Οσες φορές οι παπάδες και δη οι υψηλόβαθμοι αναμείχθηκαν στην πολιτική -και δεν είναι λίγες- τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Εφεραν οξύτητα και διχασμό. Και, κυρίως, ταυτίστηκαν με ό,τι πιο οπισθοδρομικό υπάρχει στη χώρα.

Τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν θέλησαν να απαγορεύσουν στην Πολιτεία να αφαιρέσει το θρήσκευμα από τις αστυνομικές ταυτότητες. Ευτυχώς, τότε συνυπήρχαν στην πολιτική ζωή ο Κωστής Στεφανόπουλος, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Κώστας Σημίτης, ως Πρωθυπουργός. Οι οποίοι απάντησαν καταλλήλως (εδώ και εδώ), αγνόησαν τις απειλές και πέρασαν ένα μέτρο αστικού εκσυγχρονισμού. Δυστυχώς, τότε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας συμπορεύθηκε με τον οπισθοδρομισμό (εδώ). Και το έκανε μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους. Απόδειξη ότι αργότερα, όταν έγινε κυβέρνηση, δεν τόλμησε να ακυρώσει το μέτρο.

Αντίστοιχο ήταν το θέμα που προέκυψε το 1982, όταν η τότε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θεσμοθέτησε τον πολιτικό γάμο. Οι πιο οπισθοδρομικές δυνάμεις της Ιεραρχίας ανέβηκαν στα κεραμίδια, ισχυριζόμενες ότι κινδύνευαν η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια. Όλα αποδείχτηκαν μπούρδες. Οι πολιτικοί γάμοι έχουν πλέον ξεπεράσει τους θρησκευτικούς, αλλά η χώρα είναι στη θέση της, το ίδιο και οι ναοί. Και τότε, δυστυχώς, το συντηρητικό κόμμα της χώρας ταυτίστηκε με την οπισθοδρόμηση.

Στο ενδιάμεσο των δύο αυτών «ιερών» παρεμβάσεων είχαμε άλλη μία, με καθαρά πολιτικά κίνητρα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο πολιτευόμενος Αρχιεπίσκοπος πρωτοστάτησε στα «μακεδονικά» συλλαλητήρια, τα οποία συνέβαλαν στη διαιώνιση του προβλήματος και στην παγίωση μιας κατάστασης, η οποία μόνο έβλαψε τα συμφέροντα της χώρας.

Δυστυχώς, το έργο επαναλαμβάνεται κα σήμερα που είμαστε κοντά σε μια λύση ισορροπημένη και επωφελή, αφού αυτήν επιδιώκουν εδώ και 25 χρόνια όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Σήμερα, λοιπόν, ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο(ευτυχώς, όχι η ηγεσία της Εκκλησίας, που συμπεριφέρεται υπεύθυνα και με μετριοπάθεια, αλλά) ορισμένοι πολιτευόμενοι ιεράρχες, οι οποίοι με υπαινιγμούς και απειλές, που θυμίζουν εθνικόφρονες άλλως εποχών, προσπαθούν να εκβιάσουν τους βουλευτές, ώστε να μην κυρώσουν την Συμφωνία των Πρεσπών.

Το κείμενο που έδωσαν στη δημοσιότητα εμπεριέχει κατάφωρα ψεύδη και, κυρίως, απαράδεκτες απειλές. Το μεγαλύτερο ψεύδος είναι ο ισχυρισμός τους ότι, με την υπό κύρωση Συμφωνία, «παραχωρούμε το όνομα της Μακεδονίας». Πού ζουν οι πολιτευόμενοι Αγιοι;

Δεν γνωρίζουν ότι εδώ και 25 χρόνια, από τότε που οι ίδιοι ή κάποιοι προκάτοχοί τους, ξεσάλωναν στα συλλαλητήρια, η γειτονική χώρα ονομάζεται Μακεδονία (σκέτο) από σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων οι μεγαλύτερες;

Δεν γνωρίζουν ότι είναι η πρώτη φορά που κυβέρνηση στα Σκόπια αποδέχεται αυτό που ζητούσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, δηλαδή όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό, ώστε να πάψει ο σφετερισμός του ονόματος Μακεδονία (σκέτο);

Δεν γνωρίζουν ότι η γειτονική χώρα υποχρεώνεται να αλλάξει το όνομά της και ότι πλέον η μόνη περιοχή που θα φέρει το όνομα Μακεδονία (σκέτο) είναι η ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας;

Δεν γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν αλλάζει κανένα όνομα και καμιά διάταξη του Συντάγματός της;

Τα γνωρίζουν αλλά υποκρίνονται και πολιτεύονται, παραπλανώντας το ποίμνιό τους. Και όχι μόνον αυτό. Ενώ λένε υποκριτικά ότι δεν παρεμβαίνουν στην εξωτερική πολιτική, κάνουν κάτι χειρότερο από αυτό. Δεν αρκούνται στην παράθεση των επιχειρημάτων και στην άρνηση της Συμφωνίας. Απαιτούν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές (και ειδικά τους βουλευτές της Μακεδονίας…) να ακολουθήσουν τη δική τους θέση, υπό την κεκαλυμμένη αλλά σαφή απειλή ότι, αν κυρώσουν την Συμφωνία θα είναι «υπόλογοι» και «θα αμαυρώσουν το όνομά τους για πάντα».

Πρόκειται για ανοίκεια διατύπωση, που παραπέμπει στους παλιούς διαχωρισμούς «εθνικόφρονες» και «μιάσματα». Δηλαδή, ο Παυλόπουλος και ο Τσίπρας και οι βουλευτές που θα κυρώσουν την Συμφωνία θα ενταχθούν στους «προδότες»; Το επόμενο βήμα τους ποιο θα είναι; Να τους αφορίσουν; Είναι λογική αυτή;

Όχι, Δέσποτα. Στην πολιτική υπάρχουν λύσεις και μη λύσεις, συμφωνίες και διαφωνίες. Δεν υπάρχουν «εθνικά υπερήφανοι» και «εθνικά ντροπιασμένοι». Αυτή είναι λογική των δεκαετιών του ’50 και του ’60, που οδήγησε σε διχασμούς και τραγωδίες. Η Συμφωνία των Πρεσπών είτε θα περάσει από τη Βουλή είτε θα απορριφθεί. Οσοι την ψηφίσουν -λέμε εμείς- θα είναι περισσότεροι υπεύθυνοι από τους αρνητές της, ακριβώς διότι γνωρίζουν ότι αναλαμβάνουν κάποιο κόστος αντιτιθέμενοι στον λαϊκισμό όσων ψαρεύουν στον «μακεδονισμό».

Σε κάθε περίπτωση, οι Ιεράρχες ας κοιτάζουν τα του Οίκου τους. Και όταν θέλουν να αναμειχθούν στα πολιτικά, ας το κάνουν χωρίς να ταυτίζονται με μια πλευρά του πολιτικού φάσματος. Διότι ο Κύριος δεν έχει μόνο τη Δεξιά του, έχει και την Αριστερά του, έχει και το Κέντρο του.

Ας έχουν διαρκώς κατά νου τη ρήση του ευαγγελιστή «απόδοτε τα του Καίσαρος των Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Για να μην φτάσουν κάποια στιγμή να ακούσουν των γνωστό περί υποκρισίας «ουαί υμίν…».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News