Η ιδρυτική διακήρυξη για το Κίνημα Δημοκρατίας, που διάβασε ο Στέφανος Κασσελάκης, είναι ένα καλογραμμένο κείμενο. Και η απόδοση του, από τον πολιτικό αρχηγό, ήταν εξαιρετική. Πράγματι, όπως μας είχε διαβεβαιώσει πριν από ένα χρόνο, μαθαίνει γρήγορα και τα ελληνικά του ήταν άρτια. Διότι δεν χρειάζεται, απλώς, να διαβάζεις αυτό που βλέπεις στις οθόνες, πρέπει να είναι και κτήμα σου.

Ωστόσο αυτά που μας είπε ο Κασσελάκης θα μπορούσαμε να τα ακούσουμε και από άλλους. Δεν παρουσίασε, δηλαδή, κάτι που θα σε κάνει να γυρίσεις στο διπλανό σου και να του πεις ένα «ουάου», αντίστοιχο με εκείνο του Βαρουφάκη στον Ντάισεμπλουμ. Η διακήρυξη περιέχει αυτονόητες κοινοτοπίες, πασπαλισμένες με λίγη ψηφιακή δημοκρατία και συμπερίληψη.

Και για να γίνω πιο σαφής. Οι αξίες του κόμματος είναι συμμετοχική δημοκρατία, επιχειρηματικότητα και  καινοτομία, πατριωτικός χαρακτήρας, ελληνική κινητικότητα, έξυπνο κράτος, κοινωνικό κράτος, ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, δικαίωμα στην εργασία, φορολογική δικαιοσύνη, κοινωνία της συμπερίληψης, ανεξαρτησία από τα συμφέροντα, ευρωπαϊκό όραμα,  κλιματική δικαιοσύνη, ενεργειακή δημοκρατία, προσβάσιμος πολιτισμός και ψηφιακή δημοκρατία. Μερικά από αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα ή βρίσκονται στη σφαίρα του ονειρικού, του ανέφικτου. Και αν αφαιρέσεις τη συμμετοχική δημοκρατία (δηλαδή;), τα ίδια μπορεί να σου έλεγε και ο Μητσοτάκης ή ο Ανδρουλάκης. Ωραία πράγματα, που τα ακούμε εδώ και χρόνια. Και ο Θεοδωράκης όταν έκανε το «Ποτάμι» τα ίδια είπε.

Ο Κασσελάκης έβαλε και από δίπλα την 3η του Σεπτέμβρη (την πρώτη, όχι του Ανδρέα, αν και κάποιοι πασόκοι μπορεί να τσιμπήσουν), τον Ελ. Βενιζέλο, τον Λαμπράκη, τον Γλέζο, το Πολυτεχνείο. Εδώ φεύγει ο Μητσοτάκης και αφήνουμε μόνο τον Ανδρουλάκη.

Με δυο λόγια, ακούσαμε μία καλογραμμένη έκθεση του αυτονόητου, την οποία δεν θα θυμάται κανένας σε μερικές ημέρες καθώς θα έρθει η πραγματική ζωή να σκονίζει το νέο γυαλιστερό κόμμα. Διότι, εντάξει, όλα αυτά είναι χρήσιμα ως περιτύλιγμα και για την οριοθέτηση στίγματος. Ομως για να φτιάξεις κόμμα, σε καιρούς σχετικής κανονικότητας, δεν αρκεί μία ωραία παρουσίαση. Χρειάζεσαι στελέχη, κοινωνικά ερείσματα, τοπικές οργανώσεις, λεφτά και μία καλή σχέση με αυτό που, μπροστά στις κάμερες, ονομάζεις «διαπλοκή». Με Τζάκρη, Πούλου, Μάλαμα και Καρανίκα δεν πήγε μακριά κανείς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News