Ο Αλέξης Τσίπρας στον καναπέ του «Πάμε Δανάη», του «Πρωινού μας» και του «Happy Day». Στον καναπέ του «Happy Day» και ο Νίκος Ανδρουλάκης, απέναντι από τη Σταματίνα Τσιμτσιλή. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην Ελεονώρα Μελέτη και στην Κατερίνα Καινούργιου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Ναταλία Γερμανού, στην Ελεονώρα Μελέτη, στον Γρηγόρη Αρναούτογλου και στην Κατερίνα Καινούργιου, και είναι αδιαμφισβήτητα ο νικητής, εκείνος που έκανε τη μεγαλύτερη γύρα στην τηλεοπτική ψυχαγωγική ζώνη. Η οποία στις εκλογές 2023 θα θυμάται ότι ένιωσε μέρος του παιχνιδιού όσο ποτέ άλλοτε.

Αν μη τι άλλο, είδαμε μέχρι και τον Δημήτρη Κουτσούμπα στη Ναταλία Γερμανού. Και αν για τους υπόλοιπους ήταν μια εύκολη απόφαση να καταδεχτούν τα πλατό της ψυχαγωγίας για χάρη της προεκλογικής τους καμπάνιας, για τον γ.γ. του ΚΚΕ θα πρέπει να ήταν κομματάκι πιο δύσκολο, αφού με την εμφάνισή του στο «Καλύτερα δεν γίνεται» έσπασε ένα ταμπού 80 χρόνων.

Θα πρέπει να είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα και γι’ αυτούς, αν όχι για όλους για τους περισσότερους, να κάθονται απέναντι σε παρουσιάστριες που δεν έχουν προτεραιότητα να εξαντλήσουν τον διάλογο στην πολιτική, αλλά θέλουν να εκμαιεύσουν από εκείνους πιο προσωπικές και ανθρώπινες πληροφορίες, όπως πώς γνώρισαν και γοητεύτηκαν από τη γυναίκα τους, τι τους αρέσει να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους, ποια ήταν η δασκάλα που τους έμαθε γαλλικά, με ποιον πολιτικό τους αντίπαλο θα έβγαιναν για μπίρες και ποια σειρά στο Netflix βλέπουν για να χαλαρώσουν.

Η lifestyle προεκλογική εκστρατεία, η οποία συμπληρώθηκε με εμφανίσεις σε youtubers και την ανακάλυψη του TikTok, βαίνει παράλληλα με το σκληρό πολιτικό πινγκ-πονγκ στα πάνελ της ενημέρωσης, προσπαθώντας να πιάσει τον ψηφοφόρο της διπλανής πόρτας. Κυρίως εκείνον που ανοίγει την τηλεόρασή του για να πληροφορηθεί τι έγινε στο «Survivor All Star», ποιος αποχώρησε από το «MasterChef» και σε ποιο κανάλι θα βρεθεί η Βίκυ Καγιά του χρόνου. Κάπου στο ενδιάμεσο θα δει κι έναν πρόεδρο κόμματος να εξομολογείται τον έρωτά του για τη γυναίκα του.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αυτό θα ανακυκλωθεί δέκα φορές περισσότερο από την όποια πολιτική του θέση. Και αν για κάποιους ψηφοφόρους η πολιτική θέση μετράει, για ένα διόλου μικρό ποσοστό, πολιτικά απαίδευτου και ανερμάτιστου, μετράει περισσότερο το συναίσθημα μιας πληροφορίας από την κλειδαρότρυπα που θα τους κάνει να νιώσουν το πολιτικό πρόσωπο οικείο.

«Relatability» το λένε οι Αμερικανοί (ας το μεταφράσουμε ως την αίσθηση ότι τα δημόσια πρόσωπα είναι άνθρωποι σαν κι εμάς), και φέτος μοιάζει να το ανακάλυψαν και οι έλληνες πολιτικοί. Δηλαδή τα επιτελεία επικοινωνίας τους, που θέλουν ο ψηφοφόρος της διπλανής πόρτας να συναντήσει τον πολιτικό της διπλανής πόρτας.

Γενικώς, άνοιξαν διάπλατες οι διπλανές πόρτες και δεν προλαβαίνουμε να βλέπουμε πολιτικούς να βγαίνουν, έτοιμοι να εκδυθούν το άκαμπτο πολιτικό προφίλ τους στον καναπέ του οικοδεσπότη ενός ψυχαγωγικού πρωινού. Που, για να είμαστε δίκαιοι, κάποιες φορές στέκεται καλύτερα στον ρόλο του συνεντευξιαστή. Αλλωστε, ο δικός του στόχος δεν είναι η πολιτική θέση, αλλά η κλειδαρότρυπα. Κανείς δεν θα του ζητήσει τα ρέστα επειδή δεν στρίμωξε τον πολιτικό στη γωνία. Την κλειδαρότρυπα, λοιπόν, μια χαρά καταφέρνει να την ανοίξει για να δούμε όλοι τα ενδότερα των πολιτικών αρχηγών μας.

Αραγε, μετά την 21η Μαΐου θα καταδεχτεί κανείς από αυτούς να ξαναπάει στα πλατό της ψυχαγωγίας ή θα τη σνομπάρει μέχρι τις επόμενες εκλογές; Γιατί το πραγματικό «relatability», κύριοι, δεν χτίζεται ανά τετραετία, μόνο για την ψήφο. Ρωτήστε τους Αμερικανούς, που τα ξέρουν καλύτερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News