Οταν η βία σε σημαδεύει κατάστηθα, ποιος έχει μυαλό να δει τη βία που «οργανώνεται» υπογείως; Αυτές τις ημέρες καταναλώνουμε ωμή βία με τη σέσουλα. Εκπαιδευόμαστε σε όλο και υψηλότερες δόσεις, έτσι ώστε όταν, για παράδειγμα, ακούσουμε ότι «ένας παιδεραστής βίασε ένα παιδί» να ενδο… μετρηθούμε «Εντάξει! Εχουμε ακούσει και χειρότερα. Και να το βιάζει και να το εκδίδει κιόλας… Σε 250 μάλιστα!» ή ότι «Εχουμε ζήσει παιδεραστή να βιάζει τετράχρονο, ενώ η μάνα του παιδεραστή, που εργαζόταν ως νταντά του τετράχρονου, παρακολουθούσε, άρα και εμψύχωνε τον παιδεραστή γιο της».

Η παιδεραστία μας περπατάει στα αδιανόητα, ενώ, αντίστοιχα, προσέξτε το αυτό, χτίζει, τροφοδοτεί ηδονή και ιδέες σε εγκληματικά ανώμαλους, τους ανοίγει το πεδίο. Τα ισόβια να είναι ισόβια: δεν είναι κοινωνική απαίτηση που θα αναχαιτίσει το ακραία σιχαμένο πάθος υπανθρώπων, όταν η σιχαμένη καύλα τους χτυπάει κόκκινο, αλλά θα περιφρουρήσει την κοινωνία από υπανθρώπους που δεν δύνανται να εκλάβουν τον πολιτισμό ως πολιτισμό. Και η όποια θεραπεία τους προσφερθεί –και επιβάλλεται– πρέπει να είναι απολύτως άσχετη με την τιμωρία που πρέπει να τους αντιστοιχεί. Ενώ λοιπόν συμβαίνουν αυτά, ποιος να δώσει σημασία σε άλλα εγκληματικά; 

«Η 19χρονη ικανοποίησε μια φαντασίωσή της». Τι φαντασίωση; Να συνουσιαστεί (κατά τον δικηγόρο υπεράσπισης των αστυνόμων ΑλέξηΚούγια), να βιαστεί (κατά την ίδια) στο Τμήμα Ομονοίας από δύο αστυνόμους της ομάδας ΔΙΑΣ. Πολλά έχουμε ακούσει από δικηγόρους προκειμένου να υπερασπιστούν πελάτη τους, αλλά, πραγματικά, θα ήθελα να γνωρίζω, αυτοί οι δύο μαντράχαλοι πώς καταδέχονται τέτοιου είδους υπερασπιστική γραμμή; Και αν καταδέχονται να παρουσιάζονται ως αμούστακα, έρμα προβατάκια επί σφαγή μιας 19χρονης που τα παρέσυρε για να ικανοποιήσει μια φαντασίωσή της… Αυτοί οι δύο, τι ακριβώς ικανοποίησαν; Είναι ο ρόλος τους να εκπληρώνουν σεξουαλικές φαντασιώσεις;

Και αν η δική μου φαντασίωση είναι να τους δω μπαλαρίνες με πουέντ, να χορεύουν τη Λίμνη των Κύκνων και στο φινάλε να συνουσιάζονται μεταξύ τους; Θα μου εκπληρώσουν τη φαντασίωση; Δέχονται και παραγγελιές φαντασιώσεων, όπως τα τζουκ μποξ τραγούδια; Πάντα η ίδια και η ίδια ιστορία ανά τους αιώνες. Η γυναίκα να παρασύρει, η γυναίκα «που τα ήθελε ο κώλος της», η γυναίκα «που κούνησε την ουρά της»… «Γιατί δεν πετάχτηκε έξω; Γιατί δεν φώναξε βοήθεια;» αναρωτήθηκε η υπεράσπιση. Αναγνώστες μου, κάντε το εικόνα! Κορίτσι 19 ετών να βιάζεται από αστυνομικούς (κατά τον ισχυρισμό της) σε Αστυνομικό Τμήμα και να φωνάζει «Βοήθεια!». Από ποιους; «Βοήθεια, Αστυνομία»;.. Από τους αστυνομικούς σου;

Είμαστε σοβαροί; Κι αν έχουμε τόσες απαιτήσεις δράσης από ένα κορίτσι, γιατί δεν έχουμε αντίστοιχες απαιτήσεις ΜΗ «δράσης» από δυο μαντράχαλους που επενδύσαμε επάνω τους και τους πληρώσαμε ως κοινωνία τις σπουδές τους και θα τους «φεσωθούμε» για όλη τους τη ζωή στο Σώμα, γιατί η απόλυση, όπως την εννοούμε στον ιδιωτικό τομέα, δεν υφίσταται στο Δημόσιο; (Τα είδαμε και με τη δικαστικό… Τι να πρωτοπρολάβω η έρμη χρονογράφος!)

Σκεφτείτε τι καταγράφεται στην κοινή γνώμη, σε κάθε απροστάτευτο ον που αναζητά ή θα αναζητήσει τη βοήθειά τους. Κάθε ον που απευθύνεται σε Λειτουργούς που τους καταγράφει ότι «πέφτουν» με ευκολία. Και αν «πέφτουν» σε ένα 19χρονο κορίτσι με τη μία, γιατί να μην πέσουν και σε μια εξαγορά; Αν, κατά Καρυωτάκη «Θάνατος είναι οι μαύρες κάργιες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια»… Η φράση «Ικανοποίησε μια φαντασίωσή της στο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας με δύο αστυνόμους» είναι ΒΙΑ, που πάει να τη σκαπουλάρει κάτω από το χαλί της ωμής βίας της παιδεραστίας που μας σημαδεύει κατάστηθα αυτές τις μέρες, και δικαίως δεν έχουμε μάτια και αφτιά για τίποτα άλλο.

Εμείς, η Ρέα, είμαστε εδώ γιατί συνειδησιακά δεν καταδεχόμαστε να τη σκαπουλάρουν τα «αμούστακα, αθώα παιδάκια»… Αστυνομικοί. Σίγουρα, αυτό είναι και απαίτηση των πολλών ενσυνείδητων του Σώματος, που παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα σε κάθε αποστολή, ενώ η σύζυγος και τα παιδιά τους δεν γνωρίζουν αν θα γυρίσουν στο σπίτι τους μετά τη βάρδια τους.       

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News