεν μπορούσε κανείς παρά να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές των κεντρικών ομιλιών τις ροές του αισθήματος που ενώνονταν με αυτό πολλών (αναξιοποίητων και πρώην) στις πρώτες σειρές της αίθουσας. Και οι οποίοι χειροκροτούσαν με πάθος κάθε αιχμή που είχε παραλήπτη τον κ. Μητσοτάκη. Και μαζί τους, οι «πρώην» μιας «χρυσής εποχής» για πολλά στελέχη της λεγόμενης «καραμανλικής πτέρυγας» της ΝΔ: αυτής της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

—Το θλιβερό ήταν το κλίμα και η ατμόσφαιρα. Το παραλήρημα για παράδειγμα του κοινού στις έμμεσες αναφορές κατά των ΛΟΑΤΚΙ, με φωνές και χειροκροτήματα, και την Ντόρα Μπακογιάννη, παγωμένη στην πρώτη σειρά, να αναρωτιέται πιθανόν, τι σχέση έχουν αυτά με ένα ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα;

Κοντολογίς, πέρα από την επίθεση που έκαναν οι Σαμαράς – Καραμανλής στον Πρωθυπουργό  του έκαναν ήδη και ένα δώρο. Διότι η ατμόσφαιρα, οι συμβολισμοί και η ανθρωπογεωγραφία της εκδήλωσης αρκούν για να ενεργοποιήσουν το μετριοπαθές ακροατήριο που στήριξε τον κ. Μητσοτάκη, έχοντας φυσικά σήμερα πολλά παράπονα για τα ζητήματα της καθημερινότητας και του κράτους.

Ωστόσο, μετά από την εικόνα αυτής της εκδήλωσης, πολλοί από αυτούς που πήγαν την ΝΔ στο 41% αντιλήφθηκαν πόσο δύσκολο ήταν τελικά το εγχείρημα εκσυγχρονισμού του κόμματός του το οποίο έθεσε σε κίνηση ο νυν Πρωθυπουργός στις αρχές του 2016.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News