Από την ώρα που ο Νίκος Ανδρουλάκης δήλωσε ότι θα θέσει εαυτόν σε αξιολόγηση μετά τις εκλογές, όλοι αναρωτιούνται τι μπορεί να έχει κατά νου. Ποιος ακριβώς θα τον αξιολογήσει, πώς και πότε ακριβώς. Αξιολόγηση κάθε πολιτικού γίνεται ούτως ή άλλως από τον λαό στις εκλογές, οπότε – θεωρητικά τουλάχιστον – το εκλογικό αποτέλεσμα συνιστά παράγοντα εξελίξεων. Στα αστικά κόμματα είναι παράδοση όταν χάνεις να φεύγεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτή η παράδοση αποτελεί και την πιο σωστή πρακτική.

Σε ένα κόμμα, όμως, όπως είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, το τι ακριβώς συνιστά νίκη και τι ήττα είναι σχετικό και όχι απόλυτο. Ο ίδιος ο κ. Ανδρουλάκης έχει θέσει ουσιαστικά τον πήχη της επιτυχίας σε ένα «ισχυρό διψήφιο ποσοστό» (δυο έννοιες εκ των οποίων η μια είναι σχετική -το «ισχυρό» και η άλλη απόλυτη- το «διψήφιο»). Τον δε πήχη της αποτυχίας τον έχει επίσης θέσει εκ των προτέρων, ισχυριζόμενος ότι εάν το ποσοστό του είναι μονοψήφιο, αυτό θα σημαίνει ότι ο λαός έταξε το ΠΑΣΟΚ σε ρόλο αντιπολιτευτικό και όχι σε ρόλο κυβερνητικό.

Το γιατί με 9, 9% πρέπει να κάνεις αντιπολίτευση ενώ με 10,1% πρέπει να κυβερνήσεις δεν το ορίζει βέβαια κάποιος νόμος, ούτε καν κάποιο άγραφο εθιμικό δίκαιο στην πολιτική ζωή του τόπου. Το ορίζει, όμως, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, δίνοντας έτσι κι ένα κριτήριο αξιολόγησής του την επόμενη των εκλογών, από το ίδιο το κόμμα και τους ψηφοφόρους του.

Μια και μπήκε, όμως, η «αξιολόγηση» στην πολιτική συζήτηση, ας κάνουμε μερικές χρήσιμες επισημάνσεις:

Πρώτον, ο Ανδρουλάκης διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να αξιολογηθεί μετεκλογικά, ενώ ο ίδιος έχει αξιολογήσει τους αντιπάλους του – Μητσοτάκη και Τσίπρα – προεκλογικά, λέγοντας ότι δεν τους δέχεται ως πρωθυπουργούς σε συγκυβέρνηση, ακόμη κι αν πάρουν διπλάσιο ή τριπλάσιο ποσοστό από τον ίδιον! Γιατί; Επειδή έχουν ξανακυβερνήσει!

Δεύτερον, κατά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, το κριτήριο της αξιολόγησης ενός αρχηγού δεν είναι η θέση που καταλαμβάνει το κόμμα του (πρώτο, δεύτερο, τρίτο κλπ) αλλά η αποδοχή του από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίοι έχουν λάβει μεν χαμηλότερο ποσοστό αλλά είναι απαραίτητοι για το σχηματισμό κυβέρνησης. Άρα μπορούν να επιβάλουν πρόσωπα και πράγματα!

Τρίτον, το σενάριο του σχηματισμού κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον «Άγνωστο Χ» —το οποίο υποστηρίζει ο κ. Ανδρουλάκης— προϋποθέτει τη συμφωνία του με τουλάχιστον τον ένα —ή και τους δύο— πολιτικούς του αντιπάλους τους οποίους όμως ο ίδιος δεν αποδέχεται γιατί τους θεωρεί «αποτυχημένους». Πώς, λοιπόν, θα δεχθεί να καθορίζει από κοινού, είτε με τον Μητσοτάκη, είτε με τον Τσίπρα, το μέλλον της χώρας, συμφωνώντας και εφαρμόζοντας ένα κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα; Ή μήπως εκτός από την αξίωσή του να μην είναι πρωθυπουργοί αξιώσει να μην είναι καν αρχηγοί των κομμάτων τους — της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ;

Τέταρτο, εάν ο Ανδρουλάκης αξιολογεί ως ηττημένους και αποτυχημένους τους αρχηγούς των δυο μεγαλύτερων κομμάτων, για ποιο λόγο να μην τον αξιολογήσουν και εκείνοι ως αποτυχημένο, αφού το δικό του κόμμα θα έχει πολύ μικρότερο ποσοστό από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Εάν, δηλαδή, όταν θέσει – μετεκλογικά – εαυτόν σε αξιολόγηση – τον θεωρήσουν και αυτοί ηττημένο και αποτυχημένο και δεν θελήσουν να μάθουν καν ποιον «Άγνωστο Χ» έχει κατά νου για τη θέση του πρωθυπουργού, τότε τι μπορεί να γίνει;

Προφανώς θα πάνε όλοι μαζί για δεύτερη -και μάλλον… τελική – αξιολόγηση από τον κυρίαρχο λαό!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News