Ξέρετε γιατί αποφάσισα την τηλεοπτική μου έκθεση μέσω της «Κεραίας»; Πρωταρχικά για να διαδώσω την αναγκαιότητα και ευεργεσία της ανακουφιστικής φροντίδας (Palliative care) ως δικό μου συνειδησιακό «τάμα». Yστερα από ένα γράμμα που μου έστειλε μια αναγνώστρια με τίτλο «Στο τράνζιτ για τον κάτω κόσμο». Δηλαδή, μια ακόμα συνάνθρωπός μου που ερχόταν αντιμέτωπη με το αγωνιώδες βλέμμα του καρκινοπαθούς συζύγου της, που ανάμεσα σε κραυγές απόγνωσης ψέλλιζε «Κάνε κάτι!».

Η γιαγιά μου στον δικό της αγώνα το εξέφραζε «Βάλε μου, κοτούλα μου, δυο φτερά στην πλάτη για να φύγω». Οχι, η ανακουφιστική δεν είναι ευθανασία. Αστειεύεστε; Πού να φτάσουμε εμείς στην ευθανασία που κατέκτησε ακόμα και η καθολικού θρησκεύματος Πορτογαλία; Εμείς, ούτε καν ανακουφιστική! Δηλαδή, το να αναλαμβάνει μια διεπιστημονική ομάδα πολλών ειδικοτήτων της Ιατρικής (μέχρι και ψυχολόγους) να σου εξασφαλίσει το «Χωρίς πόνο και φόβο» που δικαιούται ο άνθρωπος είτε για χρόνιες νόσους, όπως π.χ. σκλήρυνση κατά πλάκας, είτε για αξιοπρεπή αναχώρηση: «Ανεπαίσχυντα ειρηνικά τα τέλη μας» στο τελευταίο πολύτιμο μίλι της ζωής μας.

Για να το αντιληφθείτε απολύτως, αναγνώστες μου, υπάρχει μια τραγική στιγμή για πολλούς ασθενείς που δεν γίνονται δεκτοί ούτε στα νοσοκομεία, γιατί όντως δεν έχουν να τους προσφέρουν τίποτα επιπλέον ως υπηρεσίες, αλλά ούτε και «το σπίτι» τους, γιατί δεν έχει ούτε την κατάρτισή, ούτε την φαρμακευτική αγωγή να βοηθήσει. «Κάνε κάτι!». Τι; Πεθαίνουν μέσα σε ασθενοφόρα με πόνο και αγωνία σε ένα ατέρμονο πινγκ πονγκ, ενώ όλοι μας θέλουμε να φύγουμε σπίτι μας, γαλήνιοι, δίπλα στους ανθρώπους μας. Αυτό είναι η επιτομή του πολιτισμού. Και υπάρχει τρόπος! Και μπορεί να γίνει!

Στο «διά ταύτα»: υπουργός Υγείας Κικίλιας. Είχε επικοινωνήσει μαζί μου μετά το σχετικό άρθρο μου με παράλληλη προβολή του επεισοδίου της τηλεοπτικής «Κεραίας» μου (να είναι καλά η ΕΡΤ). Θυμάμαι ότι είχε σπεύσει να με ενημερώσει ότι είναι ένας αυτοδημιούργητος (όλοι στην Ελλάδα!) και επί του θέματος ότι όλα είναι έτοιμα για να γίνει πράξη η Ανακουφιστική Φροντίδα. Ακολούθως μετατέθηκε υπουργός Τουρισμού.

Υπουργός Πλεύρης: Κατέθεσε προς το τέλος της θητείας του νομοσχέδιο αλλά επέλεξε τον αργό, γραφειοκρατικό και όχι πάντα σίγουρο δρόμο πραγματοποίησης του σκοπού. Ζήσε, Μάη μου! Μέχρι και την υπογραφή Προεδρικού Διατάγματος για τις προδιαγραφές να υπολογίζουμε κατ’ ελάχιστον πέντε χρονάκια; Χρόνια υπάρχουν! Χρόνια υπάρχουν; Ουσιαστικά κατέθεσε μια «δημιουργικά» βολική ασάφεια.

Εχουμε αντίληψη του πόσοι, αυτή την στιγμή που μιλάμε, υποφέρουν, φτύνουν αίμα αναξιοπρέπειας, ψελλίζουν «Κάνε κάτι!»; Αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας «Γαλιλαία» που ιδρύθηκε το 2010 (13 χρόνια πριν!) από τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο που προσφέρει υπηρεσίες και λαμβάνει δωρεές, αν και επί της ουσίας παρανομεί, αφού δεν έχει άδεια λειτουργίας; Κλείνουμε τα μάτια; It’s ΟK;

Υπουργός Χρυσοχοΐδης: Τίποτα ακόμα περί ανακουφιστικής. Πώς λοιπόν να πιστέψω ότι θα είναι καταπάνω στην επιτροπή που συστήθηκε για να γίνουν όλα άμεσα; Πέντε χρόνια κυβέρνηση, εναλλαγές υπουργών και είμαστε ακόμα στο «κάποτε». Συχνά μπαίνει ο διάολος μέσα μου να θέλω να «υποψιάσω» κάθε υπουργό ότι δεν υπάρχει συμβόλαιο με τον Θεό που να εξασφαλίζει ήσυχους θανάτους στους έχοντες υπουργική εξουσία συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό και τους σημαντικούς τους. Ημείς πάντως δεν έχουμε. 

Και πάμε στο επόμενο δικό μου «τάμα». Τη δωρεά οργάνων. Τελευταία στην Ευρώπη η χώρα μας στη δωρεά οργάνων. Κάτι που επηρεάζει βέβαια και τις μεταμοσχεύσεις. Οταν στην Ελλάδα πραγματοποιούνται 105 μεταμοσχεύσεις τον χρόνο, στην Πορτογαλία πραγματοποιούνται 850. Αναμονή για μεταμόσχευση νεφρού στη χώρα μας οκτώ χρόνια… αν καταφέρεις να επιζήσεις, ενώ στην Ισπανία 6-8 μήνες.

«Γιατί να τα τρώνε τα σκουλήκια;» αναρωτήθηκε μια μάνα πολυδότη (6 όργανα). Αξιότιμη, λατρεμένη μου Μαρίνα Καλασούντα. «Ηθελα να τον κρατήσω ζωντανό. Με τον τρόπο της δωρεάς οργάνων είναι σε επτά ζωές» είπε η αξιότιμη, λατρεμένη μου Βούλα Κολιοπούλου. Ο Ντίνος τους έσωσε επτά ζωές!

«Φανταστείτε, κυρία Βιτάλη, πόσους θα είχαμε πάρει στον λαιμό μας» με καθήλωσε. Στο μέγιστο του δράματος, στο δράμα των δραμάτων, στον θάνατο του παιδιού τους, σκέφτηκαν τον συνάνθρωπο που είχε ανάγκη οργάνων. Υπάρχει λύση; Απλούστατη. Ο,τι και στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο. Ολοι εν δυνάμει δότες! Εκτός και αν δηλώσουμε το αντίθετο. Αρα, αυτομάτως επισπεύδεται κάθε διαδικασία. Με τον μικρό πληθυσμό μας λύνουμε το πρόβλημα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Η πιο ιερή «ανακύκλωση».

Ελεος! Γράφω και φουντώνει μέσα μου θυμός. Ξέρετε τι μας λείπει; Οι εμμονικά αφοσιωμένοι σε έναν σκοπό που να έχουν «τάμα» συνείδησης να ολοκληρωθεί κάτι. Ολοι μοιάζει να παίζουν καθυστερήσεις κουτσουλώντας από «ολίγον» για ένα σωρό άλυτα που παραμένουν εις το διηνεκές άλυτα. Ενα δαιδαλώδες σύστημα που ευνοεί μόνο θεατρικές καθυστερήσεις μπαλαδόρων για όλα.  

ΥΓ. 1. Με πάθος σας προτρέπω να παρακολουθήσετε στην ERTFLIX τα επεισόδια της «Κεραίας» μου «Δωρεά Οργάνων» και «Ανακουφιστική». Μόνο ενημερωμένοι μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι συνάνθρωποι. Μόνο ενημερωμένοι μπορούμε να διεκδικούμε ως πολίτες αυτά που δικαιούμαστε. (Θαρρείτε αυτό που με έκοπτε στα 62 μου χρόνια ήταν να είμαι αναγνωρίσιμη;)  

ΥΓ. 2 Το καλό παράδειγμα: Το Πρόγραμμα Φώφη Γεννηματά για δωρεάν προληπτικές εξετάσεις για καρκίνο του μαστού ολοκληρώθηκε –και μάλιστα πλέον επεκτείνεται σε μικρότερες ηλικίες– από την αφοσιωμένη στον σκοπό Ειρήνη Αγαπηδάκη, αναπληρώτρια υπουργό Υγείας. 300.000 γυναίκες μέχρι στιγμής αξιώθηκαν μαστογραφίες και εντοπίστηκαν εγκαίρως ευρήματα σε 15.000 γυναίκες που πλέον έχουν πιθανότητες νίκης. Το μήνυμα υπενθύμισης που λαμβάνουμε στο κινητό μας επί της ουσίας μας λέει: «Υπάρχει κράτος και φροντίζει τον πολίτη». Μακάρι το ίδιο να αξιωθούμε για κάθε τι που αναφέρω.    

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News