Από την ημέρα του ανασχηματισμού και έπειτα φαίνεται ότι εκδηλώνεται ένα πολιτικό σύνδρομο που μπορεί να έχει δυσάρεστη εξέλιξη, αν δεν προσεχθεί εγκαίρως. Ο Πρωθυπουργός επισκέπτεται υπουργεία, συμμετέχει σε συσκέψεις, γίνονται ανακοινώσεις, αυξάνεται ο κατώτατος μισθός, δημοσιεύονται εξηγήσεις και παραδείγματα – και όμως: δεν «περνάει» σχεδόν τίποτε.

Αντιθέτως, περισσότερα πολιτικά αποτελέσματα παράγουν τα ενδοκυβερνητικά παρατράγουδα, όπως φάνηκε με τις αυξήσεις στο μισθολόγιο των ενστόλων. Αυτό που φανερώθηκε ήταν ένας υπουργός να κτίζει ηγετικό προφίλ, άλλοι να παίζουν ατομικό παιχνίδι και να απευθύνονται στην εκλογική τους πελατεία, πλειοδοτώντας υπέρ άλλων δικαιούχων, ενώ ομάδες βουλευτών άρχισαν το αντάρτικο (με τα νεροπίστολα), αφού η μοίρα τούς αδίκησε, η συναστρία ήταν κακή και δεν έγιναν υπουργοί.

Κυβερνητικά στελέχη σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις παραδέχονται: η κυβέρνηση αυτήν την περίοδο αρμενίζει δίχως πυξίδα, η δράση της είναι αποσπασματική, με ασύμμετρη έμφαση στην επικοινωνία και –εν τέλει– με πενιχρά αποτελέσματα.

Με λίγα λόγια, στο μισό της δεύτερης κυβερνητικής θητείας απαιτείται ένας συνολικός αναστοχασμός και στρατηγικός επανασχεδιασμός.

Αν ανατρέξει κάποιος στην προεκλογική περίοδο του 2023 και στις πρώτες μετεκλογικές δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, η προτεραιότητα για τη δεύτερη τετραετία ήταν η σύγκρουση με το βαθύ κράτος. Αποδεικνύεται ότι ο στόχος ήταν υπερβολικά φιλόδοξος και όποιος τα ακούει αυτά σήμερα, στην καλύτερη περίπτωση σκάει ένα πικρό χαμόγελο. Αρκεί να δει κάποιος τον ΟΣΕ και τις πολεοδομίες ως «φωτογραφίες» του βαθέος κράτους, γιατί αυτό είναι. Δεν θα ήταν ανακριβής η διαπίστωση ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν συγκρούστηκε με αυτό, αντιθέτως έγινε όμηρός του.

Βασίμως μπορεί να υποθέσει κανείς ότι σήμερα ούτε πρόθεση για τέτοιες συγκρούσεις υπάρχει, ούτε και δυνατότητα. Και θα μπορούσε να υπάρξει μια ευρεία συμφωνία ότι καλό θα είναι απλώς να τίθενται πιο ρεαλιστικοί στόχοι, αρκεί να επιτυγχάνονται.

Με άλλα λόγια, αφού παρατηρείται αυτή η κόπωση της κυβέρνησης και η αδυναμία της να αναλάβει δυναμικές πρωτοβουλίες που θα αναλογούσαν στην πολιτική της κυριαρχία (έστω και με την εύλογη φθορά), ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό του.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να θέσει σαφείς πολιτικούς και οικονομικούς στόχους, να εμπνεύσει στον βαθμό του εφικτού τους πολίτες και να δείξει τι ακριβώς είναι αυτό που οραματίζεται για τη χώρα. Στην ουσία διαπιστώνεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ομάδα που τον περιβάλλει δεν κατόρθωσαν μετά την ευρεία νίκη του 2023 να περιγράψουν ένα πολιτικό όραμα, έστω ένα πρόταγμα, στο πλαίσιο της ομαλότητας και της κανονικότητας. Αυτό λείπει, αυτό πρέπει και να επινοηθεί.

Δεν χρειάζεται κανένας μεγαλοϊδεατισμός· άλλωστε τέτοιες πολιτικές φιλοδοξίες τις περισσότερες φορές έχουν μοιραία κατάληξη. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα στοιχειώδες σχέδιο, υλοποιήσιμο και ρεαλιστικό, που θα έχει όσο το δυνατόν συντομότερα ορατά αποτελέσματα.

Κακά τα ψέματα, το πεδίο στο οποίο κρίνονται σχεδόν όλα είναι η οικονομία. Και εκεί απαιτείται ένας απεγκλωβισμός από διάφορες εμμονές, όπως είναι το κυνήγι μέχρι εξοντώσεως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ή η λατρεία του real estate, σε βάρος μιας σειράς άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να μοιράσει χρήμα, αφού εκλογές δίχως παροχές μοιάζουν με σχοινοβασία δίχως προστατευτικό δίχτυ. Το θέμα είναι οι όποιες παροχές να έχουν και παραγωγικό χαρακτήρα. Εχει άλλωστε φανεί ότι από την πανδημία και έπειτα τα διάφορα επιδόματα προκάλεσαν σε μεγάλο βαθμό στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας, όπου πλέον υπάρχει έλλειψη προσωπικού και εργατικών χεριών.

Θα ήταν μάταιο να αναμένει κανείς σήμερα γενναίες μεταρρυθμίσεις από την κυβέρνηση, ειδικά αν αυτές προϋποθέτουν και συγκρούσεις με κοινωνικές ομάδες. Τίποτα τέτοιο δεν θα συμβεί.

Δεν είναι όμως και παράδοξο να υπάρχουν κάποιες μετρημένες, και όχι αβάσιμες, προσδοκίες για άλλου είδους παρεμβάσεις, οι οποίες υπό προϋποθέσεις θα είχαν και  μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα.

Μια τέτοια παρέμβαση θα είναι, σαφώς, οι φοροελαφρύνσεις, που έχουν προαναγγελθεί και μένει να ανακοινωθούν. Το ζήτημα είναι ότι θα πρέπει να ενταχθούν στον άμεσο, κεντρικό κυβερνητικό σχεδιασμό και όχι να κρατιούνται σε ένα συρτάρι μέχρι τη ΔΕΘ του φθινοπώρου.

Εν ολίγοις, έπειτα από δύο χρόνια αποτυχημένων συνταγών, η «κουζίνα» του Μαξίμου θα πρέπει να αρχίσει άμεσα να σερβίρει το κυρίως πιάτο· τα ορεκτικά είναι εντελώς αδιάφορα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News