Ο πεντάχρονος γιος μου μετράει τις μέρες για μια μεγάλη βόλτα, πέρα από τα όρια της γειτονιάς μας. Είχε πέντε μέρες να μετρήσει, αλλά ξαφνικά προστέθηκαν άλλες επτά στο μέτρημα. «Γιατί, μαμά;» ρώτησε γεμάτος απογοήτευση. Εχω αποφασίσει να του λέω την αλήθεια, οπότε του εξήγησα ότι οι γιατροί μας έδωσαν αυτή την οδηγία. Κι εκεί που περίμενα γκρίνια μεγατόνων, μου έρχεται το αναπάντεχο: «Το είπε ο κύριος Τσιόδρας; Τότε θα περιμένουμε, μαμά!».

Ο μικρός, όπως και όλοι μας άλλωστε, ακούει το διάγγελμα του Σωτήρη Τσιόδρα κάθε απόγευμα. Οχι ότι κάθεται να παρακολουθήσει με ευλάβεια, όπως θα καθόταν για τα Πόκεμον ας πούμε. Για τον μικρό, είναι ένας κύριος στην τηλεόραση που μας λέει τι πρέπει να κάνουμε με τον κορονοϊό. Κοίτα να δεις, όμως, με πόσο ωραίο τρόπο έχει περάσει η φιγούρα του Τσιόδρα στο παιδικό μυαλό ενός πεντάχρονου. Είναι ο καλός κύριος που εμπιστευόμαστε, που ξέρει, που ακολουθούμε τις οδηγίες του χωρίς παράπονα.

Φαντάζομαι ότι με παρόμοιο τρόπο, ο Σωτήρης Τσιόδρας έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση και άλλων παιδιών και εφήβων, καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας. Τι ωραίο πρότυπο, αλήθεια, για μια συνείδηση που αναπτύσσεται, που ρουφάει λόγια και εικόνες, συμπεριφορές και χαρακτήρες. Πόσο θετικό αποτύπωμα στο πνεύμα των νέων ανθρώπων, η καθημερινή επαφή με αυτόν τον άνθρωπο, έστω και μέσα από το γυαλί, έστω και για λίγα λεπτά. Αλλά και η εντύπωση που αποκομίζουν από το περιβάλλον για το πρόσωπό του. Η μαμά τον συμπαθεί, ο μπαμπάς τον θαυμάζει και όλοι τον εμπιστευόμαστε.

Ολοι, κυριολεκτικά. Ολη η Ελλάδα κρέμεται από τα χείλη και από τις γνώσεις του, ενώ ο Τύπος, εγχώριος και διεθνής, τον αποθεώνει. Και τον αποθεώνει για τα σωστά πράγματα, για εκείνα που αξίζει ν’ αποθεωθεί κάνεις. Για τη βαθιά μόρφωση και την αξιόλογη πορεία του στον επιστημονικό χώρο, αλλά και για τα στοιχεία του χαρακτήρα του, που διαμορφώνουν μια προσωπικότητα δυνατή και φωτεινή. Δεν είναι μόνο ένας άξιος επιστήμονας ο Σωτήρης Τσιόδρας, είναι πρωτίστως ένας ευγενής άνθρωπος, ειλικρινής και ορθολογιστής, ανθρωπιστής και με ενσυναίσθηση.

Δεν βλέπουμε συχνά να αποθεώνονται τέτοιοι τύποι γύρω μας. Δεν βλέπουμε πολλές φορές να αποκτούν δημοτικότητα άνθρωποι λόγω πνεύματος και όχι εμφάνισης ή υλικών αγαθών, άνθρωποι ταπεινοί, που δεν επιδεικνύουν τα προσόντα τους, σοβαροί επί της ουσίας και όχι σοβαροφανείς. Είναι τόσο σπάνιο γενικά, την προσοχή να κερδίζει η ουσία και όχι το περιτύλιγμα, κι αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Σωτήρη Τσιόδρα.

Φαντάσου τον έφηβο που βλέπει έναν κύριο με μεγάλα γυαλιά και εμφάνιση «εκτός μόδας», βαθιά ευαίσθητο, ταπεινό και συνεσταλμένο (όπως ο συμμαθητής-φυτό που κανείς δεν κάνει παρέα στο σχολείο), να έχει κερδίσει την εκτίμηση μιας ολόκληρης χώρας. Παίρνει το ερέθισμα και μπορεί αυτό το ερέθισμα να του αλλάξει τη ζωή.

Σε άρθρο του ο Τζούλιαν Ζέλιζερ, πολιτικός αναλυτής του CNN και καθηγητής Ιστορίας, αναφέρει ότι ο παγκόσμιος εφιάλτης που ζούμε μπορεί να εμπνεύσει. Μπορεί να γίνει η αφορμή για κάποιους νέους να στοχεύσουν σε καριέρες στο πεδίο των επιστημών και της ιατρικής, με παρόμοιο τρόπο που παλαιότερες κρίσεις ενέπνευσαν προγενέστερες γενιές. Για παράδειγμα, η αποκάλυψη της διαφθοράς της κυβέρνησης Νίξον κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ, έσπρωξε πολλούς Αμερικάνους στην ερευνητική δημοσιογραφία.

Ο Τιμ Ο Μπράιαν, ρεπόρτερ για το Bloomberg και τους New York Times και νικητής βραβείου Πούλιτζερ, ήταν δώδεκα χρόνων όταν είδε την ταινία «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου», η οποία εξιστορούσε πώς οι δημοσιογράφοι Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρνστιν αποκάλυψαν το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, στην Washington Post.

Με παρόμοιο τρόπο, πιθανότατα, θα εμπνεύσουν τους νέους ο Σωτήρης Τσιόδρας και όλοι οι επιστήμονες που τώρα τυγχάνουν μεγάλης προβολής, επειδή στηριζόμαστε πάνω τους για να βρούμε λύση. Μέσα στην ατυχία μας, είμαστε τυχεροί που αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν μπροστά, φάνηκαν, ακούστηκαν και θαυμάστηκαν. Είναι τα καλύτερα παραδείγματα που θα μπορούσαν να έχουν τα παιδιά μας. Σπέρνουν μέσα τους το σπόρο της θέλησης για υψηλούς στόχους και προσπάθεια. Διδάσκουν τον ορθολογισμό και την επιστημονική σκέψη. Μας μιλάνε με ειλικρίνεια, χωρίς να φοβούνται να γίνουν δυσάρεστοι όταν πρέπει. Και κερδίζουν τον σεβασμό μας, αβίαστα.
Κάποιοι θα θελήσουν να τους μιμηθούν, κι αυτό είναι υπέροχο.

ΥΓ. Ο Σωτήρης Τσιόδρας κάποτε θα γίνει ταινία, είπε ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής. Εγώ θα πρότεινα να γίνει και κινούμενο σχέδιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News