Oτι η απλή αναλογική θα είναι καταστροφικό εκλογικό σύστημα για την χώρα είναι πέραν πάσης συζήτησης. Και μόνο η σκέψη ότι στην θέση της κυβέρνησης Μητσοτάκη που ξεκίνησε σαν να της είχαν βάλει νέφτι, θα είχαμε διαπραγματεύσεις εβδομάδων του Κυριάκου με την Φώφη και τον Βελόπουλο για να καταλήξουν (αν και εφόσον) σ’ έναν δεξιο-κενρο-ακροδεξιό κυβερνητικό Κουασιμόδο, σε κάνει αυτομάτως συνήγορο του συστήματος που κατέβασε ο Θεοδωρικάκος.

Αλλά στο σύστημα Θεοδωρικάκου προκύπτει ένα θέμα. Το μέγεθος του μπόνους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει διόλου σ’ αυτή την κουβέντα (αγνοώντας πλήρως την έννοια της κυβερνησιμότητας της χώρας), το Κίνημα Αλλαγής όμως διατυπώνει κάποιες αξιοπρόσεκτες αντιρρήσεις. «Είπαμε να δίνετε ένα μπόνους, αλλά όχι και το ένα έκτο των εδρών της Βουλής. Αυτό είναι παραχάραξη της λαϊκής βούλησης», λέει. Ως πρώτο άκουσμα, μοιάζει λογικό. Η πρόταση της Φώφης για τριάντα πέντε έδρες μπόνους, και την κυβερνησιμότητα λαμβάνει υπόψη αλλά και την αναλογικότητα σέβεται κατά το δυνατόν.

Για να κάνουμε όμως μια στάση στην σκέψη μας. Η κυβερνησιμότητα δίχως την αναλογικότητα, έχει νόημα; Ασφαλώς έχει. Η χώρα κυβερνάται, αλλά εν μέσω ερωτημάτων για την δημοκρατική και ηθική νομιμοποίηση της κυβέρνησης της. Η αναλογικότητα δίχως κυβερνησιμότητα, έχει; Καμία. Οι πολίτες εκλέγουν αντιπροσώπους με την δικαιότερη αναλογία εκλογέων και εκλεγομένων δίχως αποκλεισμούς, μόνο που οι αντιπρόσωποι αυτοί αδυνατούν να κάνουν κάτι καλό για τους εκλογείς τους και για τον τόπο τους. Αφού δεν μπορούν να κυβερνήσουν, η (δημοκρατικότατη) εκλογή τους ισοδυναμεί με αέρα κοπανιστό. Την χαίρονται κι έπειτα πάνε για την επόμενη εκλογή.

Κι έπειτα υπάρχει ολίγη, μέτρια ή επαρκής αναλογικότητα; Οχι, όπως δεν υπάρχει και ολίγον ή μέτρια έγκυος γυναίκα. Με ποια λογική το μπόνους του ενός έκτου των εδρών (που προτείνει η ΝΔ) είναι παραχάραξη της λαϊκής βούλησης, αλλά το μπόνους του ενός ογδόου (που προτείνει το Κίνημα Αλλαγής) είναι δημοκρατικό; Θα πείτε πως είναι «πιο δημοκρατικό», όμως εδώ ξαναρχόμαστε στην έγκυο κυρία. Όπως δεν υπάρχει «ολίγον έγκυος», επίσης δεν υπάρχει και «πιο έγκυος». Είτε είναι, είτε δεν είναι γκαστρωμένη.

Παραλλήλως, οι θιασώτες της πλέριας αναλογικότητας θα ‘πρεπε να κοιτάξουν λίγο και στα υπόγεια του εκλογικού συστήματος, όχι μόνο στα ρετιρέ του. Κανονικά, αφού έχουμε τριακόσιους βουλευτές, κάθε 1% του εκλογικού σώματος εκλέγει τρεις, δηλαδή κάθε 0,33% εκλέγει έναν. Γιατί όμως όλα τα κόμματα αποδέχονται το σκαλοπάτι εισόδου στην Βουλή; Εδώ δεν καταπατάται βάναυσα η αρχή της αναλογικότητας; «Για να μην εκλέγεται το κάθε ψώνιο ή ο κάθε ζαπλουτίδης που μπορεί να κινητοποιήσει μια μικρότατη ομάδα του γενικού πληθυσμού προς όφελος του» λένε. Εντάξει, αλλά τότε εισάγουμε και νέα εξαίρεση στην αρχή της αναλογικότητας. Αυτήν ανάμεσα στους κανονικούς πολίτες και στα ψώνια ή του ζαπλουτίδηδες.

Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορώ, τίποτα αθώο δεν υπάρχει στην στάση κανενός από τα κόμματα σε σχέση με τον εκλογικό νόμο. Η ΝΔ, πιστεύοντας ότι θα είναι πρώτη στις εκλογές, προτείνει έναν νόμο που θα της δώσει αυτοδυναμία δίχως να μπαίνουν άλλοι στα πόδια της. Το Κίνημα Αλλαγής, πιστεύοντας ότι θα κινηθεί στα ίδια πάνω-κάτω ποσοστά, προτείνει έναν νόμο που θα κρατά τον πρώτο κάτω από το 151 και θα κάνει το τρίτο κόμμα ρυθμιστή των κυβερνητικών εξελίξεων. Και ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει έναν νόμο που θα δίνει στον δεύτερο την δυνατότητα να κυβερνήσει ερήμην του πρώτου, μέσω μιας κυβέρνησης συνεργασίας των μικρών. Μα είναι τόσο φανερά όλα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News