Εντάξει, δεν λέω, ωραία παρέα φτιάχνεται γύρω από την πασχαλινή σούβλα. Και τι θα ήταν το Πάσχα των Ελλήνων, δίχως την τσίκνα του αρνιού να καλύπτει την γιορτινή ατμόσφαιρα; Και πώς να υπάρξει κυκλικός χορός, αν στο πλαϊνό τραπέζι δεν κείτονται τα απομεινάρια του ξεκοκαλισμένου σφάγιου μέσα στις πιατέλες; Hθη και έθιμα είναι αυτά, παραδοσιακά, προαιώνια, αναντικατάστατα.

Μα από την άλλη, όσο συσσωρεύονται οι δεκαετίες στην πλάτη μου, τόσο περισσότερο με φρικάρει αυτή η φρικαλέα διαδικασία της σφαγής εκατοντάδων χιλιάδων μικρών αρνιών και κατσικιών κάθε πασχαλινή περίοδο. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, φαίνεται πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο αποκτά ευαισθησίες που παλιότερα του φαίνονταν χαζές.

Και μην νομίσετε ότι τα γράφει αυτά κανένας vegan, κανένας χορτοφάγος που ψάχνει την πρωτεΐνη του σε αμυγδαλόσπορους και μπιφτέκια σόγιας. Καμία σχέση. Eχω καταναλώσει πολύ κρέας στην ζωή μου και έχω κοροϊδέψει άπειρες φορές εκείνους που άκουγαν την λέξη κρέας και στραβομουτσούνιαζαν. Κι όμως, τα τελευταία χρόνια, κάποιος διακόπτης γύρισε εντός μου.

Σκέφτομαι καρότσες αγροτικών αυτοκινήτων γεμάτες με μικρά αρνάκια που κατευθύνονται προς τα σφαγεία, αφήνοντας πίσω τους ντουμάνια καπνό και παραπονιάρικα βελάσματα. Κι αυτά πίσω, ανήσυχα, τρομαγμένα, στριμωγμένα, βίαια αποσπασμένα από την μάνα τους που τα αναζητά, κατευθύνονται προς έναν θάνατο φρικαλέο. Ενα μαχαίρι θα κόψει έξαφνα τον τρυφερό λαιμό τους, θα κοπεί η αναπνοή τους, θα τρέξει το αίμα τους στο τσιμέντο. 

Πιτσιρικάς, είχα ένα γείτονα που δούλευε στο σφαγείο. Καλός άνθρωπος. Κάθε απόγευμα που καθόταν στην αυλή του, τον ρωτούσαμε «πόσα έσφαξες σήμερα κυρ-Νίκο:» Κι εκείνος απαντούσε «τριάντα δύο ψυχές σήμερα». Μια φορά την βδομάδα πήγαινε στην εκκλησία επί τούτου και άναβε μερικά κεράκια του πενηνταρακιού στην μνήμη των προβάτων που είχε σφάξει. Τον ψιλοκοροϊδεύαμε τον κυρ-Νίκο τότε. Τώρα τον σκέφτομαι αλλιώς τον ανθρωπάκο.

Ξέρω, ξέρω. Πάντα ο άνθρωπος ήταν κτηνοτρόφος και τρεφόταν με τα ζώα του. Ο Αβελ, βοσκός ήταν. Και από τζίρους ξέρω και από ζωικά κεφάλαια γνωρίζω και από κύκλους εργασιών δεν είμαι άσχετος. Και ότι οι καταψύκτες μας γεμάτοι με κρέατα όλο τον χρόνο είναι, έχω συνείδηση. Το Πάσχα με τα σουβλιστά του με πείραξε τώρα; Και όμως με πειράζει πια. 

Το 42% των Ελλήνων έχει πλέον οικόσιτο κατοικίδιο. Το διάβασα σε μια πρόσφατη έρευνα. Σκέφτομαι το λοιπόν, πώς θα μας φαίνονταν, αν είχαμε ένα έθιμο να τρώμε μια μέρα του χρόνου σουβλιστά σκυλάκια και γατάκια γάλακτος. Θα φρικάραμε ομαδικώς; Μάλλον. 

Ε, έτσι αρχίζω κι εγώ να φρικάρω πια με τα αρνάκια και τα κατσικάκια. Βέβαια έθιμο είναι και τα έθιμα δεν εξαφανίζονται. Μην το λέτε όμως. Κάποτε όλη η Ελλάδα καθόταν τα βράδια της Πρωτοχρονιάς στην τσόχα μέχρι το πρωί. Τώρα το κάνουν μόνο οι χαρτοπαίκτες. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News