Θα ξεκινήσω από μία αρχή. Στον αθλητισμό «ελληνική επιτυχία» είναι εκείνη που προέκυψε από αθλητή που προέκυψε μέσα από τον ελληνικό αθλητικό μηχανισμό και όχι από έλληνα ή «έλληνα» που επιστρατεύτηκε με ή χωρίς χρήματα (συνήθως το δεύτερο) για να κερδίσει μετάλλια. Εάν ένας αθλητής μεγάλωσε και έμαθε αθλητισμό στην Ελλάδα είναι έλληνας αθλητής.

Με bonus points να μετέχει της ελληνικής παιδείας και κουλτούρας. Το «Ελα εδώ μωρή κότα » του Θανάση Αντετοκούνμπο στον έλληνα οπαδό των Λέικερς που του επιτέθηκε φραστικά, εξασφαλίζει υπηκοότητα άνευ εξετάσεων.

Επίσης επειδή κάποιος κέρδισε ένα μετάλλιο δεν είναι υποχρεωτικό να μπει στο ελληνόμετρο και να πει πόσο αγαπάει την Ελλάδα, σαν να είναι η Μαρία με τα κίτρινα που αγαπούσε τον άντρα της αλλά τον γείτονα καλύτερα. Στη διάρκεια της ζωής μου ουδέποτε έχω αναρωτηθεί αν και πόσο αγαπάω την Ελλάδα. Και corny ερωτήσεις φέρνουν βολικές σωβινιστικές απαντήσεις «θέλω να βλέπω την ελληνική σημαία στον υψηλότερο ιστό».

Επίσης αθλητισμός σημαίνει πίεση. Οι αθλητές των 100 μέτρων προπονούνται τέσσερα χρόνια για τα εννέα δευτερόλεπτα και κάτι που διαρκεί ο αγώνας. Μπορεί να κάποιος να μην το αντέχει, να το άντεχε και να μην το αντέχει η πίεση να είναι δίκαιη ή άδικη, όπως με τους ταλαίπωρους 200άρηδες το 2004 που δεν μπορούσαν αν ξεκινήσουν την κούρσα λόγω των αποδοκιμασιών από τον αποκλεισμό για ντόπινγκ του Κεντέρη αλλά κάθε αθλητής δέχεται ότι έτσι είναι το παιχνίδι. Αλλοι παίζουν τελικό, ξέρουν ότι κάποια δισεκατομμύρια τους βλέπουν στην τηλεόραση, στήνουν την μπάλα στα 11 βήματα και το κολλάνε και άλλοι στέλνουν την μπάλα στα περιστέρια.

Και η πίεση συσσωρεύεται με τα χρόνια. Στο γκολφ υπάρχει το φαινόμενο που ο γκόλφερ που κάνει put, πριν χτυπήσει την μπάλα από την πίεση μοιάζει να τον έχει πιάσει λόξιγκας. Σε μικρή ηλικία υπάρχει και το αύριο. Στις μεγάλες όμως ο αγώνας μπορεί να είναι ο τελευταίος. Φανταστείτε μόνο την αυτοσυγκράτηση που χρειάζεται μια αθλήτρια στα 38 της όπως η  Αντιγόνη Ντρισμπιώτη να κρατάει  ένα πόδι στο έδαφος, όπως επιβάλλεται στο βάδην.

Και κάτι γενικό. Γιατί η Ελλάδα με αθλητές που ξεπηδάνε από τον ελληνικό αθλητισμό παίρνει μετάλλια που δεν θα  μπορούσε να φανταστεί πριν από 30 χρόνια; Η απάντηση είναι επειδή  ο πρωταθλητισμός στα χρόνια μετά τον Ψυχρό Πόλεμο άλλαξε. Από εθνική και παραταξιακή υπόθεση έγινε περισσότερο ατομική. Κάτι που εκτός των άλλων έχει περιορίσει και τα κρούσματα ντόπινγκ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News