Καμιά φορά κι εμείς οι δημοσιολογούντες, οι αναλυτές το παρακάνουμε. Δεν προσπαθούμε μόνο να βγάλουμε από την μύγα ξύγκι, αλλά ως άλλοι Ιοί του Ανθρώπου επαναλαμβάνουμε το εν Κανά θαύμα πολλαπλασιάζοντάς το εις τη νιοστή. Και γεμίζουμε ως επάνω το σκαρί μας με κατάφορτα από λίπος μύγας βαρέλια (λες και είμαστε φαλαινοθήρες που πετσόκοψαν ένα κοπάδι από Λεβιάθαν της θάλασσας) και αρμενίζουμε στην συνέχεια περιχαρείς στα πέλαγα της ειδησεογραφίας ξεφουρνίζοντας μπούρδες προς το κοινό.

Γιατί γράφω αυτά τα ακατάληπτα; Διότι έγινα κοινωνός του συγκλονιστικού διαλόγου Δένδια – Τσαβούσογλου στην Οχρίδα και ενώ πήγα να βάλω τα γέλια, με καταπλάκωσε ξαφνικά η χιονοστιβάδα των εμβριθών ημετέρων διπλωματικών και γεωπολιτικών αναλύσεων. «Αλλαξε το κλίμα με την Τουρκία;» «Εσπασε ο πάγος πάνω από το Αιγαίο;» «Πραγματική στροφή των Τούρκων ή άλλο ένα κόλπο τους;» «Ανακρούει πρύμναν ξαφνικά ο Ερντογάν;» 

Υπενθυμίζω ότι ο περιβόητος διάλογος των δύο υπουργών Εξωτερικών ενώπιον δεκάδων παρισταμένων και των καμερών που κατέγραφαν κάθε λέξη τους, ήταν ο ακόλουθος: «–Μεβλούτ. –Νίκο, πώς είσαι; -Τι πίνεις; -Καφέ εσπρέσο, ήταν μεγάλη μέρα. -Ηρθες κατ’ ευθείαν. –Όχι τούρκικο καφέ. Στην Τουρκία λέμε “τούρκικο”, στην Ελλάδα “ελληνικό”, αλλά είναι ο ίδιος καφές». Και μετά από την  τρομερή αυτή ανταλλαγή επιχειρημάτων ουσίας, που μόνο με τους ιστορικούς διαλόγους Τσόρτσιλ – Στάλιν – Ρούσβελτ στη Γιάλτα μπορεί να συγκριθεί, έφυγε από ΄δω ο Μεβλούτ κι από ΄κει ο Νίκος. 

Α ναι, χαμογελούσαν κιόλας, απόδειξη ότι το κλίμα άλλαξε οριστικά πάνω από το Αιγαίο και ότι θα περάσουμε ένα ανέφελο, γεμάτο τουρίστες, καλοκαίρι. Και χαμογέλασε η γέφυρα του Βοσπόρου που στενάζει καθημερινά κάτω από την μπότα του Μανόλη Κωστίδη και ξεφύσησαν ανακουφισμένες οι (στρατιωτικοποιημένες) Λέσβος και Σάμος που απέφυγαν στο τσακ την απόβαση και χαλάρωσε από την επιφυλακή του ο φράκτης του Έβρου που περίμενε από στιγμή σε στιγμή την υβριδική επίθεση.

«Αν δένανε τους σκύλους με τα λουκάνικα, θα ‘ταν αλλιώς ο κόσμος» έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου. Κι αν δεν σας κάνει η λαϊκή σοφία, υπάρχει και το ανέκδοτο με τον λαγό και το λιοντάρι, που καταλήγει στην ρήση του συφοριασμένου κουνελιού «λέμε και καμιά μ@@@@ία να περάσει η ώρα». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News