Παρατηρώ την αλλόκοτη ιστορία του «καλαθιού του νοικοκυριού», όπως αποτυπώνεται στα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων. Ενα κατά 90% επικοινωνιακό τερτίπι και κατά μόλις 10% ανακουφιστικό στην πράξη μέτρο, που όμως παράγει υπερπολλαπλάσιο πολιτικό αποτέλεσμα υπέρ της κυβέρνησης. Σ’ ένα καυτό θέμα, όπως η αντιμετώπιση της ακρίβειας, που αδειάζει καθημερινά την τσέπη του Ελληνα, ο Μητσοτάκης θα έπρεπε λογικά να είναι είκοσι μονάδες πίσω από τον Τσίπρα. Κι όμως, είτε προηγείται του Αλέξη, είτε είναι ίσα βάρκα ίσα νερά.

Η έμπνευση του «καλαθιού» υπακούει σ’ έναν κλασικό νόμο επικοινωνίας, που όμως χρειάζεται κοινούς νους για να επιστρατευτεί. Ο οικονομικά ζορισμένος νοικοκύρης προτιμά μισή σακούλα τρόφιμα που θα του λύσουν το πρόβλημα της ημέρας, παρά ένα φανταχτερό τριήμερο συνέδριο επιφανών καθηγητάδων για τα αίτια της παγκόσμιας φτώχειας. Αυτό έκανε ο Αδωνης. Εξ ου και η έκπληξη κάθε τηλεοπτικού εκπομπάρχη, που βλέπει την τηλεθέασή του να εκτοξεύεται μόλις ο υπουργός Ανάπτυξης αρχίζει να αναφέρει προϊόντα και τιμές, σαν τον τελευταίο μπακάλη της γειτονιάς. Αυτό που ο διανοούμενος χλευάζει και ο αντιπολιτευόμενος λοιδορεί, καθηλώνει τη νοικοκυρά μπροστά στον δέκτη της.

Μα, ο Αδωνις είναι ακροδεξιός, θα πουν. Ναι, εντάξει, ας το δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης. Αλλά και ο Ντενγκ Χιάο Πινγκ που είχε πει το «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια», κομμουνιστής ήταν, όχι κανένας νεοφιλελεύθερος. Και τέλος πάντων, αυτό το μικρό σκέφτηκε ο Γεωργιάδης, αυτό έκανε. Παλεύει να πιάσει ένα ποντικάκι μέσα στα κοπάδια των αρουραίων που μας έρχονται από τις παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις. Οι απέναντί του εξοργισμένοι, τι σκέφτηκαν; Την «ακρίβεια Μητσοτάκη»; Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν ήταν ο Κυριάκος που εισέβαλε στην Ουκρανία, ούτε αυτός που έκλεισε τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου στις βορεινές στέπες, ούτε αυτός που επέβαλε το zero-Covid δόγμα στη Σαγκάη, διαλύοντας τα παγκόσμια δίκτυα παραγωγής και διανομής.

Ναι, φωνάζουν και για την αισχροκέρδεια που δήθεν αρνείται ο Μητσοτάκης να καταπολεμήσει (γιατί άραγε να μη θέλει να το κάνει;) και προτείνουν ελέγχους-ελέγχους-ελέγχους. Μόνο που η συφοριασμένη νοικοκυρά και ο εξοντωμένος νοικοκύρης ακούνε βερεσέ τα περί ελέγχων, διότι ξέρουν ότι πρακτικά είναι αδύνατο να τοποθετηθεί ένας Ζητάς μπροστά σε κάθε ράφι σούπερ-μάρκετ, είτε ο Μητσοτάκης κυβερνά είτε ο Τσίπρας. Αυτό, επίσης, δεν απαντά στην απορία πώς διάολο εμφανίστηκαν ξαφνικά οι κερδοσκόποι το 2021-22, ενώ ήταν είδος σε εξαφάνιση επί τέσσερις δεκαετίες που είχαμε ξεχάσει τι σημαίνει πληθωρισμός. Εκτός κι αν υπήρχαν αποτελεσματικοί έλεγχοι από το 1980 μέχρι πέρυσι, για να εμφανιστεί μετά ο Μητσοτάκης, να τους καταργήσει και να ξεφύγουν προς τα πάνω οι τιμές.

Το «καλάθι του νοικοκυριού» αποδίδει πολιτικά διότι, ανεξαρτήτως πρακτικού αποτελέσματος, είναι μια απόδειξη αγαθών προθέσεων απέναντι σε μια οικονομική θεομηνία. Οταν βρέχει καταρρακτωδώς, αυτός που θα βρει το σπίτι του πλημμυρισμένο θα εκτιμήσει περισσότερο τον πολιτικό που θα φορέσει γαλότσες και θα προσπαθήσει να τον ψευτοβοηθήσει, παρά τον άλλον που από το γραφείο του και φορώντας τα σκαρπίνια του θα βγάζει πύρινους λόγους για την κλιματική κρίση και τη χρόνια έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News