Αν κάτι διαπιστώνεται από όσους μπορούν να διατηρήσουν την νηφαλιότητα τους σε αυτήν την περίεργη προεκλογική περίοδο, είναι ότι πολλά από τα όσα ακούγονται και διακηρύσσονται είναι –σε απογοητευτικό βαθμό– αποσυνδεδεμένα από το κοινό αίσθημα και την πραγματικότητα.

Κατά μείζονα λόγο αυτό οφείλεται στην αντιπολίτευση, η οποία, όσο και αν δεν το συνειδητοποιεί, όποτε έρχονται εκλογές έχει μια ευθύνη σχεδόν ισοβαρή με την κυβέρνηση ως προς τις προσδοκίες που επιχειρεί να καλλιεργήσει και τις υποσχέσεις που μοιράζει άκοπα και αλόγιστα.

Θα θυμηθεί κανείς το –εν μέρει αδικημένο και παρεξηγημένο– «λεφτά υπάρχουν», το οποίο καλές προθέσεις είχε ως αφετηρία, αλλά ήταν ασύμμετρα ιδεαλιστικό και εντελώς λάθος μηνύματα έστειλε σε μια κρίσιμη περίοδο.

Θα θυμηθεί βεβαίως και κάποιος άλλος το εξοργιστικά εξωπραγματικό, ακόμη και με σημερινούς όρους, Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο όχι απλώς δεν εφαρμόστηκε, αλλά πήγε στα σκουπίδια με συνοπτικές διαδικασίες ελέω υπερήφανης διαπραγμάτευσης, άκυρου δημοψηφίσματος και νέου μνημονίου, με «Ιφιγένεια» τη μεσαία τάξη και όχι μόνο αυτή – για να μην πούμε τη χώρα ολόκληρη.

Στην παρούσα συγκυρία και με γνωστά και διαπιστωμένα τα προβλήματα, ελάχιστοι θα αμφισβητήσουν ότι η ακρίβεια τσακίζει και ότι το ζήτημα έχει πολλές διαστάσεις. Παρά ταύτα, η απερχόμενη κυβέρνηση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παρουσιάζει εν όψει εκλογών ένα γενικό περίγραμμα για τη χώρα, φαίνεται πως έχει ένα κάποιο σχέδιο και πιθανώς εκεί να μπορεί κανείς να συμφωνήσει, να διαφωνήσει, να ασκήσει κριτική ή να πει κάτι εναλλακτικό.

Την ίδια στιγμή, η μείζων αντιπολίτευση και ο αρχηγός της, υπόσχονται (sic) έναν μαγικό συνδυασμό αυξήσεων μισθών, μειώσεων τιμών, εξαφάνισης χρεών και προσλήψεων παντού και με κάθε τρόπο. Άγνωστο αν μπορεί να γίνει πραγματικός λογαριασμός για όλα αυτά και αμφίβολο αν κάποιος θα πιστέψει κάτι και θα ψηφίσει ελπίζοντας ότι αυτές οι υποσχέσεις θα υλοποιηθούν.

Το ωραίο δε ανάμεσα σε όλα αυτά, είναι ότι ο Τσίπρας επινόησε και το δράμα του «μαύρου Πάσχα», όπου η δυστυχία έχει καταβάλει τους πάντες και οι περισσότεροι φαίνεται ότι λίγο – πολύ θα ξεροσταλιάζουν πεινασμένοι έξω από τις ψησταριές και τις ταβέρνες.

Η εικόνα από τη μαζική έξοδο, τις επελάσεις στα χωριά και τις «αποβάσεις» στα νησιά, δεν είναι αυτή και το ξέρουν όλοι – και πάντως αυτή είναι μία απορία που θα πρέπει κάποιος, κάπως, κάποτε να διαλύσει. Ως πολιτικό επιχείρημα είναι όμως άκυρο και θυμίζει τα παιδάκια που τάχα λιμοκτονούσαν στους παιδικούς σταθμούς το 2014-2015 και θα σώζονταν από τα λεφτά των καναλαρχών.

Και πάντως, θα πρέπει κάποιος να θυμίσει στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ότι εκείνος ήταν που επικαλούνταν τη μαζική έξοδο του Πάσχα το 2019 ως ένδειξη ευημερίας, όταν του έλεγαν ότι έχει τσακίσει τη μεσαία τάξη.

Με λίγα λόγια, τα θέματα που έχουμε να συζητήσουμε ενόψει εκλογών είναι σοβαρά και έχουν να κάνουν με επιλογές στην οικονομία, τα εθνικά, την παιδεία, την ασφάλεια και ένα σωρό άλλα. Και η αντιμετώπιση τους με τρόπο αρπακολλατζίδικο και φτηνιάρικο είναι τουλάχιστον υποτιμητική για τους πολίτες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News