Οταν ο Βασίλης Λεβέντης μπήκε στη Βουλή, γράφτηκαν πολλά ζεστά, τρυφερά και χνουδωτά άρθρα για τον άνδρα που περίμενε τρεις δεκαετίες μέχρι να ξημερώσει η μέρα που, επιτέλους, θα χάιδευε με το ροζιασμένο χέρι του τα κοινοβουλευτικά έδρανα.

Σε κάποιους θύμιζε τον μαραθωνοδρόμο που επιμένει και φτάνει, έστω ξέπνοος, στη γραμμή του τερματισμού. Αλλοι πάλι έβλεπαν έναν τηλεοπτικό ήρωα που βγαίνει από το γυαλί και παίρνει ρόλο στον πραγματικό κόσμο. Εδώ βγήκε βουλευτής ο Χαϊκάλης, γιατί να μείνει έξω ο Λεβέντης; Αν μη τι άλλο, το να έχεις αναδειχθεί σε cult τηλεοπτική φιγούρα και να μαζεύεις μόλις 186.000 ψήφους δεν είναι δα και μεγάλη υπόθεση. Ομως ο Λεβέντης το κυνήγησε με την επιμονή καρχαρία.

Πρώτη φορά κατέβηκε σε εκλογές το 1992, σε εκείνες τις επαναληπτικές για τη θέση του Τσοβόλα. Εκείνος έστελνε κατάρες και καρκίνους στον Ανδρέα και στον Μητσοτάκη. Οι τηλεθεατές του έστελναν πίτσες. Μόνο τα delivery boys και οι οικογένειες τους έφταναν για τις 15.000 ψήφους που πήρε. Του βγήκε με τη δέκατη. Κάτι η εκπομπή σε ένα κανάλι της Πέλλας, κάτι η συνδρομή των οργανωμένων οπαδών του Ηρακλή, η Ενωση Κεντρώων μπήκε στη Βουλή. Και βγαίνει. Τμηματικά. Με αποχωρήσεις βουλευτών που οδηγούν σε αποσύνθεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Εννιά μπήκαν στη Βουλή, τώρα έμειναν πέντε και ενδεχομένως τις προσεχείς ημέρες να μείνουν τέσσερις. Με τέσσερις βουλευτές δεν έχεις Κοινοβουλευτική Ομάδα, μετακλητούς, αντιπροεδρία Βουλής. Δεν έχεις κόμμα, δεν έχεις επιδότηση. Είναι αυτή η μοίρα των μικρών κομμάτων, τα τράβηξαν και στο Ποτάμι. Και τώρα είναι αργά για να τους αλλάξει. Θυμάστε που έλεγε ότι θα αλλάζει την Κοινοβουλευτική Ομάδα κάθε εξάμηνο; Αστειότητες.

Η περίπτωση του Βασίλη Λεβέντη, του ανθρώπου που έβαλε τον καρκίνο στον πολιτικό λόγο, είναι ιδιαίτερη. Και πολιτικά και επικοινωνιακά. Μπήκε στη Βουλή αντιπροσωπεύοντας τον μέσο συνταξιούχο καφενόβιο της ελληνικής περιφέρειας. Με θέσεις του τύπου «απόλυση των αργόμισθων από το Δημόσιο», ο πολιτικός προβληματισμός της Ένωσης Κεντρώων αντιστοιχούσε στις απόψεις που ακούγονται πάνω από τα πούλια στο πλακωτό. Και ακόμα πιο πέρα. Να μερικές θέσεις του κόμματος, όπως καταγράφονται από το Vouliwatch:

Ανευ εξετάσεων εγγραφή στα Πανεπιστήμια όλων των αποφοίτων Λυκείου.
Ριζικές μεταρρυθμίσεις με σκοπό την ανόρθωση του επιπέδου μόρφωσης.
Θυσίες στους έχοντες, περικοπή δαπανών για έξοδο από το μνημόνιο.
Νέες επενδύσεις για να επέλθει ανάπτυξη σε υγιές οικονομικό περιβάλλον.
Ανάπτυξη μέσω της πρωτογενούς παραγωγής, της ναυτιλίας και του τουρισμού.

Βέβαια ως θέσεις δείχνουν πολύ πιο σοβαρές από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αλλά ας μην το πάμε ως εκεί. Στον πολιτικό και προγραμματικό λόγο της Ενωσης Κεντρώων είναι εμφανής η απουσία επιστημονικής προσέγγισης και αντίστοιχης συμβολής. Τώρα εδώ πετιέται ο πρόεδρος και λέει «τους είδαμε και τους επιστήμονες, κλείστε τον κύριο!». Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν θυμάται μία σημαντική νομοθετική πρωτοβουλία, μία ρηξικέλευθη παρέμβαση που να δημιούργησε αίσθηση. Θυμόμαστε όμως τον πρόεδρο να ξεροσταλιάζει έξω από του Τσίπρα για μία θέση στην κυβέρνηση, να εκστομίζει διάφορα τερατώδη που δεν συναντήθηκαν ποτέ με την αλήθεια και στο τέλος να θυμώνει που, τελικά, δεν έγινε ποτέ του υπουργός.

Τώρα το κόμμα βαράει διάλυση, μαζί με την εποχή που το εξέθρεψε. Στα ‘90ς ο Λεβέντης ήταν μία ανέμελη καταφυγή απελπισίας και χαβαλετζίδικης διαμαρτυρίας. Και στα χρόνια της κρίσης έγινε λύση απελπισίας ή, αν θέλετε, μία διαμαρτυρία που, τέλος πάντων, δεν ήταν υβριστική. Δύσκολο να είναι στην επόμενη Βουλή. Αλλά και γιατί να είναι; Τι στα αλήθεια προσέφερε σε αυτήν;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News