Θα σπεύσουν να σου ευχηθούν στα social media. Θα σου βάλουν και emoji με καρδούλες και τούρτα. Μπορεί να στείλουν και εορταστικό gif.

Από τέτοια είναι πρώτοι.

Θα είναι οι πρώτοι που θα σχολιάσουν ανάρτηση, με ύφος ειδήμονα και δασκαλίστικο τόνο, έτσι, επειδή πιάστηκαν από μια λέξη. Επαρκής αφορμή για να αραδιάσουν το δικό τους λογύδριο. Το οποίο είναι και το ορθό, κατά την προσωπική τους άποψη. Ισως να είναι και ίδιο σε νόημα με το δικό σου περιεχόμενο, αλλά σάμπως κάθισαν να το διαβάσουν; Μια λέξη ήταν αρκετή. Τα υπόλοιπα περιττεύουν.

Οι ίδιοι θα ηθικολογήσουν, όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Αν μπορέσουν να κάνουν τη δουλίτσα «με το ρουσφετάκι» όμως, θα είναι ευχής έργον.

Καταδικάζουν τα κακώς κείμενα στην καθημερινότητα, στη δημόσια διοίκηση, στον κρατικό μηχανισμό. Ωστόσο, ούτε που το σκέφτονται να κάνουν κάτι γι’ αυτό. «Είσαι καλά; Που να μπλέκεις… ας το κάνει κανένας άλλος».

Διαμαρτύρονται ότι δεν έχουν χρόνο, αν και κάπως βρίσκουν αρκετό για να μάθουν τα κουτσομπολιά της σοουμπίζ, του διπλανού, του σογιού τους που δεν χωνεύουν. Ας είναι καλά οι «κλειδαρότρυπες» του Instagram.

Ως «λαϊκοί δικαστές», θα φροντίσουν να πάρουν θέση δημόσια, σε ζητήματα κυρίως κοινωνικής φύσεως. Εκεί που «τους παίρνει». Όταν κάποιος είναι σε θέση αδύναμη. Τότε θα τον πατήσουν κάτω. Είναι και αυτό μια τονωτική ένεση στη δική τους ταλαιπωρημένη υπόσταση. Ένας τρόπος να ξεθυμάνουν από την καταπίεση, τη δυσαρέσκεια, την ανέχεια;

Γιατί πώς αλλιώς να βγάλεις τόσο θυμό και τοξικότητα;

Τελευταία εκδήλωση, τα σχόλια για τη Μαρινέλλα, με αφορμή την κατάρρευσή της στη σκηνή του Ηρωδείου.

Εκεί έχουν να πουν πολλά «γιατί» και «πώς». Για τις ζωές των άλλων.

Αυτά την ώρα που βλέπουν 14χρονα παιδιά  να «σκοτώνονται» στο ξύλο, να δέχονται επιθέσεις με φαλτσέτα από μεγαλύτερους, εξίσου ανήλικους, να αλληλο-βιντεοσκοπούνται άσεμνα.

Την ώρα που η παραβατικότητα στους (πρώιμους) εφήβους έχει χτυπήσει «κόκκινο» και η βία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις πλατείες έχει γίνει καθημερινότητα.

Ολοι στέκονται (αμήχανοι) παρατηρητές. Γονείς, κοινωνία, κράτος.

Εκτός από τους θεωρητικούς επικριτές. Την ώρα που οι ίδιοι, μπορεί να είναι γονείς, παππούδες, θείοι. Είναι όμως πιο εύκολο να βρίσκεις και να κρίνεις τα ψεγάδια του απέναντι. Αυτό κάνει τα δικά σου να σβήνουν.

Αλήθεια, όλοι αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο, που κρίνουν και καταδικάζουν, ανάλογα με τα «κουτάκια» του μυαλού τους, βρίσκουν τον χρόνο και τη διάθεση να το κάνουν;

Γιατί το κυνήγι της «ορθότητας» είναι εξαντλητικό, ακόμα και αν το προσπαθείς για τον ίδιο σου τον εαυτό. Πέρα από το ότι καταλήγει να είναι μια ουτοπία. Ειδικά σε ένα περιβάλλον που δεν προστατεύει την ορθότητα. Αντίθετα επιβραβεύει, εκ του αποτελέσματος (δυστυχώς), τον εξυπνακισμό, τη «μαγκιά», τους μικρούς ή μεγαλύτερους τραμπούκους.

Αυτά που αναπαράγουν σήμερα οι έφηβοι, με ξεσπάσματα βίας, μας σοκάρουν. Γιατί μέσα στη νιρβάνα της εικονικής «ορθότητας» και της κοινωνικής κριτικής στα social, πάψαμε να είμαστε υπεύθυνοι, συνεπείς, «εντάξει», ως άτομα και ως μέρη ενός υγιούς μικρού ή μεγαλύτερου συνόλου: της οικογένειας, της γειτονιάς, της επαγγελματικής δραστηριότητας, της κοινωνίας.

Αυτά, σε συνδυασμό με την απογοήτευση που μπορεί να επιφέρει η οικονομική δυσπραγία, σε μερίδα πολιτών, συνθέτουν ένα πολύ επικίνδυνο μείγμα.

Γιατί μπορεί η οικονομία να δείχνει ανάπτυξη 2%.

Η κοινωνία όμως πηγαίνει «όλο λάθος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News