Οταν ξεκινούσε το αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι και καθώς είχαν προηγηθεί δύο αλλεπάλληλες –και σε έναν βαθμό κουραστικές– εκλογικές διαδικασίες, οι επερχόμενες κάλπες στην τοπική αυτοδιοίκηση φάνταζαν για το κοινό έως και αδιάφορες. Φθάνοντας, όμως, λίγες ώρες πριν από το άνοιγμα της κάλπης, αποδεικνύεται ότι βρισκόμαστε ενόψει ακόμα μίας πολιτικής αναμέτρησης. Με σκληρά, μάλιστα, χαρακτηριστικά.

Αρχικά ήταν ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτός που πολιτικοποίησε τις εκλογές, στο σχήμα 13+3: Ολες οι περιφέρειες και οι τρεις μεγαλύτεροι δήμοι αποτελούν για τη Νέα Δημοκρατία το μέγα διακύβευμα της 8ης και της 15ης Οκτωβρίου. Ο πρωθυπουργός αιτιολόγησε την προσέγγισή του αναδεικνύοντας το μείζον: Προκειμένου να υπάρξει η αυτονόητη συνεργασία του κεντρικού κράτος με την αυτοδιοίκηση, οι ηγεσίες πρέπει να προέρχονται από την κυβερνητική παράταξη. Λογικό. Παραλλήλως, όμως, ο Μητσοτάκης έθεσε ψηλά τον πήχυ, καθώς είναι φανερό ότι θέλει ξανά τον χάρτη βαμμένο μπλε. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2019 κέρδισε τις 12 από τις 13 περιφέρειες, τότε ποια θα νοείται την Κυριακή ως νίκη και ποια ως ήττα της ΝΔ;

Από τις μεγάλες νίκες του Μητσοτάκη τον Μάιο και τον Ιούνιο έως σήμερα έγιναν πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσε να καταναλώσει ακόμα και ο πιο καλόπιστος πολίτης. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είπε ότι οι περίφημες 100 πρώτες μέρες της διακυβέρνησης τού φάνηκαν σαν 1.000. Επίσης λογικό. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσες φορές βρέθηκε η κυβέρνηση εκτεθειμένη σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα. Ξεκινώντας από τις φωτιές της Ρόδου και του Εβρου και φθάνοντας έως τη στυγνές δολοφονίες στη Νέα Φιλαδέλφεια και στο λιμάνι του Πειραιά. Από τις καταστροφικές πλημμύρες της Θεσσαλίας, εις διπλούν, έως και τον ατυχέστατο σχεδιασμό της ανθρωπιστικής επιχείρησης στη Λιβύη, που κόστισε τη ζωή σε πέντε Ελληνες. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, κυβέρνηση και Μητσοτάκης αντιμετωπίζουν ένα πρώτο αλλά πολύ σημαντικό κρας τεστ. Οχι εικονικό ούτε δημοσκοπικό. Αλλά πραγματικό.

Κάτι αντίστοιχο, όμως, συμβαίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, με την απρόσμενη εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία. Πράγματι, ο νέος αρχηγός δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο να προωθήσει όσο, ίσως, θα ήθελε τις κομματικές υποψηφιότητες. Πρόλαβε, όμως, να παραστεί τόσο στο πλευρό του Κώστα Ζαχαριάδη όσο και σε αυτό το του Γιώργου Ιωακειμίδη. «Κάντε την εκλογή του προσωπικά σας στοίχημα» βροντοφώναξε μάλιστα για τον υποψήφιο περιφερειάρχη, σε μια μάχη που μπορεί να μοιάζει εκ των προτέρων χαμένη, έχουν όμως σημασία και η θέση και το ποσοστό που θα λάβει ο κατά γενική ομολογία επιτυχημένος δήμαρχος Νίκαιας – Ρέντη. Προφανώς, ο Κασσελάκης δεν θα κριθεί από τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών, αλλά θα αποτυπωθεί αν η φόρα με την οποία νομίζει ότι εισήλθε στην πολιτική σκηνή έχει αντίκρισμα στην κοινωνία.

Θα χρεωθεί ο νέος πρόεδρος πιθανά χαμηλότερα ποσοστά από αυτά των βασικών υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ το 2019; Η απάντηση είναι, μάλλον, αρνητική. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα προκαλέσει νέους προβληματισμούς και επιπλέον εσωστρέφεια – και στα πάνω, αλλά και στα κάτω κλιμάκια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο νέος επικεφαλής της Κουμουνδούρου έχει επιλέξει μια κατά μέτωπο επίθεση εναντίον του Μητσοτάκη. Με επίκληση των τυπικών, γενικόλογων εννοιών: Δικαιοσύνη, ανθρωπιά, «καθαρά χέρια». Μένει να δούμε αν αρχίζει να δημιουργεί ρεύμα ή παραμένει στα αυτά.

Κορωνίδα της πολιτικής αναμέτρησης, όπως πάντα, η περιφέρεια Αττικής. Εκεί όπου ο Μητσοτάκης προχώρησε σε μια επιλογή με πολλαπλά χαρακτηριστικά. Πολιτικά, συμβολικά, κομματικά, αλλά και αυτοδιοικητικά – όλα συνενώνονται στο πρόσωπο του Νίκου Χαρδαλιά. Ενός στελέχους από τα σπλάχνα της παράταξης, με εμπειρία στα τοπικά δρώμενα, έξωθεν καλή μαρτυρία στα δύσκολα της διαχείρισης κρίσεων, καθώς και συμμετοχή στον σχεδιασμό και στην εκτέλεση των αποφάσεων του επιτελικού κράτους. Είτε είχαν να κάνουν με τον κορονοϊό, είτε με τις φυσικές καταστροφές.

Δεν είναι υπερβολή. Στην υποψηφιότητα του Χαρδαλιά, ο οποίος αντικαθιστά τον Γιώργο Πατούλη, που πέρα από το ζεϊμπέκικο κρίθηκε ελλιπής τόσο στα έκτακτα όσο και στην πολυπόθητη ανάγκη βελτίωσης της καθημερινότητας εκατομμυρίων Αθηναίων, κρίνεται σε μεγάλο βαθμό το γενικότερο πολιτικό πρόσταγμα της ΝΔ: Είμαστε εμείς αυτοί που έχουμε τη γνώση, την εμπειρία και την ικανότητα να διαχειριστούμε όλα όσα μπορεί ξαφνικά να μας προκύψουν. Και επειδή τις τελευταίες εβδομάδες αυτό το αφήγημα αμφισβητείται, η εκλογή του Χαρδαλιά –αλλά και ο τρόπος της– θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί με ακόμα μία λαϊκή ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση.

Αντίστοιχο ενδιαφέρον προκύπτει και για τις περιφέρειες των μεγάλων καταστροφών. Τη Θεσσαλία και την Ανατολική Μακεδονία – Θράκη. Θα παραμείνει στην πρώτη κυρίαρχος ο Κώστας Αγοραστός, τον οποίο ο πρωθυπουργός στήριξε συνειδητά και ενεργά; Θα επανεκλεγεί στη δεύτερη ο Χρήστος Μέτιος; Και τι θα γίνει με τις κομματικές υποψηφιότητες των Αλκιβιάδη Στεφανή στο Βόρειο Αιγαίο και Δημήτρη Πτωχού στην Πελοπόννησο – επίσης προσωπικές επιλογές του πρωθυπουργού, οι οποίοι όμως κινδυνεύουν να χάσουν από αντιπάλους προερχόμενους από τον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο; Ακόμα κι αν η ήττα έρθει από τους αποκαλούμενους «αντάρτες», δεν παύει να είναι ήττα.

Τελικά, στην Ελλάδα όλα είναι πολιτικά. Και όλα γυρίζουν πέριξ της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Είναι βέβαιο ότι μέσα από τις αυτοδιοικητικές κάλπες θα εκφραστούν μηνύματα προς τις κομματικές δυνάμεις. Το ζήτημα είναι πώς το πολιτικό σύστημα θα αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα αυτά. Και λίγους μήνες μετά ακολουθούν άλλες εκλογές, οι ευρωεκλογές. Μια ακόμα δοκιμασία, με σαφέστερο πολιτικό πρόσημο, όπου και θα κριθούν πολύ περισσότερα από αυτά της Κυριακής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News