Τι να την κάνεις στο νησί την τηλεόραση; Από συνήθεια πάτησα το κουμπί και αυτομάτως έσπευδα να την κλείσω αλλά η εικόνα του δευτερολέπτου, μου φλάσαρε έκπληξη! Ο Μητσοτάκης στον Αρναούτογλου. Δεν ανήκω σε αυτούς που διαχωρίζουν τη δημοσιογραφία σε πολιτικές άρα εκ προοιμίου «σοβαρές» εκπομπές και στις άλλες, τις «ελαφρές». Με πνίγει η εξαπλωμένη αμορφωσιά μιας θρασοαναίδειας, η αντιμετώπιση σοβαρών θεμάτων με σάχλα, η φθήνια ενός ευκρινέστατου νταραβεριού. Μου λείπουν ακριβοί, σε όλους τους κλάδους.

Θα το πω χωρίς φόβο αλλά με πάθος, δεν έχω παρακολουθήσει τίποτα πιο φαιδρά ανάλαφρο από την πρόσφατη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλη Στάη («Το ατού μου είναι η οικονομία») όπως αντιστοίχως, τον τρόπο που πήρε συνέντευξη ο Γιώργος Αυτιάς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ιδίως για το κρεσέντο του δημοσιογράφου στο τέλος. Αντιλαμβάνομαι βέβαια, ότι αυτά που λέω θέλουν ανάλυση αλλά δεν είναι της παρούσης.

Με δυο κουβέντες, επιτρέπω στον εαυτό μου να είμαι ανοιχτή-ορθάνοιχτη στις κάθε είδους εκπλήξεις στη ζωή. Εχω βιώσει τσίπικη κατινιά από διανοούμενο, καταραμένη φτώχεια από πλούσιο, αριστοκρατία από τον παπά-Αντώνη και πάει λέγοντας. Τα πιο σοβαρά, τα πιο «τροφή για σκέψη» με χτύπησαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα εκεί, που δεν το περίμενα. Έχει αυτή την άγρια ομορφιά η ζωή!

Χθες παρακολούθησα μια συνομιλία του Μητσοτάκη με τον Αρναούτογλου. Χθες είδα δύο να συνομιλούν ακομπλεξάριστα, αναλαφρο-σοβαρά. Εν τέλει σοβαρά, όσο δεν φαντάζεσαι. Χθες μου δόθηκε η ευκαιρία, ακόμα μια φορά, να μελετήσω στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης το σπάνιο προσόν μιας εσωτερικής αυτονομίας. Μιας απόλυτης προσωπικής «αυτοδυναμίας». Ενός ανθρώπου που μοιάζει ότι πρώτα αναμετρήθηκε με τα δικά «του» και μετά αποφάσισε τη «σωτηρία» των άλλων. Γι’ αυτό και κάθε αναφορά του στην προσωπική του ζωή μπορείς να την εκλάβεις ως γενναιόψυχο μοίρασμα. Ενα ερεθιστικά σοφό «γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;», ένα απολύτως σύγχρονο.

Αυτό είναι το αληθινά σύγχρονο. Να κλωτσάς κάθε ανούσια προηγούμενη πολιτική κορεκτίλα και να έχεις ένα πρόσωπο. Πρώτη φορά σε τούτα τα χώματα πολιτικός άντρας μιλάει έντιμα για τη σχέση με τη σύντροφό του. Μιλάει για αυτοκριτική, πιο βαθιά από εκείνη τη βλακωδώς χιλιοειπωμένη, την ανέξοδη, των πολιτικών: «Κάναμε την αυτοκριτική μας». Τι σόι αυτοκριτική, του πληθυντικού αριθμού η αυτοκριτική; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλάει για άλλου είδους, ουσιαστική: «Κατά κανόνα, όταν χαλάει μία σχέση φταίνε και οι δύο…. Το θέμα είναι ότι έχεις το θάρρος να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να πεις: Ωραία, δεν δείχνω απλά το δάχτυλο -“φταις εσύ”- αλλά αναρωτιέσαι “μήπως έκανα και εγώ κάτι στραβό;”»

Δεν είναι Ελλάδα μόνο η Αθήνα, αγαπητοί. Σκεφτείτε πώς ακούγονται αυτά σε ένα καφενείο ενός χωριού; Η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομική.

Εκτιμώ σε κάθε δημόσια εμφάνιση τα φρένα του Μητσοτάκη. Εκεί που τρέχει χαλαρά το «όχημα» και ανεβάζει ταχύτητα οικειότητας και μπορεί στιγμιαία να φλερτάρεις, ρε αδελφέ, με το εύκολον του λαϊκισμού… Ωπ! Ωπ!

Για παράδειγμα. Ο Αρναούτογλου του έθιξε το θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος: «Μα γίνεται να είμαι στα μπουζούκια και να μην καπνίζω;». Και η απάντηση ήρθε χωρίς δείκτη πολιτικής αυτοπροστασίας «Βεβαίως. Μπουζούκι χωρίς τσιγάρο και, αν πιεις, φρόντισε να μην οδηγήσεις, γιατί θα ήμαστε μαζί σου αυστηροί».

Στιγμές- στιγμές μου θυμίζει παλιάς κοπής δάσκαλο. Αυτούς που, αν και αυστηροί, τους αγαπούσαμε γιατί νοιώθαμε ότι μας έβαζαν όρια και συναισθανόμασταν τον κόπο της έγνοιας τους. Για τον ίδιο λόγο μου έκανε εντύπωση η αναφορά του στους Κρητικούς. Η «μάνα» Κρήτη, το «πιο» πολιτικό «ανάχωμα» μιας μεγάλης Κρήτης που όλοι -μια ζωή- χαϊδολογάνε: «Τα λέω και στους συντοπίτες μου τους Κρητικούς. Πολύ ωραία, να φτιάξουμε τον δρόμο, αλλά όταν πας και πίνεις δέκα κούπες και μετά θεωρείς ότι είναι και μαγκιά να πάρεις το αυτοκίνητο πηγαίνεις γυρεύοντας και βέβαια θέτεις και σε κίνδυνο τη ζωή των άλλων».

Παρακολούθησα τη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Είδα δύο να συνομιλούν ακομπλεξάριστα, σύγχρονα. Αξίζει να τη δείτε. Η δική μου κριτική, με μια κουβέντα και παραφράζοντας μια ιστορική φράση, που πάνω της έπαιξε μπαλίτσα και ο Αλέξης Τσίπρας… Ολα «μπαλίτσα» και «ματσάκι» για τον Αλέξη Τσίπρα έτσι κι αλλιώς (και ίσως έτσι έχασε τη μπάλα)… Θα έλεγα, αγαπητοί συμπατριώτες μου, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης «μας τάραξε» στη σοβαρότητα.

ΥΓ1 Ωραίες εκπλήξεις που έχει η ζωή! Αρκεί να επιτρέπεις στον εαυτό σου να τις δέχεται.
ΥΓ2 Το πρόγραμμα της ΝΔ κατ΄απαίτηση του Κ.Μ τυπώθηκε και σε σύστημα Μπράιγ για τυφλούς. Εξακολουθούν να απομένουν αβοήθητοι οι ηθελημένα τυφλοί.
ΥΓ3 «Ρε μάνα, γιατί του φέρεσαι έτσι; Οι πολιτικοί είναι ψεύτες. Πώς να στο πω; Δαίμονες. Είναι δυνατόν ακόμα να πιστεύεις;». Ο Κώστας, ο 15χρονος γιος μου, με άκουσε ενώ διάβαζα το χρονογράφημά μου. Με δαιμόνισε, ο άτιμος. Κάνε παιδιά να δεις καλό…
ΥΓ4 Ο τίτλος του χρονογραφήματός μου είναι εμπνευσμένος από την φράση του Ηλία Ηλιού (κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κάποτε ΕΔΑ) που έμεινε ιστορική: «Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News