Κάποτε η πολιτική ζύμωση έστηνε κάτι ατέρμονες συζητήσεις κάτω από ερωτήματα του τύπου «Για ποια Ευρώπη;». Και αν καθόσουν κάπως πιο αριστερά, πήγαινες τη συζήτηση στην «Ευρώπη που ονειρευόμαστε». Στο μεταξύ, αν σε ρωτούσε κάποιος ποια ακριβώς Ευρώπη ονειρεύεσαι, πετούσες κάτι για την Ευρώπη των λαών και ήσουν εντάξει.

Αυτά, φυσικά, τελείωσαν εδώ και χρόνια. Οχι μόνο επειδή δεν έχουν βάση, αλλά κυρίως επειδή δεν ονειρευόμαστε όλοι την ίδια Ευρώπη. Εμείς, ας πούμε, θέλουμε την Ευρώπη που πληρώνει και καθαρίζει για πάρτη μας. Οι βόρειοι έχουν σχέδια για διαφορετική Ευρώπη. Να μοιραζόμαστε την αγορά, αλλά όχι και τα προβλήματα. Κάποιοι άλλοι θέλουν την Ευρώπη ανοικτή για τους ίδιους, αλλά τη χώρα τους κλειστή για όλους τους άλλους. Γι’ αυτό και οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχουν ιδιαίτερη υφή.

Ψηφίζουμε για τον ίδιο θεσμό, τις ίδιες πολιτικές ομάδες, αλλά όλοι έχουμε διαφορετικά πράγματα στο μυαλό μας. Αλλο πράγμα σκέφτεται αυτός που θα ψηφίσει ΝΔ και Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και άλλο εκείνος που θα το ρίξει στους Χριστιανοδημοκράτες στη Γερμανία. Βέβαια, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οι πολιτικές ομάδες λειτουργούν προσπαθώντας να βρουν σημεία συμφωνίας που διατρέχουν τις περισσότερες κοινωνίες. Ομως από την άλλη είναι λογικό οι άνθρωποι να μη ψηφίζουν για την Ευρώπη, αλλά για αυτά που συμβαίνουν στην αυλή τους.

Στ’ αλήθεια τώρα, ξέρετε πολλούς που μπορούν να σας πουν τις πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου και ποια ακριβώς είναι η συνεισφορά ή η επιρροή τους στη χάραξη πολιτικής; Να το κάνουμε πιο απλό. Η Νέα Δημοκρατία συμμετέχει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Ξέρει κανείς σας τι πρεσβεύει το ΕΛΚ για το μέλλον της Ευρώπης; Αμφιβάλλω. Διότι δεν κάθισε κάποιος από τη Νέα Δημοκρατία να μας εξηγήσει. Το αυτό συμβαίνει και με τα υπόλοιπα κόμματα. Ενδεχομένως, δε, οι περισσότεροι από τους υποψηφίους να μη γνωρίζουν τι πρεσβεύουν οι ευρωομάδες.

Ετσι, λοιπόν, ψηφίζουμε για την Ευρώπη χωρίς να λέμε κουβέντα για το μέλλον και την προοπτική της. Εντάξει, συζητάμε το Μεταναστευτικό επειδή αυτό προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία, λέμε και κάτι για το στεγαστικό πρόβλημα. Μετά κλείνουμε τα παράθυρα και συζητάμε για τα δικά μας, τα εσωτερικά, για το αν θα απειληθεί η σταθερότητα του Μητσοτάκη ή ο Κασσελάκης θα πάει για την ανατροπή.

Υπό αυτές τις συνθήκες η αποχή δεν είναι παράλογη ως εκλογική συμπεριφορά. Είναι αρκετοί εκείνοι που δεν θα πάνε να ψηφίσουν, όχι από αδιαφορία, αλλά επειδή αισθάνονται ότι δεν θέλουν να εμπλακούν στην πολιτική κουβέντα αυτήν την περίοδο. Και μάλιστα η αποχή έχει σαφές πολιτικό στίγμα. Δεν δηλώνει αδιαφορία, αλλά ενδελεχή διερεύνηση της κατάστασης με ταυτόχρονη απόρριψη όλων των επιλογών. Σκεφτείτε το και έτσι. Ψηφίζουμε για την Ευρώπη χωρίς να συζητάμε για αυτήν. Συνεπώς ψηφίζουμε για τα εσωτερικά, χωρίς να υπάρχει διακύβευμα. Λογικό να βαριέται ο κόσμος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News