Οι μέχρι στιγμής κοινοβουλευτικές συζητήσεις και διαδικασίες για το θέμα των υποκλοπών—παρακολουθήσεων—επισυνδέσεων, εξελίσσονται σε τραγέλαφο και αναδεικνύουν το ένα παράδοξο μετά το άλλο.

Από το ότι το ΚΚΕ εμφανίζεται ως υπερασπιστής των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μέχρι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί ρόλο τιμητή και θεματοφύλακα της θεσμικής ακεραιότητας.

Η συμψηφιστική λογική βέβαια δεν οδηγεί πουθενά και πάντως πουθενά καλύτερα.

Φαίνεται όμως δυστυχώς, ότι αυτή η υπόθεση και ο μέχρι στιγμής πολιτικός χειρισμός της από αρμοδίους και υπευθύνους, είναι απλώς μία αφορμή ώστε να διαπιστώσει κανείς το χάλι που κυριαρχεί σε διάφορα επίπεδα και πολλά πεδία της διοίκησης: φανερά, θολά, σκοτεινά ή και (εξ ορισμού) γκρίζα.

Το σκάνδαλο ήδη διαρκεί μερικές εβδομάδες και κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί.

Αιωρείται η βάσιμη αίσθηση, ότι άκρη δεν θα βγει και ότι η Εξεταστική θα είναι απλώς «μία από τα ίδια». Μπορεί δε κάποιος να είναι βέβαιος ότι αφότου συσταθεί και ξεκινήσουν οι «μυστικές» συνεδριάσεις της, θα οργιάσουν οι πανταχόθεν διαρροές.

Και θα πρέπει κανείς να έχει υπόψη, ότι είναι πιθανόν οι εργασίες της Εξεταστικής να συμπέσουν κάποια στιγμή χρονικά με τις συνεδριάσεις τοι Ειδικού Δικαστηρίου για τους Παππά-Παπαγγελόπουλο, οπότε όσοι έχουν την απαιτούμενη όρεξη, διάθεση ή απάθεια, μπορούν να προμηθευτούν ποπ κορν για να παρακολουθήσεων ένα μαλλιοτράβηγμα δίχως προηγούμενο.

Είναι που θα εξορκιζόταν η τοξικότητα στην πολιτική ζωή, την οποία δεν αντέχουμε όσο διαρκεί η προεκλογική περίοδος…

Την ίδια στιγμή και όσο συμβαίνουν αυτά, αρχίζουν και παρουσιάζονται οι πρώτες δημοσκοπήσεις της περιόδου. Και λίγο—πολύ δείχνουν ότι κανείς δεν έχει πάθει μεγάλη ζημιά, κανείς δεν έχει αποκομίσει και ιδιαίτερο όφελος και ότι, ειδικά σε ό,τι αφορά τις δημοσκοπήσεις, «δεν έγινε και τίποτε».

Το τελευταίο προκύπτει από την ιεράρχηση των προβλημάτων της χώρας από τους πολίτες, στην οποία οι παρακολουθήσεις (προφανώς) και δεν είναι το πρώτο θέμα, αφού άλλα μας καίνε.

Ωστόσο, το συμπέρασμα ότι το θέμα δεν ενδιαφέρει τον κόσμο και συνεπώς δεν πρέπει να ασχολείται και κανείς, είναι μία μεγάλη και επικίνδυνη πλάνη. Ακόμη και αν δεν τον ενδιαφέρει, κακώς δεν τον ενδιαφέρει. Θα έπρεπε και μάλιστα πολύ. Υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, το ότι δεν τον ενδιαφέρει δεν σημαίνει ότι δεν είναι σημαντικό. Το ζήτημα είναι ως προς τι είναι σημαντικό.

Σε αντίθεση με όσα ακούγονται, αμήχανα και άτσαλα τις τελευταίες εβδομάδες στη Βουλή, τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, το θέμα έχει τεράστια σημασία και μάλιστα υπαρξιακής φύσης.

Όχι επειδή είναι ή δεν είναι νόμιμη η «επισύνδεση», ούτε επειδή δημιουργείται η μία απορία μετά την άλλη από τους πολιτικούς χειρισμούς και τη διαχείριση της υπόθεσης.

Αλλά επειδή, πολύ απλά, με αφορμή τις αποκαλύψεις και τα συνεχή ερωτηματικά, συνέβη κάτι απαράδεκτο και επικίνδυνο: Η μυστική υπηρεσία της χώρας, επιφορτισμένη θεωρητικά και ουσιαστικά με την αποστολή που της έχει ανατεθεί, έχει ακυρωθεί.

Από μυστική έχει καταστεί φανερή. Και έχει φτάσει να συζητείται η διαφάνεια στη λειτουργία της, να είναι αυτό το ζητούμενο, λες και είναι αυτό δυνατόν να ελεγχθεί από επιτροπές, κοινοβουλευτικές και μη.

Εν ολίγοις, το βασικό μας θέμα εδώ είναι ότι η ούτως ή άλλως κακόφημη (εξ ορισμού, εκ φύσεως ή εκ των συνθηκών) Υπηρεσία, έχει εξευτελιστεί και τείνει να γίνει περίγελως.

Αν υπάρχει μείζων πολιτική ευθύνη για κάτι, είναι αυτό. Τα άλλα είναι συνεπακόλουθα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News