Oσο κατασκόπευσα συμπεριφορές και αντιδράσεις αντιλήφθηκα ότι τίποτα δεν φοβίζει περισσότερο τον σύγχρονο άνθρωπο από το «Τίποτα». Και είναι τόσο σαρκαστικά περίεργο… Ενα σωρό άνθρωποι, μια ζωή ονειρεύονται ένα «τίποτα». Συχνά το έχω ακούσει… «Πώς θα ήθελα να ξημερώσει μια μέρα που να μην κάνω τίποτα! Τίποτα!» υπερτονίζουν. Οι άνδρες, μάλιστα, έχουν μια άλλη έκφραση προσδιορισμού τού «τίποτα». «Να ξύνομαι», φαντασιώνονται. Και τώρα, τώρα που προέκυψε μπροστά μας ένα καταναγκαστικό «τίποτα», όλοι ξαφνικά αμήχανοι. Σχεδόν έντρομοι. Πώς αντιμετωπίζεις το τίποτα; Πώς πατάς φρένο, με τόση κεκτημένη ταχύτητα που έχεις αναπτύξει; Ή έστω, με τόση ταχύτητα, που μπορεί και να νομίζεις ότι έχεις αναπτύξει… Από την κεκτημένη σου αδράνεια.

Χαζεύω την αγωνιώδη ανάγκη και ένθερμη προσπάθεια των ενηλίκων να μεταδώσουν ο ένας στον άλλον ως ιερό δισκοπότηρο ιδέες για «δραστηριότητες», από το πρώτο δευτερόλεπτο υποψίας της πανδημίας. Ιδέες για τακτοποίηση σε ντουλάπες, συρτάρια, επισκέψεις σε μουσεία, όπερες, θεατρικές παραστάσεις, μαγειρικές. Πηλός ίσως; Πότε πρόλαβαν την ανία; Λες ακολουθούν κατά πόδας τα παιδιά τους. Που έχουν υποστεί στο πετσί τους, το σύνδρομο των σύγχρονου γονιού… «Δραστηριότητες». Και τα τρέχουν, και τα τρέχουν. Υπό τον φόβο ενός «τίποτα». Μην και, μην έχοντας τι να κάνουν, ξεπέσουν στα μυτερά νύχια του «τίποτα» και τα ξεσκίσει. Αλλά υπάρχει όντως «τίποτα», σε ένα τίποτα; Σας έπεισε ποτέ γυναίκα ότι δεν έχει «τίποτα» όταν απάντησε στο «τι έχεις;», με ένα «τίποτα»;

Το «τίποτα» στη δική μου γενιά κούμπωνε βασανιστικά με ένα «μην ακούσω κιχ!» των γονιών. Και χασμουριόντουσαν ώρες που δεν τσούλαγαν με τίποτα. Ενός καταναγκαστικού μεσημεριού, για παράδειγμα. Και ενώ στην αρχή δυσανασχετούσες, ασφυκτιούσες, βαριόσουν, τσαντιζόσουν… Πώς; Πώς ξεπρόβαλε ξαφνικά άσπρος καμβάς ο τοίχος, το ταβάνι… Χώρος, για ένα σωρό εσωτερικές «δραστηριότητες»…

Πόσα άγουρα ταλέντα δεν χρωστάνε στις ώρες «των τίποτα», την ύφανσή τους; Πόσες ενδιαφέρουσες βόλτες του νου σε μέρη απροσπέλαστα… Πόσες τολμηρές παραβιάσεις των STOP. Σκέψεις, ιδέες, τρύπες σε «τοίχους», ηδονικά να δεις πιο μέσα, πιο πέρα… Να τολμήσεις στόχους, όνειρα. Χωρίς καμία συστολής αυτοσυγκράτηση. Τι κρίμα… Τόσο πολύ που τρέμετε, που φοβάστε το «Τίποτα»! Τόσο που το απαξιώνετε… Τόσο που το υποτιμάτε… Και τι μικρόψυχο να στερείτε από τα παιδιά σας το δικαίωμα στο «τίποτα»…

Δεν θέλω να σας τρομάξω, συνταξιδιώτες μου, αλλά στο δωμάτιο του «Τίποτα», οι άνθρωποι μπορεί και να σκέφτονται… Ας αναγνωρίσουμε τις σκέψεις ως δραστηριότητα.

Ας μας επιτρέψουμε χρόνο να σκεφτούμε αυτό που μας συμβαίνει και τι στη ζωή μας φέρνει. Αν τρυφερεύουμε ή όχι. Αν χωράμε ο ένας τον άλλον στους κλειστούς μας χώρους. Αν γελάμε ακόμα με το ίδιο αστείο. Αν αντέχουμε όμορφα μαζί. Κι αυτά… δραστηριότητες. Σας φιλώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News