Η σειρά του ΑΝΤ1, που από πέρυσι έχει δώσει το φιλί της ζωής στη μισοπεθαμένη τηλεοπτική μυθοπλασία των τελευταίων χρόνων, σου δίνει μερικούς καλούς λόγους για να μπεις στο τριπάκι να την παρακολουθήσεις. Και σ’ αρέσει – δεν σ’ αρέσει, πρέπει να παραδεχτείς ότι φέρνει στην οθόνη ένα άρτιο θέαμα, που είναι αποτέλεσμα σύμπραξης αξιόλογων ανθρώπων, ιδεών και δημιουργίας, υπό τη σκέπη μιας παραγωγής που, για τα δεδομένα της εποχής, επένδυσε κάτι παραπάνω στην εκτέλεση.

Φέτος, ο δεύτερος κύκλος της μεταδίδεται καθημερινά στην prime time ζώνη, αποτελώντας το πιο βαρύ, ίσως, χαρτί του σταθμού. Και η αλήθεια είναι ότι τα νούμερα τηλεθέασης που φέρνει δείχνουν ότι οι μέλισσες είναι όντως άγριες και τσιμπάνε τους ανταγωνιστές. Αλλες φορές λιγότερο κι άλλες περισσότερο, παίρνοντας αξιοσημείωτο προβάδισμα. 

Σε κάθε περίπτωση, όποιος βρίσκεται απέναντι, ιδρώνει για να τις φτάσει. Κι επειδή φέτος απέναντι παίζονται ριάλιτι ως επί το πλείστον, το ότι ο κόσμος δεν ρίχνει ψήφο μόνο σε αυτά, αλλά και στη μυθοπλασία, είναι το πιο ευχάριστο συμπέρασμα της τηλεοπτικής σεζόν. Και μια απόδειξη μαζί, ότι ο σημερινός τηλεθεατής δεν διαλέγει πάντα το ευτελές, όπως του προσάπτουν συχνά πυκνά όσοι τον κρίνουν. Μπορεί να διαλέξει και το καλύτερο, το πιο ποιοτικό που λένε.

Ωστόσο, κανείς δεν διαλέγει κάτι επειδή απλώς είναι πιο ποιοτικό. Χίλιες φορές να δω «Next Top Model», ακόμα και το γελοίο «The Bachelor» προτιμώ, αν η άλλη μου επιλογή είναι (υποθετικά μιλώντας) μια σειρά για τον Καρυωτάκη που τη βαριέσαι στο δεκάλεπτο. Οχι λόγω θέματος φυσικά, αλλά εξαιτίας του τρόπου διαχείρισής του.

Οι «Αγριες Μέλισσες» κρατούν το ενδιαφέρον γιατί έχουν ενδιαφέρον. Σίγουρα, πάντως, σπάνε τα ελληνικά, χλιαρά στάνταρ, που κάνουν την ελληνική μυθοπλασία ένα χαμένο στοίχημα. Γιατί πώς να δεις ελληνική σειρά όταν έχεις παρακολουθήσει σειρά του Netflix; Σου φαίνεται πια αστείο, δεν το διανοείσαι καν. Οι «Αγριες Μέλισσες» σε προδιαθέτουν να καθίσεις να δεις, έστω να χαζέψεις. Μεγάλη επιτυχία, όταν το συνδρομητικό κανάλι είναι εκεί και σε περιμένει.

Αναρωτιέμαι, βέβαια, αν θα καταφέρουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού μακροπρόθεσμα. Η δεύτερη σεζόν τους άρχισε δυναμικά, με μερικές πραγματικά ωραίες στιγμές και τις παράλληλες ιστορίες να προχωρούν σε ενδιαφέροντα μονοπάτια, αλλά η καθημερινή μετάδοση καθόλου δεν βοηθάει στο να κρατηθεί η πλοκή σφιχτή και να μην πλατειάσει. Με δεδομένο ότι και πέρυσι, που η σειρά δεν μεταδιδόταν καθημερινά, είχε αρχίσει να ξεχειλώνει από κάποιο σημείο και μετά, το φετινό πείραμα μοιάζει χαμένο από χέρι. 

Η αγωνία να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος αχνοφαίνεται ήδη, και το αισθάνεται ο έμπειρος τηλεθεατής, εκείνος που έχει εκπαιδευτεί με το Netflix και πιάνει τη δυσλειτουργία στον αέρα. Κάτι σκηνές που κρατάνε τον διπλάσιο χρόνο από αυτόν που θα μπορούσαν να έχουν ολοκληρωθεί και κάτι καταστάσεις πλοκής που σέρνονται αδικαιολόγητα σε επεισόδια, είναι τα πρώτα δείγματα που δείχνουν ότι κάπου το πράγμα θα στραβώσει. 

Και είναι μόνο η αρχή, τι θα γίνει αργότερα; Θα αρχίσουν να μιλάνε οι πρωταγωνιστές των «Αγριων Μελισσών» όπως εκείνοι της «Λάμψης», προκειμένου να αυγατίζουν τα επεισόδια; Πολύ φοβάμαι ότι το δυναμικό κοινό για το οποίο όλοι σφάζονται, μοιραία θα πατήσει το κουμπί αναζητώντας κάτι άλλο, γιατί οι εποχές των Φωσκολικών, αργόσυρτων σειρών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και της συντόμευσης. Κι αν σε κάποια πράγματα δεν μας συμφέρει και τόσο, στην τέχνη της τηλεοπτικής μυθοπλασίας, η συντόμευση έχει κάνει θαύματα.

Είναι κρίμα. Και είναι ένα κρίμα που συμβαίνει κατά κόρον στην ελληνική τηλεόραση, όπου πολλά προγράμματα κρατούν περισσότερο από όσο πρέπει, περισσότερο απ’ όσο θα ήταν το ιδανικό τους. Ειδικά οι κωμωδίες και οι χιουμοριστικές εκπομπές δεινοπαθούν ιδιαιτέρως από αυτό το κακό συνήθειο, του να πρέπει να γεμίσουν τηλεοπτικό χρόνο, να κρατάνε, ας πούμε, δύο ώρες, ενώ θα έπρεπε να κρατάνε λιγότερο. 

Είναι μια συνήθεια που αποδυναμώνει τα τηλεοπτικά προϊόντα, συνθλίβοντάς τα, αργά ή γρήγορα, κάτω από τα περιττά κιλά που τους έχουν φορτώσει. Ας ελπίσουμε να μη συμβεί το ίδιο και με τις καθημερινές, πλέον, «Αγριες Μέλισσες». 

ΥΓ. Σε δυο-τρεις μήνες, τα ξαναλέμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News