Η μεγάλη στιγμή του Γιάννη Διακογιάννη ήρθε με το Μουντιάλ του 1970. Ηταν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που προβαλλόταν στην Ελλάδα – όταν η γειτονιά μαζευόταν στα λίγα σπίτια που είχαν τηλεόραση και οι περαστικοί στεκόντουσαν στις βιτρίνες για να δουν τα ματς που μεταδίδονταν από το Μεξικό. Ενα από τα μεγαλύτερα Παγκόσμια Κύπελλα μεταδιδόταν από τον κορυφαίο έλληνα σπορτκάστερ.

Και θα ήταν αδικία να πει κάποιος ότι αυτό που καθιέρωσε τον Γιάννη Διακογιάννη ήταν οι γνώσεις. Φυσικά έπαιξαν ρόλο. Σε μια εποχή που οι περισσότεροι έλληνες σπορτκάστερ, αν χρειαζόταν να κάνουν σπικάζ θα αναφέρονταν στους παίκτες με τον αριθμό της φανέλας, ο Διακογιάννης όχι μόνο μπορούσε να πει το όνομα του παίκτη, αλλά και την ομάδα στην οποία έπαιζε. Ενίοτε και με κάποιες λεπτομέρειες όπως «… ο αδελφός του είναι οδοντίατρος στη Λίμα του Περού», που άφηναν τον τηλεθεατή με ανοιχτό το στόμα.

Χωρίς όμως να τον προσβάλλει. Ο Γιάννης Διακογιάννης δεν θα ήταν παρά ένας «φωτεινός παντογνώστης» εάν οι γνώσεις του δεν συνοδεύονταν από μια μαγική εκφορά. «Στην Ουρουγουάη πρέπει να παραδεχτούμε ότι έλειψε ο Φορλάν. Ναι, για τον Πάμπλο μιλάω. Τον γαμπρό του Χουάν Γκοράτσο». Τα προηγούμενα όχι με τον πομπώδη τόνο ενός αθλητικού συντάκτη που κάνει επίδειξη των γνώσεών του, αλλά με την άνεση κάποιου που μιλάει με φίλους του σε καφέ του Κολωνακίου. Ο ιδιαίτερος τόνος της φωνής. Ιδιαίτερα όταν τα ονόματα των παικτών ήταν γαλλικά. Ο Ζανό, όπως ήταν γνωστός στη δημοσιογραφική πιάτσα, μπορούσε να μιλάει για τον Πιαντονί, τον Φοντέν και τον Κοπά και μόνο από την προφορά οι παίκτες να παίρνουν μυθικές διαστάσεις.

Κάθε μεγάλος κρατάει ένα κομμάτι της καρδιάς του για τον εαυτό του. Με το ποδόσφαιρο ο Γιάννης Διακογιάννης απευθυνόταν στους πολλούς. Για τους λίγους και τον εαυτό του είχε τον στίβο. Οι προσωπικότητες, τα κατορθώματα των αθλητών στίβου και η ιστορία τους αποκτούσαν μυθική υπόσταση στις περιγραφές του Διακογιάννη. Και τέλος, η μουσική. Η Εντίθ Πιάφ και ο Φρανκ Σινάτρα, οι κρούνερ και οι ντίβες, ο χώρος της μουσικής για τον οποίο η μητέρα του προόριζε τον Διακογιάννη αν δεν τους σταματούσε η Κατοχή.

Η φωνή του Διακογιάννη ήταν τόσο συνδεδεμένη με το ποδόσφαιρο όσο η φωνή της Βέμπο με τον πόλεμο. Το αντιλήφθηκε ο  Λουκιανός Κηλαηδόνης στο «Αρχίζει το ματς», όταν μετά τη δικτατορία, την εποχή της έντονης πολιτικοποίησης, ομολογεί ότι το ποδόσφαιρο και η φωνή του Διακογιάννη συνεχίζει να αδειάζει τους δρόμους.

Την Τρίτη, ένα ματς που κράτησε 91 χρόνια έφτασε στο τέλος του. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, ο Γιάννης Διακογιάννης δεν είναι πια μαζί μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News