Εκείνο το δωμάτιο με στένευε σαν λάθος νούμερο παπούτσι. Εκεί θα έβγαζα τα τελευταία μέτρα μιας δύσκολης διαδρομής. Η Λίλα με περίμενε απ΄έξω. Αγκαλιαστήκαμε τόσο σφιχτά, που λες θα πνίγαμε η μια την άλλη σε αγάπη ενώ ξεσπάσαμε σ΄ένα κλάμα, που χρωστούσαμε μήνες στους εαυτούς μας. Φεύγοντας έλεγα μέσα μου, ότι το καλοκαίρι μου ανήκει! Πληρωμένη την είχα την «εφορία». Μα…The reality has been very different.

Στο νησί ήμασταν μαζί αλλά ο καθένας, ένας. Πώς είχα αγνοήσει δικά μου λόγια; Στ’ απόνερα πνίγεται καλύτερα ο άνθρωπος, όχι στα κύματα. Πνιγόμουν στα γκρι απόνερα μιας δοκιμασίας, που είχε μεν περάσει αλλά είχε αφήσει προς διαχείριση, το πρωτόγνωρο ενός πονηρεμένου φόβου και της γνώσης, ότι δεν ήμαστε από σίδερο. Προφανώς τόσα κι άλλα τόσα, είχε να διαχειριστεί κι εκείνος. Αδίκως δεν αναφερόμαστε και στον αγώνα, του «δίπλα».

Κάποια μέρα στο νησί είχαν καταφθάσει η Λένα και ο Θανάσης. Σίγουρα θα περάσαμε ωραία, ωστόσο, τίποτα δεν έμεινε καταγεγραμμένο παρά μόνο εκείνο το τηλέφωνό μου, αν επέστρεψαν καλά. «Άστα! Ήμαστε ώρα σταματημένοι αρόδο, κάπου κοντά στη Ραφήνα. Κάποιοι ναυαγοί…Κάτι λένε εδώ για κάποιο σκάφος…Μην ανησυχείς μωρέ…Θα σε πάρουμε όταν φτάσουμε». Το επόμενο τηλέφωνο: «Δεν καταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί. Τέτοιο μποτιλιάρισμα δεν έχει ξαναγίνει. Κλείνω για να δούμε πώς θα βγούμε από δω».

Ένα χρόνο μετά, θυμάμαι αυτό και ανατριχιάζω. Δηλαδή, ενώ κατέφθαναν τα καράβια στο μεγάλο λιμάνι και παραδίπλα καιγόταν το σύμπαν, κανένας δεν είχε προνοήσει να σταλεί δύναμη να κατευθύνει αφιχθέντες. Τι να λέμε για «μηχανισμούς»; Πώς να τα φορτώνουμε όλα σε ένα παρελθόν; Η Ελλάδα μια ατέλειωτη παράγκα.

Και μετά; Το καλοκαίρι βούτηξε στο μαύρο. Τι να λέει πια, το δικό μου γκρι; Το κάθε «εγώ» έμοιαζε θρασύ. Μαρμαρωμένοι παρακολουθούσαμε και βαστάγαμε θυμούς. Εκείνη η σύσκεψη του Πρωθυπουργού και η παντομίμα γύρω από το τραπέζι. Ένα διαρκείας «Δεν μπορεί!». Κι εκείνη η σιωπή της ματαιότητας.

Στον πιο φασαριόζικο λαό έλαχε, να βιώσει σιωπηρά, το απόλυτο δράμα. Ιστορίες έσταζαν δάκρυα και αίμα. Εκείνος ο πυροσβέστης που ενώ πάλευε να σώσει ανθρώπους…Εκείνος ο σκύλος σε έναν βράχο…Η μάνα με τα παιδιά της. Η φράση της γιατρού Αθηνάς: «Θέλει ειδική γνώση το έγκαυμα. Ρέα, θα πεθάνουν όλοι στα νοσοκομεία». Ηρωικές ομάδες εθελοντών. 10-20-30 οι νεκροί…«Πού είναι ο Πρωθυπουργός;» σαν βόμβος μετά την κωμικοτραγική σύσκεψη.

Το μπαλκόνι μας στο νησί γεμίζει αποκαΐδια φωτιάς. Όσοι φίλοι μας επισκέπτονται κάθε χρόνο: «Δεν έχουμε κέφι για διακοπές. Άστο!». 40-50 οι νεκροί…Όλοι προχωράμε την καθημερινότητά μας σαν στα κρυφά, κατευθυνόμενοι από απροσδιόριστες τύψεις, ότι εμείς ήμαστε καλά. Δεν μετράμε μέρες αλλά ένα καλοκαίρι ολόκληρο.

Ποιος να μας το έλεγε, ότι μήνες μετά θα λύναμε τον γρίφο «Πού είναι ο Πρωθυπουργός;» με φωτογραφίες κρουαζιέρας σε σκάφος. Εκείνος, τσαντισμένος θα υπερασπιζόταν το δικαίωμά του για διακοπές μετρώντας μέρες σαν αγχωμένη χήρα να χαρεί την περιουσία του μακαρίτη… «Ήταν Αύγουστος. Είχαν περάσει 20 μέρες». Ούτε για «Τα σαράντα», δεν άντεξε να σταθεί στο Μάτι.

Ποιος θα μου έλεγε…Ένα χρόνο μετά, θα είχαμε μεν νέο Πρωθυπουργό αλλά ο προηγούμενος δεν θα έχανε ψήφων «δυνάμεις». Το Μάτι, με όλες τις παραμέτρους του, ήταν η κορυφαία στιγμή που διαχωρίστηκε οριστικά η λογική από το παράλογο. Η στιγμή που διαχωρίστηκαν οριστικά οι πολίτες, στους έχοντες αυτοεκτίμηση και στους «Δηλαδή οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι;». Ένα χρόνο μετά…

Πονηρεμένη ότι ο φόβος είναι ύπουλος εχθρός και ότι τα τραύματα πονάνε κυρίως όταν περνάνε…Συμπονώ βαθιά εκείνους που έζησαν στο πετσί του σώματος και της ψυχής τους, το Μάτι. Ένα χρόνο μετά παρακολουθώ τη χώρα μου και μια αποκαρδιωτική σκηνή στα έδρανα της Βουλής. Όταν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε στην οριστική εκδίωξη της Χρυσής Αυγής και προέτρεψε σε χειροκρότημα, χειροκρότησαν μόνο, οι βουλευτές της ΝΔ. Τι γελοία, τραγική, κοντόφθαλμη μικροψυχία, ενδεικτική των όσων υποψιαζόμαστε ότι θα ακολουθήσουν ως αντιπολιτευτική γραμμή!…

Χώρα μου!…Εθισμένη στο παράλογο, δώσε μια ευκαιρία στο εφικτό, στο λογικό. Και χάρισε την υπομονή που χρειάζεται, για να σταθεί σε κράτος, η παράγκα. Ένα χρόνο μετά το Μάτι, η σιωπή ματαιότητας έσπασε με ένα εύθραυστο, μετά φόβου γνώσεως «Μακάρι»….Μακάρι ο Κυριάκος…Και ένα βόμβο διαρκείας, πώς θα γίνει κράτος η παράγκα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News