Και μετά; Τι, άραγε, γίνεται μετά; Διάολε, μιλάμε για 74 εκατομμύρια ανθρώπους που ψήφισαν, άρα πίστεψαν, σνιφάρησαν, τακτοποίησαν τα ένστικτά τους και επωφελήθηκαν οικονομικά από την πολιτική του Τραμπ. Μελετάω πίσω από κάθε λέξη, όσων πολλών γράφτηκαν, την ψευδαίσθηση μιας τραγικά ανυποψίαστης, υπεροπτικής ευκολίας. «Διώξτε τον, έστω και μια μέρα πριν από τη λήξη της θητείας, για να αποκατασταθεί το κύρος της χώρας». Οκ. Εύκολο. Και τα 80 εκατομμύρια τι τα κάνεις; Τα εξαφανίζεις; Τα λιώνεις; Η οργή τους εξατμίζεται; Ή λουφάζει; Σε ποιανού την αποθήκη φυλάσσεται ως εργαλείο; Και όσα οικονομικά οφέλη απέδωσε δεν θα τα παραδεχτείς, δεν θα τα αφουγκραστείς ως ανάσες;

Σίγουρα στις κινήσεις του Τραμπ δεν βλέπεις κάποιον που αρνείται ότι έχασε, αλλά κάποιον που γνωρίζει ότι αν χάσει χάθηκε. Που τρέμει ότι αν αποκαλυφθούν τα παιχνίδια του πίσω από το παιχνίδι, θα δει τον εαυτό του φυλακή. Εχει τα αντανακλαστικά του απατεώνα πριν από την αποκάλυψή του. Που τα παίζει όλα για όλα, γιατί πλέον τα έχει όλα χαμένα. Ο Τραμπ είναι ακριβώς ίδιας ψυχοσύνθεσης με τον οπαδό του, που «κατάκτησε» τον χώρο του γραφείου της προέδρου Νάνσι Πελόζι –για όσο τον κατέκτησε– και έβαλε τα πόδια πάνω στο γραφείο νιώθοντας την ηδονή μιας εκσπερμάτωσης ότι γάμησε το σύμπαν κάποιας που δεν αναγνωρίζει ως πετυχημένη, αλλά ως «σκύλα».

Οι οπαδοί του κάθε είδους τραμπισμού δεν παραδέχονται αξίες, δεν επιζητούν να ανέβουν, αλλά να κατεβάσουν. Είναι ο λαϊκισμός. Μόλις είδα τη φωτογραφία μιας κρεμάλας έξω από το Καπιτώλιο, θυμήθηκα μια αντίστοιχη κρεμάλα στην πλατεία Συντάγματος και τον Κώστα Καζάκο να δικάζει. Ξέρω. Αλλα τα μεγέθη, αλλά ίδια τα πρωτογενή υλικά.

Ζήσαμε τον λαϊκισμό στο πετσί μας. Μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που ακουμπάνε σε αυτόν, όχι τις ελπίδες τους, αλλά την οποιαδήποτε προσωπική αποτυχία τους, τη λανθασμένη τους κίνηση, ή ξεσπάνε άγονα, πολιτικά αδιέξοδα. Πιο πολύ από παρηγοριά, αναζητούν δικαίωση της αποτυχίας. Οι περισσότεροι ήταν καμένοι πριν καούν.

Ο τραμπισμός χτίζεται από την οικογένεια. «Ανατρέφει» τον άνθρωπο ενώ μπουσουλάει. Και τον φτάνει ως εκεί που έχει συσσωρεύσει θυμούς που δεν μπορεί να τους διαχειριστεί, δεν έχει «κτίσει» λόγο, κριτική σκέψη, έχει μόνο θυμό να ξεσπάσει. Ο τραμπισμός έχει γυναίκες λάφυρα, με ψηλά τακούνια που πρέπει όχι να μιλάνε, αλλά να το βουλώνουν και να ικανοποιούν. Ο Τραμπ είναι το απόλυτο δείγμα, το πιο πλήρες pantone κάθε απειροελάχιστης απόχρωσης. Οπως ήταν ο Χίτλερ. Οπως ο Γκάντι ως αντίποδας. Ο Νέλσον Μαντέλα. Τα άκρα του κόσμου μας. Αλλά έχω μια εμμονή. Φέρνοντας στη σκέψη τον Χίτλερ στο μπαλκόνι της παν-εξουσίας του, στρέφω την κάμερα του μυαλού μου και στην «πλατεία» του. Σ’ εκείνη τη λαοθάλασσα που άκουγαν μαγεμένοι και έπρατταν πειθήνια.

Δεν είναι το θέμα να μην υπάρχουν Τραμπ, αλλά να προλάβουμε την έλευσή τους. Δεν πέφτουν οι Τραμπ από τον ουρανό. Δεν τυχαίνουν. Να το προχωρήσω; Δεν ανεβαίνει κανένα «σχήμα» ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην πίστα της εξουσίας γιατί είδε φως και μπήκε. Αλλά γιατί είδε σκοτάδι. Eνα βαθύ πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό σκοτάδι που ξεκίνησε αργά αργά από μελαγχολικό απόγευμα και κανείς δεν έδινε σημασία. Πιο πολύ από κάθε Τραμπ κατηγορώ τα προεόρτια της εξουσίας που γλεντοκόπαγαν υποτιμώντας τον μέσο άνθρωπο σε έναν πολυμέτωπο αγώνα αδιεξόδων του. Αγαπημένοι μου αναγνώστες, ο τραμπισμός-λαϊκισμός έχει αντίποδα τον ελιτισμό. Oσο θρασύς, άγριος, βρώμικος, ύπουλος, αδιέξοδος ο λαϊκισμός άλλο τόσο, και ίσως παραπάνω, ο ελιτισμός. Διώχνοντας τον Τραμπ, δεν γλιτώνεις από τον τραμπισμό. Και η εξίσου χαμένη «στον κόσμο της» ελίτ σίγουρα δεν γλιτώνει από την αδιέξοδη θηλιά του εαυτό της. Εν ολίγοις, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά.

ΥΓ. Μελετώντας την Αμερική, αναγνωρίζω ακόμα πιο πολύ πόσο τυχεροί (ακόμα μια φορά) υπήρξαμε την ύστατη ώρα. God save Americans.

ΥΓ2. Ο Τραμπ καλεί σε συμφιλίωση και ως τελευταίο χαστούκι ο Πάνος Καμμένος τον αποκήρυξε. «Αχ κουνελάκι, κουνελάκι ξύλο που θα το φας» παιδικό τραγουδάκι. Παιδιά!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News