Οι Αθηναίοι φέτος άλλαξαν το χρόνο με τρεις πρωτοχρονιάτικες γιορτές. Το Σύνταγμα ντύθηκε με τους ήχους της μουσικής παράστασης που έστησε ο Φοίβος Δεληβοριάς, στο Πεδίον του Aρεως ένα από τα πλέον δημοφιλή πρόσωπα των ημερών λόγω της ταινίας για τον Καζαντζίδη, ο Χρήστος Μάστορας και οι Melisses έδωσαν το δικό τους ρυθμό, ενώ ένα ακόμα πάρτι είχε στηθεί στο «Σταύρος Νιάρχος», όπου ο Iαν Στρατής κράτησε το τραγουδιστικό πρόγραμμα.

Τρία πάρτι παραμονής με διαφορετική φιλοσοφία το κάθε ένα, για κάθε γούστο. Hθελες ξένο ποπ και ροκ ρεπερτόριο; Συντονιζόσουν με το «Νιάρχος». Προτιμούσες ποπ ελληνικό; Το Πεδίον του Αρεως ήταν για σένα. Κι αν ήθελες έντεχνο ενταγμένο σε πλαίσιο μουσικοθεατρικό, υπό την επιμέλεια ενός καλλιτέχνη που είναι γνωστός για την πολιτικοκοινωνική ευαισθησία και το χιούμορ του, το Σύνταγμα σε περίμενε.

Θα μπορούσαμε να είμαστε χαρούμενοι με τον φετινό πλουραλισμό σε πρωτοχρονιάτικο θέαμα. Αλλά εμείς, για να μη σπάσουμε την παράδοσή μας, βρήκαμε πεδίο μάχης και γι’ αυτό. Γιατί η γιορτή στο Σύνταγμα μεταδόθηκε μόνο διαδικτυακά και γιατί τηλεοπτικά μεταδόθηκε η μια γιορτή και όχι η άλλη; Γιατί η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» φορώντας την παλαιστινιακή μαντίλα; Γιατί εμφανίστηκε ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ σε κάποιο σημείο της εν λόγω παράστασης; Και πόσα πληρώθηκαν στο Σύνταγμα οι καλλιτέχνες, ενώ στο Πεδίον του Αρεως ο Χρήστος Μάστορας τραγούδησε αφιλοκερδώς;

Ολα τα παραπάνω είναι ερωτήματα που έπεσαν στην αρένα της γκρίνιας και της αντιπαράθεσης και συγκέντρωσαν από κάτω τους εκατοντάδες σχόλια, από έξαλλους χρήστες των κοινωνικών δικτύων αλλά και παρουσιαστές εκπομπών. Το Σύνταγμα πρωτοστάτησε σε αυτόν τον γεμάτο ενστάσεις, σχολιασμό, με την παλαιστινιακή μαντίλα της Μποφίλιου να γίνεται κόκκινο πανί και με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ στο σκηνικό φόντο να δημιουργεί αρνητικές εντυπώσεις, από ανθρώπους που μάλλον δεν κατάλαβαν ότι ήταν ένα στιγμιότυπο μέσα σε μια σκηνοθετική ροή, που διέτρεχε το παρελθόν μας με χιουμοριστική διάθεση και δεν ήταν πολιτικό κήρυγμα. Την «Ταράτσα του Χρόνου» είδαμε στο Σύνταγμα, δηλαδή μια «Ταράτσα του Φοίβου» σε εκδοχή πρωτοχρονιάτικης γιορτής, όχι προεκλογική εκστρατεία.

Εν πάση περιπτώσει, ό,τι και να βλέπαμε κάτι αρνητικό θα βρίσκαμε, αυτό είναι το συμπέρασμα. Προτιμούμε να μπούμε στον νέο χρόνο μαλώνοντας για το κάθε τι που μπορούμε και βρίσκουμε αφορμές για τσακωμό σε ό,τι υπάρχει γύρω μας. Ασφαλώς και θα βάζαμε στο μικροσκόπιο τις πρωτοχρονιάτικες γιορτές της Αθήνας και θα περνούσαμε τα θεάματα από κόσκινο, συγκρίνοντας και δείχνοντας με το δάχτυλο ό, τι δεν μας αρέσει, ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, ο καθένας με την υποκειμενική του οπτική και θέση.

Ευτυχώς που βρήκαμε και μερικά καλά στις αθηναϊκές γιορτές της Πρωτοχρονιάς, για τα οποία όλοι συμφωνήσαμε. Ένα απ’ αυτά ήταν η διερμηνέας νοηματικής, Σοφία Ρομπόλη, η οποία απέδωσε όλη τη γιορτή στο Σύνταγμα με νοηματική. Ήταν πραγματική απόλαυση να τη βλέπεις να χορεύει ασταμάτητα μέσα στο μικρό παραθυράκι της οθόνης, αποδίδοντας όχι μόνο λέξεις αλλά και ήχους, τραγούδια, ρυθμό και ατμόσφαιρα, επί τόση ώρα.

Το δεύτερο, κατά γενική ομολογία, θετικό της παραμονής μας ήταν τα πυροτεχνήματα που φώτισαν τον αττικό ουρανό, αθόρυβα στην πλειοψηφία τους, για να μην ταραχτούν τα ζώα της πόλης.

Οσο για τον Χρήστο Μάστορα που, όπως διαβάσαμε, τραγούδησε αφιλοκερδώς στο Πεδίον του Άρεως, δίνοντας την αμοιβή του σε δομές ευπαθών κοινωνικών ομάδων της Αττικής, ήταν αναμφίβολα το τρίτο θετικό δεδομένο. Ολοι του είπαν ένα μεγάλο μπράβο, ακόμα κι αν δεν τους άρεσε στον ρόλο του Καζαντζίδη. Είχαμε και αυτή την αντιπαράθεση, αλίμονο.

ΥΓ. Καλή χρονιά με λιγότερες ανούσιες αντιπαραθέσεις. Η ευχή μου για το νέο έτος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News