Είναι το ίδιο ένας παίκτης του Αχαρναϊκού, που παρότι είναι άξιος βρίσκεται εκτός ενδεκάδας, με έναν βουλευτή του ελληνικού Κοινοβουλίου –με μισθό 5.000 ευρώ, κρατικό αυτοκίνητο, έξοδα κίνησης, ασφάλεια, επίδομα οργάνωσης γραφείου, οικογενειακή παροχή, επιδότηση διαμονής, ταχυδρομικά τέλη και δωρεάν διόδια– που, παρότι άξιος, βρίσκεται εκτός κυβέρνησης;

Αν κρίνουμε από τους δεκάδες βουλευτές (και κάποιους υπουργούς) της κυβέρνησης, που μοιάζει να απηύδησαν στο μέσο της τετραετίας με το πόσο σκληρά τους έχει φερθεί η ζωή, ο παίκτης του Αχαρναϊκού καλά θα κάνει να μη διαμαρτύρεται. Γιατί υπάρχουν και πολύ χειρότερα, άνθρωποι που πραγματικά περνάνε δύσκολα.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα οι βουλευτές δεν εκλέγονται για δύο, αλλά «για τέσσερα συνεχή έτη, που αρχίζουν από την ημέρα των γενικών εκλογών». Οι τελευταίες εκλογές έγιναν στις 25 Ιουνίου 2023. Από τότε έχουν περάσει 646 ημέρες και απομένουν 815 για την τυπική ολοκλήρωση της τετραετίας.

Ας το οπτικοποιήσουμε: αν ξεκινούσαν στις 25/7/2023 με ένα αυτοκίνητο από την Αθήνα για Θεσσαλονίκη θα πλησίαζαν τώρα στις Ράχες Φθιώτιδας, όπου μπορείς να απολαύσεις έναν καφέ μπροστά στη θάλασσα, μαζί με σπιτικό γλυκό του κουταλιού. Εκεί φτάνουν, καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, χωρίς μάλιστα να έχουν πληρώσει ούτε διόδια ούτε βενζίνη.

Ωστόσο, λες και χτύπησε την Κ.Ο. της ΝΔ κάποιος μεταδοτικός ιός, στις ημέρες μετά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης μοιάζει να εξελίσσεται μια αλυσιδωτή αντίδραση με τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

Δεκάδες βουλευτές (και κάποιοι υπουργοί) μοιάζουν να κήρυξαν την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου στο μέσο της τετραετίας. Ολημερίς τουφεκάνε σταυρούς και παραγγέλνουν δημοσκοπήσεις, λες και ανοίγουν οι κάλπες αύριο το πρωί.

Ετσι, ενώ απομένουν 815 ημέρες για τη λήξη της θητείας τους, διαβάζουμε διαρροές για το ποιος είναι δεύτερος ή τέταρτος σε σταυρούς στην Α’ ή σε κάποιον άλλο τομέα της Αθήνας, ενώ οι δηλώσεις και οι παρεμβάσεις πολλών ξεχωρίζουν για το στοιχείο του εντυπωσιασμού και της δωρεάν επίδειξης κοινωνικής ευαισθησίας. Σαν να διεξάγεται κάποιος διαγωνισμός με έπαθλο τη θέση στην επόμενη Βουλή για εκείνον που θα τάξει τα περισσότερα.

Θα πείτε «μην κάνεις τον χαζό, όλοι καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει». Προφανώς, τα ακούμε και τα διαβάζουμε:

♦ Κάποιοι βουλευτές από την επομένη του ανασχηματισμού δεν περιμένουν πια να γίνουν υπουργοί, άλλοι φοβούνται την πτώση των ποσοστών της ΝΔ και σκέφτονται αν βγάζει έδρα στην περιφέρειά τους ο Βελόπουλος ή η Λατινοπούλου. Κάποιοι υπουργοί αισθάνονται αδικημένοι γιατί… παρέμειναν στην κυβέρνηση (συνεχίζοντας αδιαλείπτως από το 2019), άλλοι φαντάζονται τον εαυτό τους αρχηγό και μια ημέρα πρωθυπουργό.

Ολα θεμιτά να τα κουβαλάει κανείς μέσα του, να τα συζητά με τους φίλους του, να νιώθει πικραμένος ή να έχει φιλοδοξίες για το μέλλον. Αυτά είναι όμως τα συμφραζόμενα της θέσης του υπουργού ή του βουλευτή; Αποκλειστικά και μόνο η αγωνία για το προσωπικό μέλλον του, ή η αγωνία για τα προβλήματα των άλλων, του συνόλου των πολιτών που εκλέγουν τους 300;

Λέγεται ότι ο Κωστής Χατζηδάκης, ο τέταρτος ή πέμπτος άνθρωπος (έχει χαθεί πια ο λογαριασμός) που καλείται να ξαναπιάσει το νήμα του συντονισμού και της επαφής με την Κ.Ο. από τότε που το άφησε ο Γρηγόρης Δημητριάδης, εργάζεται πυρετωδώς και μεθοδικά. Θα κριθεί από τα αποτελέσματα.

Το πρόβλημα, πάντως, με τα φαινόμενα αυτά μεταξύ των κυβερνητικών βουλευτών δεν αφορά μόνο την κυβερνητική πλειοψηφία, που ακούγεται σαν ξεκούρδιστη λατέρνα. Διότι τέτοιου τύπου πολιτικές συμπεριφορές συμβάλλουν στην απαξίωση της πολιτικής, καθώς συνιστούν κοροϊδία των ίδιων των ψηφοφόρων που εξέλεξαν τους βουλευτές. Πολύ απλά γιατί οι εν λόγω βουλευτές και υπουργοί τούς αντιμετωπίζουν ως πελατεία μιας ατομικής επιχείρησης, και όχι ως πολίτες που στήριξαν ένα κόμμα και ένα κυβερνητικό πρόγραμμα.

Γι’ αυτό πληρώνονται, άραγε, οι εκπρόσωποι του έθνους; Μήπως τους πέφτει λίγη η θέση του βουλευτή; Και τι να πει σε αυτή την περίπτωση ο αναπληρωματικός γκολκίπερ του Αχαρναϊκού;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News