Το να είσαι εργαζόμενη μητέρα, ούτε απλό ούτε εύκολο το λες.

Τον καλύτερο σύντροφο να έχεις, βοήθεια στο σπίτι να έχεις, βατή δουλειά με ωράρια να έχεις, το ζόρι σου το τραβάς. Στο τέλος της ημέρας είναι χίλια δυο εκείνα που πρέπει να σκεφτείς ή να προβλέψεις, τρέχοντας πάντα πίσω από τον χρόνο σαν να κυνηγάς τη σκιά σου, ενώ σε κυνηγούν (διαρκώς) οι τύψεις… Για το γκολ που δεν είδες, για τους φίλους του που ακόμη τους μπερδεύεις, για εκείνες τις γλυκές στιγμές στο σχόλασμα του, που δεν θα είσαι εκεί για να σου πει τις μικρές ή μεγάλες στιγμές της μέρας, για τη λίστα της δασκάλας του, που την αγόρασες τελευταία και καταϊδρωμένη…

Και φυσικά τα λες συχνά πυκνά και με τις άλλες τις εργαζόμενες μαμάδες. Κι αφού δοξάζετε όλες μαζί όποια «οντότητα» πιστεύει η καθεμία –γιατί έχουμε δουλειά στους καιρούς που ζούμε– καταλήγετε συνήθως σε ατάκες του τύπου «ο ποιοτικός χρόνος μετράει, το λένε και όλοι οι ψυχολόγοι», ή «τι να κάνουμε να είμαστε “μαμάδες στα παγκάκια” να περνάμε ζάχαρη και να τα βρίσκουμε όλα έτοιμα; Γι’ αυτό σπουδάσαμε;».

Κάπου εδώ ξεκινά ένας σιωπηρός «εμφύλιος». Ενας υπόκωφος, ύπουλος ρατσισμός. Οι politically correct, χειραφετημένες και πολύ κουρασμένες εργαζόμενες μαμάδες, versus των άλλων, των νοικοκυρών…

Λοιπόν, κορίτσια, μας έχω νέα. Η φυλή των μη εργαζόμενων μαμάδων και σκληρά εργαζόμενη είναι και αδικημένη είναι και τυχερή δεν είναι, τουλάχιστον ως επί το πλείστον. Γιατί σίγουρα δεν αντιπροσωπεύεται από τις μαμάδες με τις ακριβές, βελουτέ, φόρμες και τα υψηλά εισοδήματα που γυρίζουν από το ένα κομμωτήριο στο άλλο σε ακριβές συνοικίες με τα πολυτελή τους αυτοκίνητα, την τσέπη γεμάτη και τα προβλήματα λυμένα (κι εκείνες, για να μην παρεξηγηθώ, καλά κάνουν, εφόσον μπορούν και θέλουν, και ίσως κι εκείνες να κρύβουν άλλα ζόρια, πιο σκοτεινά…).

Σήμερα θα μιλήσουμε όμως για τις περισσότερες. Οι περισσότερες, λοιπόν, μη εργαζόμενες μαμάδες, έχουν στις τάξεις τους πολλές μορφωμένες νέες κοπέλες, που θέλουν να δουλέψουν και δεν μπορούν ή δεν τις συμφέρει.

Πολλές μη εργαζόμενες μαμάδες δεν έχουν γονείς και πεθερικά διαθέσιμα να στέκονται στο ένα πόδι για τις ανάγκες των νεοσσών (όπως έχουμε ευτυχώς πολλές από εμάς τις εργαζόμενες και έτσι άνετα κυνηγάμε καριέρες και όνειρα) οπότε, αν δεν ανήκουν στις λίγες που βγάζουν πολλά, τον μισθό τους θα πρέπει να τον ακουμπήσουν ολόκληρο στις νταντάδες. Βάλε και τα έξοδα κίνησης, πρακτικά στο μισθολογικό «παράδεισο» του Ελλαδιστάν θα δουλεύουν μόνο για να πάρουν σύνταξη σε κάποιες δεκαετίες. Νομίζω επίσης ότι όλοι θα παραδεχθούμε ότι παραμένει η νόρμα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα –παρά τα άλματα που έχουμε κάνει από τη δεκαετία του ’60– να εξακολουθεί να μη μας κάνει και πολλή εντύπωση, εάν, στην περίπτωση που προκύψει το δίλημμα, είναι η γυναίκα εκείνη που θα κάνει πίσω στην καριέρα της και όχι ο άντρας.

Πολλές μη εργαζόμενες μαμάδες δεν βρίσκουν επίσης δουλειά γιατί απλώς πολλοί εργοδότες μπορεί να μην τις προτιμούν (υπέρ ανδρικών υποψηφιοτήτων) ως μαμάδες μικρών παιδιών, πονηρά σκεπτόμενοι τις ιώσεις του φθινοπώρου, τις νέες εγκυμοσύνες, τις νέες άδειες και το πόστο της γυναίκας εργαζόμενης άδειο για πολλούς μήνες…

Αρκετές μη εργαζόμενες μαμάδες, πάλι, ίσως δεν βγαίνουν να δουλέψουν, γιατί όσο και αν ακουστεί παράξενο για τα σημερινά δεδομένα, ενώ και θέλουν και μπορούν δεν τις ενθαρρύνει (για να το πούμε κομψά) το οικογενειακό τους περιβάλλον…

Και είναι δυστυχώς, τελικά, πολλές εκείνες οι μη εργαζόμενες μαμάδες που βλέπουν τον βίο τους να κυλά, χωρίς να «γράφουν» ένσημα, μέσα σε σπίτια (όχι απαραιτήτως ευτυχισμένα), παλεύοντας με καταθλίψεις και αδιέξοδα χωρίς να μπορούν να πάρουν τη δική τους ζωή στα χέρια τους… Και φυσικά χωρίς να διαθέτουν όλες συντρόφους-πρίγκιπες που φροντίζουν να μην τις φορτώνουν ενοχές επειδή θα πιουν έναν καφέ στην πλατεία και δεν θα γυαλίσουν τα ντουλάπια της κουζίνας…

Για να τα λέμε βέβαια όλα, υπάρχουν και εκείνες –οι άλλες– που ενώ και μπορούν, αλλά και πρέπει να δουλέψουν, προτιμούν να γλιτώνουν την «ταλαιπώρια», να ρίχνουν αλλού τις ευθύνες και να οχυρώνονται πίσω από ένα παρωχημένο μοντέλο… Πιστεύω όμως ότι αυτές, οι τελευταίες, δεν είναι οι περισσότερες, πια.

Οι περισσότερες μη εργαζόμενες μαμάδες σήμερα νομίζω ότι είναι απλώς μαμάδες στον… πάγκο.

Περιμένοντας μια αξιοπρεπή ευκαιρία.

Τρώγοντας στο κεφάλι τη μία απόρριψη μετά την άλλη και αποθαρρυμένες, τους γίνεται φυσιολογικό να μένουν στη γωνία… Σε μια χώρα που κάθε άλλο παρά φημίζεται για καλές επιδόσεις στην οικογενειακή πολιτική, για λογικά και επαρκή μέτρα στήριξης των εργαζόμενων γονέων, για παροχή κινήτρων πρόσληψης γυναικών, για επιμόρφωση ανέργων.

Οπότε, κορίτσια της δουλειάς και του μόχθου καλή δύναμη να έχουμε, αλλά hold your horses.

Χαμογελάστε που έχετε την τύχη κάθε τέλος του μήνα να αισθάνεστε διπλά χρήσιμες και πιείτε και έναν καφέ στον «πάγκο» με κατανόηση για την άλλη πλευρά της Σελήνης.

ΥΓ. Αννα, καλή αρχή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News