Deja vu. Καθώς έβλεπα, την Παρασκευή το πρωί, ανθρώπους όλων των ηλικιών, άγνωστους μεταξύ τους, να «τραβάνε» την ανηφόρα του αθηναϊκού (πεζο)δρόμου, με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης, η εικόνα έγινε ξαφνικά οικεία. Αυτό που εμφανίστηκε στο μυαλό μου, με πήγε πίσω, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Σε εκείνους τους Νοεμβρίους μετά την πτώση της Χούντας. 

Είχε οδύνη, οργή αλλά και έναν κρυφό ενθουσιασμό, απότοκο της προεφηβικής ηλικίας μας, η συγκέντρωση και η πορεία για το Πολυτεχνείο. Είχε και έναν φόβο, για τα επεισόδια που ήταν σίγουρο ότι θα γίνουν στο τέλος. Για εμάς, τους μαθητές στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού και τις πρώτες του Γυμνασίου, είχε και μια γλυκιά αίσθηση παρανομίας. Κάτι οι απουσίες που δεν θα δικαιολογούσαμε, κάτι οι αντιδράσεις γονιών και δασκάλων, μας έκαναν να αισθανόμαστε ότι διαδηλώνοντας για τη μνήμη των πεσόντων φοιτητών και για τη Δημοκρατία, συμμετέχουμε στη δική μας επανάσταση. Να αισθάνονται άραγε το ίδιο αυτά τα παιδιά που βλέπω σήμερα, δύο γενιές μετά, να περπατάνε και να στριμώχνονται για τη Δικαιοσύνη;

Δεν συγκρίνω τα γεγονότα και τις αφορμές, αλίμονο! Μαζί όμως με τις όποιες διαφορές, βλέπω σήμερα και τις όχι λίγες ομοιότητες. Με πρώτη, την αφορμή για τον συλλογικό θυμό: νέοι, φοιτητές, «τα παιδιά μας», ήταν τα θύματα και στις δύο τραγωδίες. Και όπως τότε, έτσι και τώρα, το κυρίαρχο αίτημα, και η αγωνία μαζί, είναι «να μην ξανασυμβεί».

Με το πολίτευμα κάτι πετύχαμε: ποτέ πριν, στη σύγχρονη ιστορία της, η Ελλάδα δεν είχε 51 συνεχόμενα χρόνια Δημοκρατίας. Την ποσότητα την έχουμε, λοιπόν. Αλλά δεν φτάνει. Πρέπει, μαζί με τα τρένα, να φτιάξουμε και την ποιότητα του πολιτεύματός μας. Και τούτη είναι συνώνυμη της Δικαιοσύνης.

Αυτό το αίτημα ξεπερνά τα Τέμπη. Έρχεται πριν από το Μάτι. Και θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο οι κυβερνήσεις μας, βλέπουν τη δικαιοσύνη σαν εργαλείο για επιβολή. Αυτή η διαφορά, μεταξύ του πεζού και του κεφαλαίου «Δέλτα», δεν καλύπτεται εύκολα ούτε γρήγορα ούτε από έναν, μόνο, κομματικό σχηματισμό. Κάποιος, όμως, πρέπει να κάνει την αρχή. Όπως έγινε με τη δημοκρατία μας. Έτσι, και αυτή, ίσως μια μέρα γράφεται με κεφαλαίο «Δ», στη συνείδηση των πολλών.     

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News