Στη χώρα που μια αεροσυνοδός της Ολυμπιακής έβγαινε συνταξιούχος στα 40 δεν είναι παράλογο ένας πολιτικός 50 ετών να αυτοανακηρύσσεται «Νέστορας» και να φτιάχνει Ινστιτούτο με το όνομά του. Με τον ΣΥΡΙΖΑ σε δημοσκοπικό 6% και τις δυνάμεις του κατακερματισμένες, ο Αλέξης Τσίπρας ένιωσε ασφαλής ότι μπορεί να επιστρέψει στην πολιτική ζωή στον ρόλο του σωτήρα.

Λιγότερο της Αριστεράς και περισσότερο της ΝΔ. Με την κυβέρνηση να έχει εσωτερικό αντίπαλο τον άνεργο διάβολο (που όλοι ξέρουμε τι κάνει όταν δεν έχει δουλειά) και την αναπαλαιωμένη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα ήταν πολύτιμη. Ιδιαίτερα όταν η τρικυμιώδης σχέση του με την αλήθεια παραμένει ίδια: με το να ανησυχεί ότι «διολισθαίνουμε στο περιθώριο της Ευρώπης», όταν ο ίδιος κόντεψε να θέσει την Ελλάδα εκτός ΕΕ και έμαθε να λέει το «Ναι» σε όλες τις επίσημες γλώσσες της Ενωσης για να ανατρέψει τα αποτελέσματα του «Οχι».

Η ομιλία του για το Ινστιτούτο Αλέξης Τσίπρας στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είχε τα γνωστά, κλασικά στοιχεία. Τα κουραστικά δανεικά κλισέ από το ΠΑΣΟΚ, όπως το «οι αριθμοί ευημερούν». Υπονοώντας ότι ο κόσμος πρέπει να αδιαφορεί για τους αριθμούς, όταν η εποχή που οι Ελληνες παρακολουθούσαν τα spreads όπως άλλοι λαοί τον καιρό είναι πρόσφατη. Και ότι οι Ελληνες θα πρέπει να ανησυχούν για «την πορεία φτωχοποίησης και απόκλισης με μια οικονομία που βασίζεται μόνο στον τουρισμό και το real estate», όταν το βαρύ χαρτί της οικονομίας της κυβέρνησής του ήταν το ΤΑΙΠΕΔ.

Το μέλλον της Ελλάδας δεν βρίσκεται στη σύγκρουση του «στρατηγικού, αναπτυξιακού κράτους απέναντι στο επιτελικό κράτος», μας είπε επίσης. Που μοιάζει λύση στο αδιέξοδο του λογογράφου να βρει κάποιον αντίπαλο απέναντι στο επιτελικό κράτος και να σκέφτηκε «βάλε δύο, το στρατηγικό και το αναπτυξιακό και ένα από τα δύο θα τα καταφέρει». Οπως και οι αναφορές για ανασυγκρότηση, όπως του Τρικούπη και του Βενιζέλου. Οι εμπειρίες από το πρόγραμμα της Ανασυκρότησης της Ελλάδας μετά τον πόλεμο και τον Εμφύλιο είναι πιο πρόσφατες, αλλά δεν βολεύει να αναφέρονται.

Κάθε πολιτικός έχει δικαίωμα στο όνειρο. Ενα πολιτικό ινστιτούτο μπορεί να μην είναι κάτι καινούργιο, αλλά η πιάτσα των επώνυμων ινστιτούτων δεν έχει γίνει τόσο πληθωριστική ώστε να έχει «Ινστιτούτο Πολιτικής Σκέψης Βασίλη Λεβέντη» ή «Εφαρμοσμένης Πολιτικής Αριθμολογίας Ευάγγελου Αντώναρου». Ο Τσίπρας έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Μόνο που οι καιροί έχουν αλλάξει και οι καμηλιέρηδες που περνάνε αδιάφοροι στα γαβγίσματα, έγιναν τα σκυλιά που αλυχτούν. Αλυχτούν για Ευρώπες που κινδυνεύουν από τα Δεξιά –αλλά, μια στιγμή, κάτι βλέπω να κουνιέται στα Αριστερά. Για «συγκρούσεις με τα μεγάλα συμφέροντα» –μόνο που στο προηγούμενο επεισόδιο τα μεγάλα συμφέροντα έδιναν το γιοτ τους για διακοπές ή μας τσιμπούσαν προστατευτικά το μαγουλάκι. Και για αγώνες «μιας κοινωνίας που έδωσε και δίνει μάχες στους δρόμους και μάλιστα πολλές από αυτές τις κερδίζει», όταν την περίοδο 2015-19 τα αστυνομικά πούλμαν έκλειναν την Ηρώδου του Αττικού –προφανώς όχι για να την αποκλείσουν «από την κοινωνία που έδινε μάχη στους δρόμους» αλλά για να προστατευτεί από τους πράκτορες της Δεξιάς, όπως έλεγαν και οι Ανατολικογερμανοί για το Τείχος του Βερολίνου.

Εχθρός του Τσίπρα δεν είναι η Δεξιά, ούτε το επιτελικό κράτος, αλλά το παρελθόν. Ο ρόλος του Νέστορα του πολιτικού ινστιτούτου είναι τόσο αληθινός όσο του επαναστάτη. Ρόλοι από το πλούσιο ρεπερτόριό του, στους οποίους καταφεύγει ο Τσίπρας όταν χρειάζεται να επανέλθει στην επικαιρότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News