«Στηριζόμενη στη μακρά δημοκρατική της παράδοση επουλώνει τα τραύματα του παρελθόντος», είπε στην πρώτη της δήλωση η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ωραίο πράγμα οι νέες αρχές. Λίγες μέρες αργότερα, ξημέρωσε 25η Ιανουαρίου.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι, λένε φίλοι και αντίπαλοι, ιστορική επέτειος, κι ας μετρά μόλις πέντε χρόνια. Γι’ αυτό γιορτάζεται σαν τέτοια. Με απολογιστικές συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές, αποκαλύψεις για τις κρίσιμες ώρες της διαπραγμάτευσης, τσακωμούς για το τι έγινε και τι δεν έγινε, αναφορές στον Λένιν και σε κάθε λογής αριστερές αυταπάτες. Μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στις οθόνες, για να μιλήσει για τη μεσοαστική καταγωγή του, την πολιτική πορεία του, ακόμα και τη σχέση του με τη γυναίκα του – ο επαναστάτης ήρωας υπέκυψε στο λαϊφστάιλ. Και έχει πλάκα να τα βλέπεις όλα αυτά από την ασφάλεια της απόστασης. Το τραύμα δεν αιμορραγεί πια, παρότι το δέρμα είναι ακόμα σημαδεμένο.

Το «αν» της Ιστορίας πάντα ρίχνει αλάτι στην πληγή. Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κερδίσει ποτέ; Πότε θα είχαμε βγει από την κρίση, πόσο ευκολότερα θα είχαμε βρει δουλειά; Πόσο χρόνο θα είχαμε κερδίσει; Με πόσους ανθρώπους θα μιλούσαμε ακόμα; Ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση. Και δεν σταματούν να επιστρέφουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Καμιά φορά, όμως, το ίδιο «αν» λειτουργεί ανακουφιστικά. Τι θα συνέβαινε αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κερδίσει ποτέ; Θα ήμασταν ακόμα αφελείς. Θα συνεχίζαμε να εμπιστευόμαστε όσους υπόσχονται λεφτόδεντρα και να πιστεύουμε πως δεν έχει και πολλή σημασία να ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάς, απλώς να παριστάνεις πως το ξέρεις. Δεν θα εκπαιδευόμασταν στις μεγάλες ουρές και τις ηλεκτρονικές κάρτες. Θα μέναμε κολλημένοι σε παλιούς, γνώριμους μύθους περί εθνικής ανωτερότητας και θα μιλούσαμε για τους Ευρωπαίους σαν να μην τους χωνέψαμε ποτέ, σαν να μην είμαστε κι εμείς.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κερδίσει ποτέ, δεν θα είχαμε μάθει τι σημαίνει να χάνεις. Ούτε τι σημαίνει να χάνεις και να ξαναπροσπαθείς. Δεν θα κάναμε υπομονή με τους καλύτερούς μας φίλους, που πίστεψαν ότι άλλαζαν τη ζωή τους υποκλινόμενοι στα επικοινωνιακά κόλπα μιας αυτοαποκαλούμενης «δρακογενιάς». Δεν θα κοιτούσαμε ποτέ τον διχασμό στα μάτια –μπορεί να μην τον κερδίσαμε, αλλά τον αναγνωρίζουμε πια. Το χειρότερο; Θα εξακολουθούσαμε να ζούμε με την βεβαιότητα πως δεν φταίμε εμείς. Θα ήμασταν σίγουροι ότι δεν ευθυνόμαστε ούτε στο ελάχιστο για την κατάσταση στην οποία βρέθηκε η χώρα. Και ότι τίποτα κακό δεν θα μας άγγιζε, εμάς, τους αιώνιους Πίτερ Παν.

Τι είναι ένας λαός χωρίς τα τραύματά του; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κερδίσει ποτέ, δεν θα μεγαλώναμε. Κι αυτό είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο πρέπει να τον ευχαριστούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News