Κουτάκια. Τετράγωνα, ευθυγραμμισμένα. Αριθμημένα, ανάλογα με την ηλικία. Στα 20, στα 30, στα 40, στα 50. Και πάει λέγοντας.

Κουτάκια που σε περιμένουν για να μπεις. Ανυποψίαστος και πρόθυμος, αφού οι περισσότεροι το κάνουν. Και έτσι αισθάνεσαι ότι ακολουθείς τη νόρμα. Εντάσσεσαι στο (υπο)σύνολο. Και περιμένεις να ευτυχήσεις. Ενίοτε ποστάρεις και στιγμιότυπα της προσπάθειας.

Τι, έτσι δεν γίνεται;

Η  ευτυχία δεν είναι ιλουστρασιόν, όπως στα posts; Δεν είναι το νέο ζευγάρι, στο νεόδμητο σπίτι, με τον όμορφο σκύλο και λίγο αργότερα τα χαριτωμένα παιδάκια, που τα επισκέπτονται οι κοτσονάτοι παππούδες;

Αυτό φέρεται ως το ιδεατό.

Αλλά σίγουρα, αυτό ως στόχος δεν οδηγεί απαραίτητα στην προσωπική και κατ’ επέκταση οικογενειακή ευτυχία.

Οι ιστορίες ανθρώπων, ζευγαριών – με ή χωρίς παιδιά – σήμερα το επιβεβαιώνουν.

Γιατί η επιλογή τους δεν ήταν συνειδητή; Γιατί παρασύρθηκαν από το ιλουστρασιόν κουτάκι και η πραγματικότητα διέψευσε τις προσδοκίες; Γιατί οι δύσκολες συνθήκες της καθημερινότητας υπονόμευσαν την ιδανική αρχή; Γιατί – αλίμονο – εκδηλώθηκαν κακοποιητικές συμπεριφορές;

Μπορεί για όλα ή και για τίποτα από τα παραπάνω.

Μπορεί γιατί απλά δεν είχαν ιδέα ποιοι είναι και τι θέλουν. Ηξεραν μόνο να τσεκάρουν τα κουτάκια που παρατάσσονταν σε σειρά προτεραιότητας.

Αυτά που υποδεικνύει η νόρμα. Για τους άνδρες και τις γυναίκες. Ειδικά για τις γυναίκες.

Και αν διαφοροποιηθείς από τη νόρμα; Τυχαία ή από επιλογή;

Ομορφη, έξυπνη, αλλά ανύπαντρη… Ή όμορφη, έξυπνη, παντρεμένη, χωρίς παιδιά; Μα γιατί;

Κάτι «φταίει»; Κάτι δεν πάει καλά;

Μια γυναίκα «οφείλει» να υπηρετήσει τη «νόρμα». Ακόμα και στις μέρες μας, όπου η ίδια η «νόρμα» αυτοκαταργείται.

Η οικογένεια έχει «συνταγή»; Και αυτή η «συνταγή» είναι αλάνθαστη;

Μα όποια συνταγή δεν θα πετύχει, αν τα υλικά δεν είναι κατάλληλα. Και αν δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Το φαγητό μπορεί να δείχνει νόστιμο, αλλά να μην τρώγεται.

Αντίστοιχα, μια οικογένεια δεν μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο της, αν δεν αποτελείται από ευτυχισμένες – ανάμεσά της – μονάδες. Αν δεν μπορεί να γαλουχήσει ευτυχισμένες μονάδες.

Και οι μονάδες είναι ευτυχισμένες, όταν αισθάνονται αγάπη, αποδοχή και ασφάλεια μέσα στο περιβάλλον που τους πλαισιώνει. Οποιο και αν είναι αυτό. Πατρογονικό, συντροφικό, συγγενικό.

Και εδώ είναι το αντικείμενο για το νεοσύστατο υπουργείο Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής.

Αυτό, το οποίο ανέλαβε η υπουργός Σοφία Ζαχαράκη. Για να δεχθεί, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της, σεξιστικό σχόλιο ότι δεν «κουμπώνει» στη «νόρμα» της «οικογένειας». Σχόλιο στο οποίο η ίδια απάντησε (δείτε εδώ) όπως του αρμόζει.

Μα, η νόρμα είναι η ιλουστρασιόν διαφήμιση; Σε μια κοινωνία που τα τελευταία χρόνια μετράει κακοποιητικές συμπεριφορές και δολοφονίες γυναικών από τους συζύγους τους, εγκληματικές ασέλγειες σε ανήλικα παιδιά, σε περιβάλλοντα που μπορεί και να ανήκουν στη νόρμα της «οικογένειας». Δηλαδή, να εντάσσονται στα «κουτάκια».

Αυτά τα κουτάκια είναι που στέγασαν την παθογένεια. Και εκεί ίσως είναι το μείζον.

Η οικογένεια έξω από τα κουτάκια. Τα όποια κουτάκια επιλέγονται ως καταναλωτικό αγαθό: γάμος – check,  παιδί – check. Γιατί τότε: αδιέξοδο – check. Αλλά κι εκεί πρέπει να έχεις συνείδηση και κρίση για να λάβεις τις ορθές αποφάσεις. Και όχι να διαιωνίσεις τη δυστυχία.

Μια και το στοίχημα για τον καθένα είναι να (τα) βρει (με) τον εαυτό του. Και όχι να εγκλωβίζεται στη «νόρμα».

Και αν το ζητούμενο στη δημιουργία και λειτουργία μιας οικογένειας, είναι η διεύρυνση και εξέλιξη μιας ισορροπημένης ύπαρξης, τότε σε αυτό θα πρέπει να εστιάσουμε.

Στην αρχή. Γιατί οι μονάδες συνθέτουν το όλον.

Μονάδες σε ένα περιβάλλον που τις καθιστά συναισθηματικά πλήρεις. Με ή χωρίς δεσμούς αίματος. Αυτό είναι θέμα προσωπικής επιλογής.

Ώστε να προκύψει στο σύνολο μια ισορροπημένη κοινωνία.

Και όχι μια κοινωνία από (διαλυμένα) «κουτάκια».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News