Την τοξική αρρενωπότητα κάποτε τη λέγαμε ματσίλα. Την αναγνωρίζαμε εύκολα, χωρίς τα αντανακλαστικά που υπάρχουν σήμερα, χωρίς την ορολογία που χλευάζεται από τους κουλ αρνητές της πολιτικής ορθότητας. Τα κορίτσια εκπαιδευτήκαμε πρώτα να την αποζητάμε και έπειτα να την αποφεύγουμε. Τα αγόρια εκπαιδεύτηκαν, ακόμα και ασυνείδητα, πάνω σε μια συγκεκριμένη οπτική για τον ανδρισμό. «Παλαιάς κοπής», φαινομενικά καθωσπρέπει, που όμως στην ουσία του βασίζεται στο δόγμα ντου και ξύλο.

Ενας σωστός άντρας δεν επιτρέπεται να δείχνει τα συναισθήματά του («μα, δεν το ξέρεις πως οι άντρες δεν κλαίνε;»). Από πολύ νωρίς καταλαβαίνει ότι το ασυγκράτητο πάθος του (για τις γυναίκες, για την μπάλα, για την πολιτική) είναι μια πολύ καλή αφορμή να πει ή –χειρότερα– να κάνει «κάτι παραπάνω», χωρίς να κινδυνεύει να παρεξηγηθεί. Μπορεί ακόμα και να κερδίσει την επιδοκιμασία των μεγαλύτερων αν σπρώξει έναν συμμαθητή του πάνω σε έναν καβγά ή αν φιλήσει ένα κοριτσάκι με το ζόρι.

Οι λέξεις, λένε κάποιοι, δεν έχουν και πολλή σημασία. Η ματσίλα όπως την ξέρουμε, όμως, εκεί έχει τα θεμέλιά της, εκεί επιστρέφει όταν πληγώνεται για να ξαναπάρει δυνάμεις. Πολλοί γέλασαν με τη γελοιότητα που κουβαλάει η φράση «τσίγκινο σωβρακάκι», που ακούστηκε από έναν πρώην προς έναν εν ενεργεία υπουργό. Η απειλή που ενέχει όμως δεν είναι καθόλου πλάκα, σκάβει στα θεμέλιά της την αξία της συναίνεσης. Η σεξουαλική επιβολή ως απόδειξη αρσενικής κυριαρχίας –αν κάτι είναι κλισέ, είναι ακριβώς αυτή η κοινωνική προδιάθεση, που καμία σχέση με το σεξ δεν έχει, περνάει από γενιά σε γενιά και βρίσκει χώρο ακόμα και μέσα στο κτίριο της Βουλής χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Χρειάστηκαν 48 ώρες για να υπάρξει μισή φωνή αποδοκιμασίας από τον ΣΥΡΙΖΑ –κι αυτή, από μια γυναίκα εκτός κοινοβουλίου. Από τη ΝΔ, δε, παραπονέθηκαν πάνω απ’ όλα για το «προσβλητικό» του θέματος.

Ενα 19χρονο αγόρι δολοφονήθηκε στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας στου Χαριλάου, στη Θεσσαλονίκη, γιατί έδωσε την λάθος απάντηση στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι». Οι δολοφόνοι του φέρεται να είναι και εκείνοι νεαροί ενήλικες, κοντά στα 20, οι οποίοι είναι ήδη εκπαιδευμένοι στις ενέδρες θανάτου, ξέρουν πού πρέπει να χτυπήσουν για να σκοτώσουν. Ανδρες που αφαιρούν ζωές τάχα για την τιμή της ομάδας τους, στην πραγματικότητα υποχείρια άλλων, που έκαναν την δουλειά πριν από αυτούς. Κι όμως, η αίσθηση πως κρατάς τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητα του άλλου στα χέρια σου, η ασύμμετρη εξουσία που σου δίνει αυτή η συνθήκη πάνω στον «αδύναμο στόχο», είναι η κατάληξη της διαδρομής της αρσενικής βαρβατίλας. Ενας φαύλος κύκλος που δεν σταματά, γιατί τα «ποτέ ξανά» τελειώνουν όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν –μέχρι το επόμενο θύμα, τον θρήνο μιας άλλης οικογένειας. Το οπαδιλίκι είναι μόνο το προκάλυμμα.

Κι αν ο φόνος του Αλκη μας συγκίνησε για λίγο, στην πραγματικότητα δεν ασχολούμαστε. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας, βάζουμε τα χέρια στα αυτιά για να μην ακούμε τις κραυγές, αμφισβητούμε τα θύματα. Δεν χρειάζεται να κανονικοποιήσουμε τη ματσίλα, αυτή είναι πάντα εκεί να μας κλείνει το μάτι – κι ας γίνονται οι νόμοι πιο αυστηροί κάθε φορά που η επικαιρότητα το επιβάλλει. Οσο κάποιος θα πρέπει «να φέρεται σαν άντρας» ή «να μην κάνει σαν γυναικούλα», τίποτα δεν θα αλλάξει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News