Κυρία μου, αν η φωνή μπορούσε να φτάσει ουρανό θα ήθελα να του φωνάξω: «Παλικάρι μου να χαίρεσαι τη μαμά σου!». Πώς αντέξατε κυρία μου; Επτά χρόνια. Τόσα θέλει η βραδυκίνητη δημοκρατία μας να αποδώσει δικαιοσύνη. Τόσα και για να χρονοτριβούν πολιτικάντες που ξεμύτισαν σήμερα. Και ‘σεις; Τόσα χρόνια, επτά, έπρεπε όρθια να τους αντιμετωπίζετε. Να τους ακούτε, να τους βλέπετε, να τους νοιώθετε έξω, δίπλα, την ανάσα τους, το περπάτημά τους, τη συνέχιση της ζωής τους. Πώς δεν έγινε θρύψαλα η καρδιά να σας προδώσει; Πώς στέκονταν οι φλέβες, το αίμα, τα νεύρα μέσα στο σώμα σας; Πώς παρήγαγε το μυαλό σκέψεις, ειρμό, λογική και μέτρο. Πώς πήγαιναν τα πόδια; Θηρίο. Ξεφύγατε από τα ανθρώπινα.

Κυρία μου. Για το μέχρι τώρα και το μέχρι αιώνια σας τιμώ. Για το από σήμερα το βράδυ, ακόμα πιο πολύ σας κλαίω. Μέχρι σήμερα, ένας ιερός σκοπός, ένας στόχος. Η καταδικαστική απόφαση. Επετεύχθη. Να τη ζήσετε μέχρι το μεδούλι. Άραγε στραγγίζει ο θυμός; Κι όταν στραγγίζει; Μένει μόνο ο πόνος; Πόνος καθαρός; Ξέρω ότι στ΄απόνερα πνίγεται ο άνθρωπος. Μα στην απώλεια παιδιού φτάνει ποτέ η ψυχή σε απόνερα;

«Παύλο τα κατάφερες» σας είδα μ’ ανοιχτά τα χέρια ψηλά να τον κοιτάτε. Σεις, αντί αυτού στη γη σαν ένα. Ομοούσιοι και αδιαίρετοι.

Αν η φωνή μπορούσε να φτάσει ουρανό «Παύλο να χαίρεσαι τη μάνα σου». Κοντά σε σας, νίκησε βροντοφωνάξαμε η Δημοκρατία και αυτομάτως, τι στυγνός αυτοματισμός, ξεπετάχτηκαν παιδιά να καίνε. «Οι γνωστοί μπαχαλάκηδες» τους ανήγγειλαν τα μέσα. «Εντάξει! Μερικούς κάδους μόνο κάψανε». Συνηθισμένα πράγματα. Βαρετά προβλέψιμα. Ξεχαρμανιάστε παιδάκια!

Νίκησε η Δημοκρατία; Τα χωράφια της ανοχής είναι τα πιο γόνιμα για φασιασταριών σπορά. Η ανοχή έστρωσε το χαλί για τη Χρυσή Αυγή. Ωστόσο Κυρία μου, αυτά είναι δουλειά της πολιτείας. Σεις, στο ακέραιο το καθήκον σας. Χρέος ψυχής σε ψυχή.

Με βαθιά εκτίμηση και σεβασμό. Ξεκουραστείτε. Μπορείτε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News